- Potrzebuję twojej pomocy... - Kapłanka zaczęła cicho pod nosem ściskając w dłoniach symbol Lathandera. - Zrób coś... Cokolwiek... Oni tego nie rozumieją... Jeśli nie potrafią rozumieć, nie muszą... Ale trzeba pomóc tym ludziom... Póki jeszcze można... Proszę... Wystarczy, że tchniesz w nich wątpliwość... To wystarczy...

Franka nie uniżała się, nie padała z pokorą na kolana przed jego obliczem. W każdej chwili mogła prosić go o pomoc, w każdej chwili mogła z nim pomówić. Rozmawiali siedząc przy jednym stole. Pan Poranka dla kapłanki był najlepszym przyjacielem. Sama nawet nie wiedziała, czy relacja kapłanki z bogiem powinna tak wyglądać. Niemniej było to dla niej najbardziej naturalnym sposobem.
Modliła się aż w końcu przyniosło to efekty. Dzięki temu mogła się nieco uspokoić... Evan w końcu podjął słuszną decyzję.

Naciągnięty na głowę przesiąknięty kaptur przyklejał się razem ze plecionymi włosami do mokrej twarzy. Wieczne ich poprawianie wcale nie pomagało w sytuacji kapłanki. Poruszała się jak dziecko we mgle, w przenośni, jak i dosłownie. Wielkie oczy razem ze strachem przed nieznanym starczyły, by nie postawić żadnego kroku. Jej jedna połowa, pełna wątpliwości, pragnęła siedzieć w miejscu za bezpiecznym drzewem. Druga połowa była sukcesywnie popychana do przodu przez tę samą osobę, której amulet zaciskała w dłoni. "Dasz radę", "Uratujesz ich" powtarzała siła z każdym pchnięciem. W końcu trafiła tam, gdzie potrzebowała.
- Nie bójcie się, przyszliśmy was ocalić - szepnęła w kierunku siedzącej pod drzewem pary. Z przejęcia nie wiedziała nawet, czy były to jej słowa, czy osoby z którą przybyła, bo mogła przysiąc, że słowa te nie miały na myśli najemników.

Następne obrazy przez niesamowite przejęcie i zdenerwowanie przeleciały prawie omijając świadomość. Franka ocknęła się gdy ujrzała lico Zoji. Jej pomoc przypomniała kapłance o stanie kostki uratowanej.

- Zaczekaj! - odezwała się przelewając skrawek leczniczej energii przez ciepłe dłonie na opuchniętą stopę. - Franka jestem, to jest Zoja - zaczęła w kierunku uratowanych przypominając sobie również o tym, że powinna się do nich odezwać.

Był to Olaf, młodzieniec z Luty, oraz Roberta pochodząca z Zamieci. Z jej parosłownej relacji i chaotycznych pytań lathandrytki wychodziło na to, że była w obozie koboldów od około trzech dni. Natomiast to, co zabolało kapłankę najdotkliwiej, to wiadomość o jeszcze jednej dziewczynie, którą w nocy zabrano w nieznane miejsce. Najgorszy możliwy scenariusz zatruł głowę Franki i tchnął jeszcze większe zdenerwowanie.