Kiti była wystarczająco mocno schorowana od zimna i choroby lokomocyjnej lotniczej. Kiedy do tego jeszcze doszły turbulencje, wichura, turbulencje boczne, góra-dół, fikołki, lot na wstecznym, piruety i korkociągi, Kiti miała już dość.
[/IMG] http://getlol.info/wp-content/uploads/2012/05/funny-dog.jpg[/IMG]
Nie do końca kontaktowała po tym jak zaczęły się piruety. W skrócie sytuacja była nieciekawa.
Ocknęła się.
Nie była pewna, czy będzie rzygać, czy się topi.
Odkryła, że się topi.
Zaczęła wymachiwać łapami i kręcić młynki w wodzie.
Zobaczyła mordę opętanego podwodnego zajęczka wielkanocnego.
AAAAaaaaaaaaaa!!!!!
Opętany podwodny zajęczek wielkanocny!!!
Zaczęła uciekać, odpływać w ciemną otchłań. Dosłownie i w przenośni.
Światło, ratuj mnie, Światło, moje Światło, na pomoc, na pomoc, na pomoc!!!
Zobaczyła znak!!!
Zobaczyła Światło!!! Światło w ciemności!!!
Płynęła tam co sił.
Światło, ratuj, moje Światło!!!
Dopłynęła. Zamiast Światła zobaczyła tonącego, wściekłego, świecącego Diritha.
AAAAAaaaaaaa!!!
Tonący, wściekły, świecący Dirith!!!
Rzuciła się do ucieczki, tym razem trafiła niemal całkiem przypadkowo na powierzchnię.
Oceanu. Podczas sztormu.
Słyszała kiedyś legendy opowiadane przez najstarsze elfy Almanakh, legendy o człowieku-żaglu. O upadłym Aniele który potrafił przeistoczyć się w żagiel kiedy była taka potrzeba. Nie pytajcie o szczegóły.
Dirith też był legendą. I to już nie jedną.
Z reguły służył Stadu jako człowiek-armia lub człowiek-rozpierducha.
Teraz zbierał na odznakę „człowiek-latarnia morska”. Lepiej, lepiej, lepiej, drow-chimera-latarnia morska!
Zobaczyła statek. Dirith wdrapywał się na statek.
Też zaczęła wdrapywać się na statek. Gdzie ludzie, elfy, smoki? Zdmuchnęło ich?
Dlaczego Dirith świeci!?
O nie o nie o nie, jak to było z tym negatywnym promieniowaniem Hell Light!? Co trzeba było z tym zrobić!? Jak to szło!?
