| Zatapiając raz po raz ostrze w abominacji, Ernst odesłał mutanta w otchłanie zajmowane przez jego bogów. Wraz z przerażliwym jękiem po łowcy rozlała się ohydna jucha. W przedśmiertnym skurczu sługa wypuścił z siebie chmurę zadziorów z macek, bezskutecznie szturmujących grubo splecioną sieć. Ernst zdołał zasłonić twarz, poczuł jednak bolesne pieczenie tam, gdzie igiełki zdołały przebić się przez ubranie. Ranki nie były poważne, sądząc jednak po ciężkiej woni wybroczyn, które na nich były, w leczeniu będą się paprać.
Tymczasem coś, co chyba było Elizą, ominęło truchło swego pana i wyciągnęło ręce, by schwycić łowcę. Wykrzywiona głodem twarz jednoznacznie sugerowała, co zrobi później, jeżeli jej się to uda. |