lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - (Zapomniane Krainy D&D ed.3,5)(16+) Turmish. Pierwsza fala.

**Kerm** · 27-05-2015, 19:35

Opuściwszy łaźnię, Leila czym prędzej skierowała swe kroki do sypialni przydzielonej jej i Courynowi. W pół drogi zrezygnowała jednak i skręciła w stronę ogrodu, przypomniawszy sobie o jednej, bardzo, ale to bardzo ważnej sprawie. Na szczęście chatkę zielarza nietrudno było znaleźć.
Wróciła obładowana dwunastoma dawkami korzenia nara i lżejsza o prawie dwie i pół sztuki złota. Taka ilość cudownej rośliny, wedle wyliczeń, powinna starczyć z nawiązką na dwumiesięczny rejs.

Z niejaką mieszaniną rozbawienia i niepokoju zastanawiała się, czy aby nie przeszkodzi Courynowi w jakiejś rozrywce z kimś z obsługi. Może będą chcieli, żeby dołączyła? Nie dowie się, póki nie sprawdzi.
Uchyliła drzwi do apartamentu, zerkając ostrożnie do środka.
Couryn wylegiwał się na łożu, ale - ku jej cichemu zadowoleniu - był sam.
Odczuła ulgę. Chociaż trudno powiedzieć, dlaczego miałaby się tym przejmować. W końcu jakie miała do niego prawo?
Z uśmiechem weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi.
- Udało mi się wyrwać ze szponów tych rudych harpii - zaczęła wesoło, podchodząc do niego.
Po drodze odłożyła zakupy na stolik.
- Ale nie była to łatwa walka!
- Zostawiłaś Leę w ich zachłannych łapkach, kobieto bez serca? - zdumiał się Couryn. - Zamęczą ją.
Z tonu mężczyzny raczej trudno było wyczuć, by żal mu było paladynki.
- Ale nie ukrywam - wolę, że jesteś ze mną, a nie z nimi. Egoista ze mnie - dodał samokrytycznie, lecz bez cienia skruchy.
Leila przysiadła na skraju łóżka. Zabłąkany promyk słońca zatańczył na srebrnym, smoczym kolczyku.
- Nie ukrywam, że mnie się też bardziej podoba tu z tobą niż tam z nimi. Czy to też egoizm? - zapytała, unosząc lekko brew.
- Krańcowy, moja droga, krańcowy - zapewnił ją Couryn i nie czekając na komentarz chwycił ją w ramiona. - Ale ten akurat rodzaj egoizmu bardzo mi odpowiada.
Dziewczyna zaśmiała się cicho, przytulając się do niego. Po chwili pociągnęła lekko nosem.
- Co tak pachnie? Ty tak pachniesz? - zdziwiła się zupełnie na poważnie. - Olejki? - Humor zrzedł jej jakby odrobinę.
W głowie miała już różne scenariusze.
Couryn uniósł rękę i udał, że obwąchuje przedramię.
- Ja? Serio? - Pociągnął nosem. - Może masz rację. To z pewnością ten olejek.
Być może któryś ze scenariuszy w głowie Leili, których tak się obawiała, miał okazać się prawdą.
- Masz jakiś ciekawy olejek? - zapytała z uśmiechem, próbując uspokoić obawy, które były zupełnie nie na miejscu. A przynajmniej tak sobie tłumaczyła.
- Ja? Nie... - odparł. - To Melisa. Miałem ci o niej powiedzieć, ale wyleciało mi to z głowy.
- Czyli całkiem miło spędziłeś czas. Dobrze, nie muszę mieć wyrzutów sumienia - powiedziała, choć jej uśmiech przygasł nieco. - To kto to jest ta Melisa?
- Bardzo miła dziewczyna. Chciałem, by się zaciągnęła na “Złotego Smoka”, ale się nie zgodziła. - W głosie Couryna był nieukrywany żal. - Pięć minut w jej rękach i z człowieka ulatuje wszelkie zmęczenie.
Leila odsunęła się nieco i spuściła wzrok, wbijając go w smoczy pierścionek. Bawiła się nim, obracając go na palcu, co zaczęło zdradzać jej zdenerwowanie.
- Na “Złotego Smoka”, yhm - mruknęła do siebie. - A umie chociaż walczyć? Czy tylko zbędny balast do zabrania, byście mogli mieć trochę przyjemności w wolnych chwilach? - zapytała, zerkając na Couryna spode łba.
- Przyjemności? - Couryn zdumiał się w całkiem naturalny sposób. - Jeśli masaż stawiający kogoś na nogi nazywasz przyjemnością, to tak. Ale ja bym ją raczej zakwalifikował jako kogoś na kształt medyka.
Leila wpatrywała się w niego przez chwilę zaskoczona, jakby chciała upewnić się, czy nie żartuje.
- Masaż - powtórzyła i roześmiała się, a wszelkie oznaki napięcia, zniknęły. - Przepraszam, ubzdurałam sobie co innego… - powiedziała rozbawiona własną głupotą.
- No wiesz... - Popatrzył na nią z oburzeniem. - Jak mogłaś... Ale w zasadzie to ja cię przepraszam. Mogłem od razu ci powiedzieć.
Pocałował ją w policzek.
- Ależ nie. Wszystko w porządku. Przecież jesteś dorosłym mężczyzną, możesz robić, co zechcesz. Ja… My nie… - zacięła się na moment, co zdecydowanie nie było w jej zwyczaju. - Po prostu nie byłam pewna, czy… No nie mogę oczekiwać, że nie skorzystałbyś… Ze względu na mnie. Znamy się ledwie dzień - umilkła w końcu i po prostu przytuliła się do niego.
- Głuptas jesteś - szepnął jej do ucha. - Nie zamienię cię na żadną inną - zapewnił.
Leila do końca rozluźniła się w jego ramionach po tych słowach.
- Dziękuję - powiedziała cicho. - Ja też nie będę uganiać się za innymi - dodała wesoło. - I nie oddam cię innej! - próbowała zabrzmieć groźnie.
- Trzymam cię za słowo! - powiedział Couryn.
- To, za co mnie trzymasz, nazywa się całkiem inaczej - zamruczała. - Może przedstawisz mi tę Melisę? Później - zapytała, skubiąc płatek jego ucha ustami.
- Później - obiecał Couryn i rozpoczął zmagania z troczkami jej koszuli.
Pomogła mu zarówno ze swoją koszulą, jak i z jego koszulą, oraz całą resztą ich odzienia.

