Szusaku

Znowu jego umysl robil mu jakies sztuczki. A moze lepiej, one robily sztuczki z jego umyslem. Poszedl za kobieta tak jak kazala w jego glowie szachistka. Chcial cos powiedziec, zapytac, ale znowu go sparalizowalo. Tym razem znane dobrze uczucie. Strach przed nia. Nie dlatego ze potrafila zniknac przed jego wzrokiem, nie dlatego ze znala szachistke, nie dlatego ze byla arogancka. Byla kobieta, to go przerazalo. Bezwolnie szedl za nia, jego oczy spuszczone w dol. Wolalby zeby ona tu byla, ja juz choc troche znal. Byloby mu odrobine latwiej, ale najwyrazniej nie chodzilo o latwiej.

Kiedy wreszcie schronili sie pod dachem stanal w pewnej odleglosci od swojej towarzyszki i staral sie wogole na nia nie patrzyc. Jednak niemal bezwiednie, katem oka, przygladal sie. Wreszce uslyszal ponownie ze niczego sie nie dowie. Ogien gniewu zaplonal w nim. Znowu ta sama spiewka. Mial ochote krzyknac - zamiknij sie! Co ty o mnie wogole wiesz? Tylko paralizujaca niesmialosc sprawila, ze nie wyartykulowal tych mysli. Pograzyl sie w posepnym milczeniu i w rownie posepnych rozmyslaniach.

Po chwili jednak zdal sobie sprawe, ze ona z pewnoscia wie o nim wiecej, niz on o niej. Zdal sobie sprawe ze slowa - niczego sie nie dowiesz - staly sie w jakis sposob haslem. Usmiechnal sie na ta glupia mysl. Powinien pomyslec o jakims dobrym odzewie. Jego dobry humor pewnie by trwal, gdyby nie powracajace kleszcze swiadomosci - ona jest obok. Powracajaca wiedza, ze jest uczestnikiem czegos o czym nie ma pojecia, doczego nie jest przygotowany.

Strach, zmieszanie, napiete wyczekiwanie, swiadomosc ze nadchodzi nieznane. Te uczucia wypelnialy go kiedy w mileczniu stal z nia, oczekujac na to co i ona.