-Odsuń się, jeśli życie Ci miłe. Chcę dziecko, niczego więcej. Niech Cię nie interesuje mój cel, to moja sprawa - krzyczał mając dostatecznie blisko pochodnię, że gdyby upadł to ogień z pochodni zajmie spichlerz.
Wszystko działało na niekorzyść bowiem od dobrych kilku dni nie było deszczu przez co jest bardzo sucho.
-Odsuńcie się, nikt nikogo nie będzie zabierał, najpierw dziecko, później możecie robić co chcecie. - wygrażał się trzymając miecz w pogotowiu
- a więc wszyscy umrzecie z głodu, albo dacie mi dziecko. Czyż to nie jest proste?
Otwin nie mógł podejść ciała strażnika, bo było zbyt blisko szlachcica, który wyglądał na zdesperowanego.
Sołtys stał niedaleko Oswalda, wyglądał na załamanego
-Daj nam czas, nie wiemy nawet co to za dziecko. -Przyprowadźcie wiec wszystkie dzieci z całej wsi! - wykrzyknął szlachcic
Sołtys ze zdumieniem wziąwszy głęboki oddech zwrócił się ku Oswaldowi
- Co mamy robić ? W karczmie ocknął się Helmut, usiadł na ziemi i zaczął się rozglądać w poszukiwaniu znajomej twarzy. Gdy tylko zauważył Randulfa odezwał się do niego.
-Co, co się stało? Gdzie, gdzie ja jestem? - powiedział zaskoczony
W celi nie działo się zasadzie nic ciekawego, Ketil stał oparty o jedną ze ścian.
Starzec usiadł na ziemi zaprzestając tego co robił do tej pory. W całym budynku panował spokój i cisza. Starzec podjął miskę i zaczął jeść, uniósł swój wzrok ku krasnoludowi, a tej ponownie usłyszał słowa:
-Co byś dał aby odzyskać to co straciłeś? Pomyśl, a ja to usłyszę.
Ketil był niemal że pewny, że człek nie otworzył ni razy buzi, a doskładanie słyszał jego słowa.