I chociaż salonik, gdzie czekała kolacja, był o parę kroków, znowu się spóźnili.

27-05-2015, 19:35	#44
Kerm Administrator Reputacja: 1	Leila i Couryn Opuściwszy łaźnię, Leila czym prędzej skierowała swe kroki do sypialni przydzielonej jej i Courynowi. W pół drogi zrezygnowała jednak i skręciła w stronę ogrodu, przypomniawszy sobie o jednej, bardzo, ale to bardzo ważnej sprawie. Na szczęście chatkę zielarza nietrudno było znaleźć. Wróciła obładowana dwunastoma dawkami korzenia nara i lżejsza o prawie dwie i pół sztuki złota. Taka ilość cudownej rośliny, wedle wyliczeń, powinna starczyć z nawiązką na dwumiesięczny rejs. Z niejaką mieszaniną rozbawienia i niepokoju zastanawiała się, czy aby nie przeszkodzi Courynowi w jakiejś rozrywce z kimś z obsługi. Może będą chcieli, żeby dołączyła? Nie dowie się, póki nie sprawdzi. Uchyliła drzwi do apartamentu, zerkając ostrożnie do środka. Couryn wylegiwał się na łożu, ale - ku jej cichemu zadowoleniu - był sam. Odczuła ulgę. Chociaż trudno powiedzieć, dlaczego miałaby się tym przejmować. W końcu jakie miała do niego prawo? Z uśmiechem weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi. - Udało mi się wyrwać ze szponów tych rudych harpii - zaczęła wesoło, podchodząc do niego. Po drodze odłożyła zakupy na stolik. - Ale nie była to łatwa walka! - Zostawiłaś Leę w ich zachłannych łapkach, kobieto bez serca? - zdumiał się Couryn. - Zamęczą ją. Z tonu mężczyzny raczej trudno było wyczuć, by żal mu było paladynki. - Ale nie ukrywam - wolę, że jesteś ze mną, a nie z nimi. Egoista ze mnie - dodał samokrytycznie, lecz bez cienia skruchy. Leila przysiadła na skraju łóżka. Zabłąkany promyk słońca zatańczył na srebrnym, smoczym kolczyku. - Nie ukrywam, że mnie się też bardziej podoba tu z tobą niż tam z nimi. Czy to też egoizm? - zapytała, unosząc lekko brew. - Krańcowy, moja droga, krańcowy - zapewnił ją Couryn i nie czekając na komentarz chwycił ją w ramiona. - Ale ten akurat rodzaj egoizmu bardzo mi odpowiada. Dziewczyna zaśmiała się cicho, przytulając się do niego. Po chwili pociągnęła lekko nosem. - Co tak pachnie? Ty tak pachniesz? - zdziwiła się zupełnie na poważnie. - Olejki? - Humor zrzedł jej jakby odrobinę. W głowie miała już różne scenariusze. Couryn uniósł rękę i udał, że obwąchuje przedramię. - Ja? Serio? - Pociągnął nosem. - Może masz rację. To z pewnością ten olejek. Być może któryś ze scenariuszy w głowie Leili, których tak się obawiała, miał okazać się prawdą. - Masz jakiś ciekawy olejek? - zapytała z uśmiechem, próbując uspokoić obawy, które były zupełnie nie na