Znowu ci pielęgniarze, tylko nie to! Preston z nerwów zaczął szczękać zębami. Szybko zatrzasnął drzwi przeklinając że nie było w nich klucza i rozejrzał się po korytarzu. Sześć drzwi, po trzy naprzeciwko siebie. Wyglądało to dokładnie jak w kreskówkach o Scooby Doo, w których potwory i "te przeklęte dzieciaki i ten ich kundel" ganiali się wbiegając do jednych drzwi i wybiegając w drugich w losowej konfiguracji. Co za ponury zbieg okoliczności. Brakowało tylko muzyczki z Benny Hilla... Życie to nie bajka, Preston nie dałby rady bawić się w ciuciubabkę z zombiakami. Chociaż...


Gordon szybko nacisnął klamkę na pierwszych drzwiach po lewej stronie, tak by tylko zwolnić zamek. Dodatkowo dla zmyły specjalnie ubrudził klamkę krwią. Następnie błyskawicznie jak na warchlacze tempo podbiegł do środkowych drzwi po prawej stronie, otworzył je, wszedł do środka i cichutko zamknął. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, jego przeciwnicy wbiegną do pierwszego pokoju po lewej, a on schowa się w środkowym po prawej. Miał nadzieję że zrobi to wystarczająco szybko, zanim zombiaki wybiegną na korytarz i go zobaczą. A jak go zobaczą albo nie dadzą się nabrać to jakoś zabarykaduje się w środku. Może klucz będzie w dziurce?
Co dalej? Planował patrząc przez dziurkę od klucza i nasłuchując, wyczekać na moment w którym pielęgniarze będą w środku pokoju i będzie mógł niezauważenie pobiec w kierunku wyjścia, ale zrobi tak tylko gdy będzie miał pewność, w końcu tyle rzeczy może pójść nie tak po drodze. No i może zastanie coś pomocnego w środku pokoju.