Ha! To jest karczma, co się zowie, nie jaki kurwidołek przebrzydły. Chcą towarzysze jego nowi po ryju dostać, sprawa, ale Gudi dobrej kolacyjki, piwkiem popitej nie przepuści za nic w świecie całym, długim i szerokim. A zapachy owe niebiańskie z kuchni wydobywające się... iście, rajski ogród, kto kłam temu twierdzeniu zadaje, ten kłamca jest przebrzydły i na dyby zasługuje. A poza tym... po niewoli u goblinów ino bardziej jeść mu się chce. Pomodlił się spokojnie do Valayi, emocje i spokój starając się zachować.

Deski delikatnie zatrzeszczały pode nogami jego, kiedy tak szedł ku karczmarzowi dobrodziejowi, rumianemu niby wróżka dobra, tęgiego mężczyzny. Lampy, świece i palenisko rozpalone światło dawały dobre i krasnolud obejrzał, bez nieprzyzwoitego gapienia się, gości karczemnych. Spokojne towarzystwo, tak się to widziało Gudiemu i spokojny wieczór spędzić zamierza. Zje, napije się, fajeczkę rozpali i przy kominku się wygrzeje. Chwila odpoczynku, a potem szukać a biegać za Dimotrim przebrzydłym, psiamać. Odetchnął głęboko, by z humoru dobrego nie wybijać się. Uśmiech znów zagościł na jego twarzy.

- Gudi, do usług. - usiadł na okołobarowym zydelku. - Chwalę bogów miłościwy. A że od wychwalania w gardle mi zaschło, to poprosiłbym piwa, dwa kufle od razu, co by nie biegać. I kolacyjkę, co to tak smakowicie pachnie, porcyjkę dużą. Siedzieć przy stoliku, o, tym pod ścianą, będę.

I zasiadł. Płaszcz na haku pod ścianą rozwiesił, klamoty swe obok stolika położył. I ręce zatarł, gdy dziewka ze strawą i piwskiem przybyła.

- Dzięki ci, o pani Rumianego Dworu. - uśmiechnął się szeroko. - Rączki całuję.

Rzucił się na posiłek smakowity, choć tym razem bez okowity. Ale przynajmniej piwo cne było, wodą nie chrzczone.

- Karczmarzu! Dobrodzieju! - ręką machnął. - Sam tu. Pokój wynająć chciałbym na noc, jednoosobowy. A jak pan tu jesteś... - krasnolud wygrzebał sakiewkę i zapłacił za wszystko, z ośmioszylingową nadwyżką. - Był tu ostatnio jakiś cudzoziemiec. Albo ktoś, kto zmał się "Dimotri", bądź podobnie?