miejscu. A przynajmniej tak sobie tłumaczyła. - Ja? Nie... - odparł. - To Melisa. Miałem ci o niej powiedzieć, ale wyleciało mi to z głowy. - Czyli całkiem miło spędziłeś czas. Dobrze, nie muszę mieć wyrzutów sumienia - powiedziała, choć jej uśmiech przygasł nieco. - To kto to jest ta Melisa? - Bardzo miła dziewczyna. Chciałem, by się zaciągnęła na “Złotego Smoka”, ale się nie zgodziła. - W głosie Couryna był nieukrywany żal. - Pięć minut w jej rękach i z człowieka ulatuje wszelkie zmęczenie. Leila odsunęła się nieco i spuściła wzrok, wbijając go w smoczy pierścionek. Bawiła się nim, obracając go na palcu, co zaczęło zdradzać jej zdenerwowanie. - Na “Złotego Smoka”, yhm - mruknęła do siebie. - A umie chociaż walczyć? Czy tylko zbędny balast do zabrania, byście mogli mieć trochę przyjemności w wolnych chwilach? - zapytała, zerkając na Couryna spode łba. - Przyjemności? - Couryn zdumiał się w całkiem naturalny sposób. - Jeśli masaż stawiający kogoś na nogi nazywasz przyjemnością, to tak. Ale ja bym ją raczej zakwalifikował jako kogoś na kształt medyka. Leila wpatrywała się w niego przez chwilę zaskoczona, jakby chciała upewnić się, czy nie żartuje. - Masaż - powtórzyła i roześmiała się, a wszelkie oznaki napięcia, zniknęły. - Przepraszam, ubzdurałam sobie co innego… - powiedziała rozbawiona własną głupotą. - No wiesz... - Popatrzył na nią z oburzeniem. - Jak mogłaś... Ale w zasadzie to ja cię przepraszam. Mogłem od razu ci powiedzieć. Pocałował ją w policzek. - Ależ nie. Wszystko w porządku. Przecież jesteś dorosłym mężczyzną, możesz robić, co zechcesz. Ja… My nie… - zacięła się na moment, co zdecydowanie nie było w jej zwyczaju. - Po prostu nie byłam pewna, czy… No nie mogę oczekiwać, że nie skorzystałbyś… Ze względu na mnie. Znamy się ledwie dzień - umilkła w końcu i po prostu przytuliła się do niego. - Głuptas jesteś - szepnął jej do ucha. - Nie zamienię cię na żadną inną - zapewnił. Leila do końca rozluźniła się w jego ramionach po tych słowach. - Dziękuję - powiedziała cicho. - Ja też nie będę uganiać się za innymi - dodała wesoło. - I nie oddam cię innej! - próbowała zabrzmieć groźnie. - Trzymam cię za słowo! - powiedział Couryn. - To, za co mnie trzymasz, nazywa się całkiem inaczej - zamruczała. - Może przedstawisz mi tę Melisę? Później - zapytała, skubiąc płatek jego ucha ustami. - Później - obiecał Couryn i rozpoczął zmagania z troczkami jej koszuli. Pomogła mu zarówno ze swoją koszulą, jak i z jego koszulą, oraz całą resztą ich odzienia. I chociaż salonik, gdzie czekała kolacja, był o parę kroków, znowu się spóźnili.