Początkowo całkiem sporo. Większość moich pierwszych postaci w większym lub mniejszym stopniu były pewnym odwzorowaniem mojej osoby. Choć podziwiałem naprawdę skomplikowane i ciężkie do odegrania postacie, wolałem zagrać taką, którą wiem, że będę w stanie dobrze odegrać, bo będzie po prostu inną wersją mnie. W końcu przekombinowane postacie mogą popsuć sesje innym graczom, a tego wolałem uniknąć.
Z czasem jednak ze zdobytym doświadczeniem i ograniem się zacząłem powoli eksperymentować. No i w D&D jedną z moich najlepszych i cholernie trudnych do odegrania postaci był Elfi Geomanta z rozdwojoną jaźnią, nietoperzymi skrzydłami, wężowym językiem, rogami jelenia na głowie i z lepkimi kończynami niczym jaszczurka. Świetna postać, aczkolwiek granie 'altruistycznego' druida, który gdy który na widok krwi włącza tryb 'berserkera/psychopaty' było cholernie trudne. No ale nie było w tej postaci prawie nic ze mnie. Może chęć pomocy innym, ale przy sporej ilości walk które były w sesji, to raczej tą dobrą wersją nie byłem zbyt często.
Choć przyznam, że poza tamtą postacią, zawsze czułem się dziwnie grając takim 'złym czarnym' charakterem. Po prostu dziwnie mi było, kiedy robiłem te wszystkie złe rzeczy. Haha jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmi, miałem blokadę. A najlepiej gra mi się neutralnymi postaciami, bo w nich widzę najwięcej z siebie. I mogę być dobry i zły, aczkolwiek ta neutralność moralna i to, że wszystko jest względne dobrze oddają moją osobowość. I do dziś to mój ulubiony typ postaci.
Wszystkim początkującym graczom których wprowadzałem w papierowe Rpg-i (głównie D&D) proponowałem żeby zaczynali z postaciami, które chociaż w jakimś stopniu były do nich podobne. W końcu gdy mają mechanikę i cały styl grania do przyswojenia, nie chce im dodatkowo narzucać trudnych do odegrania postaci
Tak się rozpisałem, że wszystkim którzy przeczytali post, dziękuje za cierpliwość !