| Całe to zamieszanie irytowało Adę. Siedziała wciąż przy stoliku i uważnie obserwowała rzeczy, które działy się w ciągu tych kilku chwil. Krzyki, rozkazy, wojna, chaos. Ściągając brwi wejrzała w wyobrażenia wszystkich zebranych. Nie naciskała jeśli nie mogła się przebić, chciała tylko zrozumieć co kierowało każdym z osobna, lub co zaraz zamierza zrobić.
Strumień myśli to wartka rzeka i jeśli chciało się w nim zanurzać trzeba było wiedzieć jak. Trzeba było spowolnić czas. Pani wyobraźni uśmiechnęła się pod nosem. Wszakże tak śmiertelnicy rozumowali takie sprawy. Wyobrażali sobie, że moczą czytać myśli jak książki, oglądać wspomnienia jak film lub słuchać jak muzyki. Nie, czas był tutaj czymś względnym. Zanurzając się w strumieniu wiesz. Po prostu wiesz co ta osoba pomyślała, wyobraziła sobie. Obraz, dźwięk, świadomość wypalają się momentalnie na zwojach mózgu i dopiero wspominanie tego zaczyna zabierać ten cenny dla wszystkich czas.
Dlatego Ada tylko spojrzała by wiedzieć, oczywiście lubiła sobie wizualizować to wszystko. Obrazy zatrzymywały się na chwilę, leciały w zwolnionym tempie, a kobieta przewracała tylko strony książki. Przynajmniej tym razem. Takich książek mogła oglądać wiele na raz i nie raz miewały one psute strony gdy ktoś się chronił. Ludzie jednak rzadko potrafili to robić... jeśli w ogóle. Ada niczego wolała nie zakładać.
Towarzystwo trzeba było jednak tez uspokoić poza samym sprawdzeniem. Bardzo delikatnie wprowadziła ludzi w stan "szarości", jak go lubiła nazywać. Głębokie zamyślenie nie przynoszące ze sobą żadnych wielkich myśli. Po czymś takim człowiek się budził zastanawiając się co robił przez ostatni czas. Nieszkodliwa ingerencja pozwalająca na uniknięcie niepotrzebnych wspomnień. Jak to zadziała na wywyższonych? To mogło być... ciekawe. |