Thurin odprowadził wzrokiem biegnących ludzi. Zaklął, przeklął swe krótkie nogi, to, że nie zareagował na tyle szybko, by ustrzelić łowcę czarownic. Podłubał w błotnistej glebie okutą gromrilem podeszwą buta, pozostawiając pościg Wolfgangowi i Roranowi.

Potarł knykcie zmęczonymi, płaskimi dłońmi. Marzył o ciepłej kąpieli, miękkim sienniku i spokojnym śnie. Szczęśliwi uczciwi obywatele miast i wsi, pracujący ciężko i snem rozkosznym się radujący. Zaraz by to wzięła; nie wyspał się dobrze od... sam już nie wie ilu dni. A kiedy ostatnio się najadł? Śniegi jeszcze wtedy leżały, roztopy ledwo się zaczynały. A co z tego postu i wędrowania ma? Pęcherze, hemoroidy i katar. Smarknął przez palce; tej glebie gównianej skądinąd nie zaszkodzi już nic. Wytarł nos rękawem kurtki. Co za kurewsko nieprzyjemny poranek. Bogowie! Może jeszcze padać zacznie, hm? No? Nie ma deszczu, kropelek wody?

- No co? - warknął, patrząc na poranne niebo. - Nie stać was, leniwi jesteście? Hm? Sam powierzchnię nawilżyć mam?

Nawilżył; żółty co nieco strumyk zrobił się. Jak znał życie, to ze strumyka zara jaki potwór rzeczny, roztwór wszeteczny wynijdzie. I jego, Thurina, w dupę użre straszliwie a boleśnie.

Otrzepał męskość i zawiązał sznurówki nogawic. Co za parszywy dzień. Przeskoczył z nogi na nogę i ruszył ku ekwipunkowi łowcy. Odłożył na bok, na pień powalony pistolety, które mu w oko, z prochem; płaszcz ciężki;kołczan do arbalestu;jedną, srebrną tabakierkę; część pieniędzy; buty. Podrapał się po głowie. Ciekaw był, jak się skończył pościg za Uwem.

- Wyglądasz gorzej niźli ja. - popatrzył na Wolfganga. - Prawie dałeś się zabić półnagiemu łowcy czarownic bez oka? Hm... szkoda, że nie ustrzeliłem gada z arbalestu, ale nic to... ważne, że żyjesz.

Odchrząknął.

- Nim ruszysz grzebać skurwiela. - rzekł do pleców Wolfganga. - Podzielmy łupy ogólnie i całkowicie. Pistolety odstąpię ci, prawda, ale to, com na pniu omszałym złożył, do tego prawa roszczę sobie. Zgoda?