| Kiedy wracający z obchodu posterunków Arnulf, przybył na miejsce, domostwo Ignisa coraz żarłoczniej połykały płomienie. Ludzie uwijali się gorączkowo, walcząc z żarem i polewając wodą drewniane dechy, chcąc zmusić wygłodniały żywioł do odwrotu. - Oni są w środku - zanosiła się szlochem siostra barda.
Porucznik straży szybko zorientował się w sytuacji. Często ich formacja była używana do gaszenia pożarów. W drewnianej zabudowie Bryn Shander, było to jedno z największych zagrożeń dla mieszkańców. Główne zarzewia pożaru były przy drzwiach, gromkimi okrzykami zmusił chaotycznie biegających ludzi do skupienia się na otworach wejściowych, by stłumić na tyle ogień, żeby można było się do nich dostać. Przywołał do siebie też dwóch krzepkich mężczyzn z toporami. Mieli za zadanie wyrąbać zwęglone odrzwia, kiedy stanie się to możliwe. Sam ściskał drzewce toporzyska, czekając aż płomienie przygasną. Nie zanosiło się jednak na to; ogień był najwyraźniej magicznej natury i płonął mimo intensywnego polewania go wodą i śniegiem. Na szczęście nie rozniósł się na sąsiednie domostwa; wczorajsza zamieć zrobiła swoje; wszystko było mokre i pokryte białym puchem.
Próby zduszenia ognia były nieskuteczne, wyglądało na to, że był magiczne podtrzymywany, bądź wywołany. Nie namyślając się długo, ścisnął mocniej w dłoniach siekierę i przystanąwszy przy wcześniej wybitym oknie, zaczął wyrąbywać większy otwór. Krzykiem pogonił resztę by mu pomogła, ale ludzie bali się aż tak zbliżyć do płonącego nienaturalnym ogniem budynku. Zresztą magiczny płomień szybko przeskoczył na płaszcz Arnulfa i mężczyzna musiał ratować się skokiem w śnieg. |