Poranek wstał zimny i orzeźwiający; ognisko oddawało swoje ostatnie iskry ciepła, grzebiąc płomienie w szarej kołdrze popiołu, a przez szpary w kamieniu i okna wieży do środka wpadało świeże, szczypiące w policzki i nosy powietrze.

Kostrzewa obudziła się nieco wcześniej niż reszta - za wyjątkiem kapłana, który był na nogach równo z pierwszymi promieniami słońca, zatopiony w modlitwie do swojego boga - wypoczęta jak dawno nie była. Krzątając się po kamiennym pomieszczeniu, dumała nad znaczeniem tego, co jej się przyśniło; gdyby te same obrazy przyszły do niej pod baldachimem zieleni, nie miałaby najmniejszych wątpliwości co do ich proroczego znaczenia. Teraz jednak, w otoczona twardym kamieniem i wystawiona na magiczne emanacje źródła, nie była aż tak pewna *co* właściwie miały znaczyć te wizje. W zamyśleniu obróciła w palcach żołądź i uśmiechnęła się do siebie; świadomość posiadania przy sobie symbolu nieujarzmionej i mądrej Natury rozwiewała jej wątpliwości jak słońce poranne mgły.

Korzystając z tego, że chwilo nie było nic do roboty, druidka poświęciła czas na wyglądanie przez kolejne okna wieży i próbę dopasowania widoków do sennych wizji. Bez rezultatu; dolina była zbyt duża, by półślepym wzrokiem półrokini dało się coś sensownego zauważyć. Zniechęcona, chciała już zająć się leczeniem Tibora, kiedy jej uwagę przyciągnęła luneta, wystająca z pakunków chłopaka. Kapłan był głęboko pogrążony w modlitwie - a może po prostu przysnął na powrót, dogrzewany dwoma psimi cielskami - więc nie oponował, kiedy kobieta "zaprzyjaźniła się" z soczewkami. Początkowo Kostrzewa nie bardzo potrafiła posłużyć się obcym jej urządzeniem, ale w końcu doszła to jakiegoś porozumienia z oporną techniką - i dzięki dawanemu przez szkło powiększeniu odnalazła kawałek doliny, który zgrubnie odpowiadał wizji. Co prawda i pora roku i punkt widzenia był inny niż we śnie, ale poczucie tego, że *zna* to miejsce wlało w jej serce wiele pewności i dobrego nastroju. Małe okruchy wiedzy i informacji zaczęły układać się w głowie Kostrzewy w sensowną całość i druidka czuła, że znalazła - jeszcze wciąż mglistą, ale stale nabierającą coraz bardziej realnych konturów - odpowiedź na pytanie jak przywrócić źródłom ich magiczną moc.

Kiedy reszta grupy już jakoś wstała i ogarnęła się do w miarę sensownego stanu, Kostrzewa przyszła do kapłana, sprawdzając jak rozwija się choroba i czy leki odnoszą pożądany skutek. Po krótkim badaniu druidka przymrużyła zdrowe oko i pogapiła się na chłopaka ślepym, szczerząc żółtawe zęby.

- Na moje oko będziesz żył - zawyrokowała w końcu - A skoro dasz radę stanąć na nogach, to i pióro w palcach utrzymasz. Przyniosłam pergamin i resztę tych fikuśnych przyborów - wręczyła mu zwój, atrament i pióro z majątku maga - Trzeba powiadomić Żmije o tym, co zaszło. Im prędzej, tym lepiej - stwierdziła i pogłaskała Wredotę po podgardlu.

Oestergaard ze stoickim spokojem zniósł oględziny półorkini; faktycznie, pierwsza od paru dni spokojna noc i leki Kostrzewy pomogły bardziej niż mógłby się spodziewać, biorąc pod uwagę brak porządnego łóżka i inne… nie do końca sprzyjające warunki. Odruchowo pogłaskał Ferenga i spojrzał ku Strzydze. Zwierzaki grzały w nocy niczym kaflowe piece.

- Dziękuję, Kostrzewo - powiedział z prawdziwą wdzięcznością. To że zdążył pomodlić się do Pana Poranka o łaskę uzdrowienia dziwacznego otumanienia (zgadywał że wywołanego przez okrucieńce, podobnie jak koszmary którymi wysmagały go podczas pościgu za zmiennokształtnym) jeszcze bardziej pozytywnie nastrajało go do świata. - Czuję się dużo lepiej. Dam radę.

Sięgnął po piśmiennicze przybory i zadumał się przez chwilę nad ich delikatnością. Przez ostatnie dni jego dłonie odwykły od pióra - nie żeby kiedykolwiek był typem mola książkowego.

- Kostrzewo, czy Karl Skirata da radę odczytać słowo pisane? - zapytał starannie neutralnym tonem. W końcu druidka była niepiśmienna, a przynajmniej za taką uchodziła, kto wie czy reszta jej plemienia szlachetnej sztuki pisania i czytania nie miała w pogardzie…
- W plemieniu zawsze jest ktoś, kto umie bazgrać szlaczki; Żmije handlują z Dekapolis, więc czasem się przydaje… - Kostrzewa zręcznie uniknęła odpowiedzi wprost, czy szaman posiada taką umiejętność, choć podejrzewała raczej, że tak - Ale oszczędzaj papieru. Karl zapewne wie, co tu się wydarzyło; najważniejsze to ostrzec ich przed bestią… i niech oni też powiadomią, kogo mogą. Taki zdolny naśladowca może wprowadzić nielichy chaos w każdej ludzkiej osadzie.
- Jak dużo mogę napisać? - zakłopotał się chłopak. - Jak działa ta twoja modlitwa?

Druidka zaśmiała się.

- Byle się na jednej kartce zmieściło. Po prostu nikt nie lubi lania wody, to nie miejskie gadki przy ryneczku… - wyciągnęła rękę, by kruk na nią zeskoczył - Modlitwa? Nie nazwałabym tego tak. Po prostu postaram się przekazać temu pierzastemu łebkowi dość wiedzy i siły, by doniósł zwój, komu trzeba i gdzieś się po drodze nie zgubił…
- Więc modlitwa, bo sama z siebie byś tego nie wydobyła. Co najwyżej trochę ciepła od natężania się - mruknął Tibor. - Dobrze, pomyślimy…
- Nawet nie wiesz, co potrafię z siebie wydobyć… i raczej nie chcesz wiedzieć - odmruknęła Kostrzewa, bynajmniej nie urażona przemądrzałością kapłana. Najwidoczniej noc spędziła bardzo przyjemnie, skoro prezentowała w miarę znośny humor. Chłopak wyszczerzył się w odpowiedzi.

- Napiszę jak tylko nawiedzimy jaskinię - obiecał.