- Bursztynowe światło.

Gniewomir zdobył się na te rzeczową odpowiedź na pytanie Mówcy, mając nadzieję, że nie zabrzmi to zbyt literacko. Powinien powiedzieć pomarańczowe, ale do cholery ono nie było pomarańczowe. Było bursztynowe. Miało w sobie coś ze szkarłatu późnojesiennych liści bluszczu obrastających jedną ze ścian domu rodziców Mirry i złota światła porannego załamującego się w krysztale Kaplicy. Albo Ona chciała, żeby mu się kojarzyło z tymi obrazami…

- Nie wiem, co zostawiła Athosowi, ponieważ on jest dużo bardziej przybity ode mnie i nie za bardzo chce o tym rozmawiać. Ja natomiast z tej nocy pamiętam tylko tyle, że usłyszałem słowo, które sprawiło mi wielką radość i... ból zarazem. Ale nie pamiętam go w ogóle. Mirra twierdzi, że obudziłem ją, obiecując wyraźnie, że „udam się na trawers tej gwiazdy”, co jest zupełnie nielogiczne tak z geograficznego jak i logicznego punktu widzenia. Bo przecież nie można się iść po trawersie gwiazdy – rzucił, nieco sfrustrowany, pocierając otwartą dłonią o krótkie włosy zarastające mu podstawę czaszki i wodząc wzrokiem od Mówcy po grzbiety opasłych tomów kronik. Pokręcił głową i wrócił spojrzeniem do Mówcy:
- Zresztą... Póki co to chyba i tak nie rozwiązuje naszych problemów, nawet gdybym potrafił sobie owo słowo przypomnieć. Jaskinia została osierocona. Dobrze wiemy obaj, że rodzaj podejmowanych misji i charakter kompanii określa charakter i wola Smoka, który się nią opiekuje. My straciliśmy Matronę, więc jeśli Kara zechce, to dopóki nie znajdziemy nowego Smoka może zaprowadzić swoje porządki, ale musi przynajmniej udawać, że stara się odnaleźć dla Jaskini jakiegoś nowego Patrona – zakończył, nie kryjąc irytacji. Lecz po chwili dodał jeszcze: – Co konkretnie według Ciebie powinniśmy teraz zrobić? Dlaczego nie powiesz Karze, żeby zaniechać przyjmowania wszelkich zleceń, a skupić się na poszukiwaniu odpowiedniego Patrona?