Dziecko stało na górce gruzu, tuląc w objęciach głowę Teriyakiego. Specterowi przebiegło przez myśl absurdalne skojarzenie: obrazek nastolatka w szortach i pasiastej koszulce, trzymającego w rękach za dużą piłkę do gry w kosza, jakby zapraszając do meczu.

Cyborg delikatnie zmieniał swoją pozycję, za każdym razem ustawiając się tak, by znaleźć się naprzeciw agenta, kiedy ten chował się za kolejną osłoną. Jakiekolwiek miał zamontowane ulepszenia percepcji, były one o rząd wielkości lepsze od tego, co miał Ted; "dziecko" zapewne doskonale zdawało sobie sprawę, gdzie znajduje się agent, niezależnie od tego, jak dobrą kryjówkę sobie znalazł.

Nie ruszyło się jednak ze swojego miejsca, nawet kiedy Ted znalazł się w odległości gwarantującej pewny - a przynajmniej potencjalnie niszczący - strzał. Wystarczyło tylko wychylić się zza nadkruszonej, betonowej płyty, wymierzyć i...

- BEREK! - krzyknął nagle mały cyborg, rzucając w kierunku agenta głową.