Balin, uniesiony na ramionach kompanów znalazł się w takiej pozycji, że wmuszony w niego napój leczniczy znalazł drogę do żołądka. Krasnolud zaczął powoli odzyskiwać przytomność, ale stracił ją ponownie gdy Gunther przytknął mu do rozrąbanej stopy spory kawał rozpalonego drewna. Wokoło rozszedł się odór nadpalonego ciała, towarzyszył mu niezbyt przyjemny syk gotującej się i krzepnącej krwi. Jedyne co pozostało Guntherowi, to obandażować stopę i pozostawić krasnoludzkiego kapłana w spokoju. Można też było zacząć konstruować nosze, bo nie wyglądało na to, żeby Balin był w najbliższym czasie w stanie samodzielnie chodzić. I trzeba było pomyśleć, co zrobić z ciałem dziewczyny.
Søren i Gunther, tak jak zaplanowali, pozostawili rannych kompanów i zaczęli myszkować w krzakach w poszukiwaniu śladów dwóch ludzkich zbiegów. Przez chwilę rozgarniali gałęzie z głowami schylonymi ku ziemi, ale musieli na moment przestać, bo Søren coś usłyszał. Zastygli w bezruchu, czekając. W krzakach coś się znów poruszyło. Był to jeden z mutantów, które uciekły chwilę wcześniej. Kreatura, odziana w łachmany będące niegdyś liberią w kratę, trzymająca w ręku miecz, miała długi na niemal łokieć, cienki jak palec nos i kłąb rudozłotych, skołtunionych włosów otaczający głowę niczym grzywa. Koniuszek nosa mutanta poruszał się wolno na wszystkie strony, istota węszyła. Kiedy nos w końcu skierował się w kierunku dwóch mężczyzn czekających w krzakach, mutant mruknął coś pod nosem i zaczął się wycofywać.