 Hadrian, noc, kryjówka Tommiego
Reakcja księżniczki na słowa Bayarda spowodowała, że Hadrian się chwilowo zapowietrzył. Aby ukryć zmieszanie popił szybko wodą, starając się szybko przyjść do siebie.
"Ałaj! Może księżniczka, ale trochę naiwna!"
Cóż, miała dość dużo na głowie, toteż przeszedłszy nad tym do porządku dziennego Hadrian uśmiechnął się, widząc jak niewiele ta mała pani robi sobie z konwenansów. Szczerym, szerokim uśmiechem pełnym sympatii dla złotowłosej księżniczki.
Słysząc jej słowa skinął poważnie głową. I on ufał, że jedno drugiemu nie wejdzie w drogę, że nie będzie musiał stawać przed wyborem, jej, lub własna klątwa.
Kiedy Ciatynne go pochwaliła, skłonił się, czując zaambarasowanie.
- Przemiłe to słowa - odparł w końcu cicho - za które szczerze dziękuję.
"Czterdziestu najwspanialszych minstreli Hadrancji? O raju..." krzyknął chłopak w myślach. "To ci dopiero!"
Pomachał księżniczce na pożegnanie, starajac się jednocześnie zapamiętać wygląd tego konkretnego zim-ptaka. Następnie rozglądnął się za ścieżką o której wcześniej była mowa: ścieżką do chaty Mądrej Kobiety. |