Deithwen nie miał ochoty na walkę z przeważającymi siłami wroga po raz trzeci. Bez swojej magii, która przecież już udowodniła swą przydatność, czuł się jak bez ręki. Dowódca i pozostali członkowie drużyny uparli się na brawurowy atak, a przecież, jeżeli już mieli nacierać, to na ten moment wystarczyło zabrać jeńców i uciekać, zanim koboldy połapią się w sytuacji. Stało się jednak inaczej. Wszyscy mężnie rzucili się do boju. Chcąc, czy nie chcąc i tak musiał walczyć. Na początku, całej drużynie, poszło całkiem dobrze. Małe potworki wpadły w panikę. W tym początkowym okresie, druid po prostu ciskał oszczepami w uciekających wrogów, a Eris urządziła sobie polowanie na te obrzydliwe przerośnięte jaszczurki.Nic prostszego. W końcu jednak koboldy zorientowały się, że atakujący są tak naprawdę dość nieliczni. Próbowały kontrataku. Tymczasem półelf, przygotował sobie ostatni oszczep i cisnął zza osłony w kobolda po prawej, którego miał na widoku. Eris była osamotniona z przodu, najpewniej za chwile przystąpi do natarcia na jaszczurki, które są przed nią. Deithwen nie chciał tracić wiernej towarzyszki, chciał ją wspomóc. W końcu przecież i tak musiał przystąpić do walki z zwarciu, czego nie lubił. Może być ciężko-pomyślał, po czym powierzył swój los swemu bogu i wyciągając sejmitar ruszył do walki.

Shavri, słysząc bliskie wołanie kapitana, zwrócił się do niego i Marva plecami, obrzucając spojrzeniem cztery dochodzące do siebie koboldy. Czuł, jak Bijak przesuwa się pod kaftanem i szuka schronienia na jego plecach na wysokości łopatki. Tropiciel ryknął, żeby dodać sobie animuszu, a koboldom strachu i zamachnął się na pierwszego gada, który stał na wprost, napierając plecami na drzewo. Jego szybka i brutalna śmierć obudziła pozostałe koboldy, które z gniewnym poszczekiwaniem ruszyły do ataku. Pierwszy był jednak tak zdenerwowany, że spudłował straszliwie. Ostrze jego włóczni wylądowało Shavriemu między nogami, ryjąc w darni bruzdę. To samo zdenerwowanie ocaliło jednak koboldowi życie, gdyż zaraz po zadaniu ciosu, padł na ziemię. Miecz tropiciela, ciągnący za sobą gęste krople koboldziej krwi, przeleciał mu z wizgiem nad łbem. Shavri chciał poprawić cios, ale kobold, odtoczył się na bok. Wobec czego tropiciel powziął atak na innego gada, który za nadto się do niego zbliżył, zostawiając czwartego z nich - tego, który stał najbliżej ogniska - Marvowi do rozprawienia się z. Zaatakowany kobold również zdołał uniknąć spotkania z ciężkim ostrzem tropiciela, a sam był tak przerażony, że jego atak równie dobrze mógł się odbywać w zupełnie przeciwnym kierunku. Ale kiedy Shavri cofał się po swoim nieudanym ciosie, poczuł silny ból w boku tuż nad biodrem, gdzie ćwiekowaną skórę przebiła włócznia kobolda, który się wcześniej od niego odturlał. Shavri spojrzał na niego. Kobold trzymał włócznie obułap jakby zdumiony tym, co zrobił. Przez dwie sekundy gapił się to na tropiciela, to na drzewce swojej włóczni, gdzie pojawiła się szkarłatna krew tropiciela.
- Taak, traffiłeś Traffo - przyznał tropiciel z sykiem, głosem zmienionym przez ból i złość. Wyszczerzył się sardonicznie. Kobold zobaczył w tych roziskrzonych ogniem walki oczach swoją rychłą śmierć, która dopadła go, gdy człowiek lewą ręką złapał za włócznie, a za pomocą prawej wysłał klingę na spotkanie z jego gadzią piersią. Nim kobold padł, omamiony adrenaliną tropiciel zdołał wyrwać sobie z boku włócznie i już rozglądał się za kolejnym oponentem.
Rana była ciężka, a on już dzisiaj zaliczył trzy podobne. Wiedział jednak, że ich praca w tym obozie dopiero się zaczęła. Jeśli uda im się oczyścić pole z tych koboldów, które były najbliżej ich, może uda mu się wyciągnąć łuk… Wierzył, że Sune kilka nocy wcześniej pobłogosławiła go w czasie strzelania szczęściem głupiego, o które ją poprosił. To znaczy, że najpierw ma szczęście, a potem zrobi coś głupiego...
Ból powodował, że go mdliło.

Zdenerwowanie i niepewność Marva zniknęła zaraz po tym, jak minął prymitywną palisadę tuż obok Evana, biegnąc na spotkanie małego, szczekającego i piszczącego przeznaczenia. Ruda śmierć. Prawie wybuchnął śmiechem na tę myśl. Adrenalina pędząca w jego żyłach czasami wprawiała go w ten stan, euforyczno-beztroski. Gdzieś bardzo podświadomie wiedział, że to minie i potem będzie jedynie gorzej, ale teraz nie dbał o to i jego miecz również, bo szeroki zamach zmiótł pierwszego kobolda, dopiero podnoszącego się z ziemi. Krew bryznęła, a małym ciałem cisnęło na bok. Poczuł dwa uderzenia w tarczę i trzecie w bok. Grot włóczni wbił się lekko między płytki zbroi i zaraz wypadł. Ukłucie bólu Hund w tym stanie bez trudu zignorował i ciął kolejnego wroga. Ciężki miecz rozłupał małą czaszkę. Wydawało się, ze chłopak wpadł w jakiś szał, gdy zaczął krzyczeć, dodając tym sobie energii i przebił ostrzem jednego z małych włóczników, odkopując go na bok. Starał się trzymać blisko Evana i miał wrażenie, że wybija wszystkich za dowódcę, któremu chyba nie szło tak dobrze. Kolejny cios trafił i pozbawił stwora jakiejś kończyny. Walka mieczem bywała paskudna!
Szczęście i zaskoczenie zaczynały mijać. Na udzie poczuł ból, nawet nie wiedząc kiedy zarobił tę ranę, a przed następnym ciosem jeden z przeciwników zwinnie uskoczył.
- Musimy się wycofać! - krzyknął w stronę Evana, zasłaniając się tarczą od kolejnych nadbiegających wrogów. Jedna z włóczni wbiła się w drewno, obciążając jeszcze lewą rękę. Na szczęście na brak siły Hund jeszcze nie narzekał.

Oszczep trafił w cel, co niewątpliwie wzbudziło radość druida. Teraz należało wspomóc Eris. Deithwen sprawnie przeskoczył przez prymitywaną barykadę, po czym wyciągnął sejmitar. Zasłaniając się tarczą ruszył na jednego z wrogów, niestety mały potworek uniknął ciosu. Eris w tym samym czasie, także nie radziła sobie najlepiej - włócznie koboldów skutecznie uniemożliwiały jej rozszarpanie któregoś z nich. Druid miał podobne problemy i znów chybił, co wykorzystał przeciwnik, dźgając półelfa w biodro. Deithwen stłumił okrzyk bólu i zachował zimną krew. Nagłe cięcie na odlew zaskoczyło kobolda. Padł jak rażony piorunem i dogorywał na ziemi, przecięty niemal na pół. Eris cały czas nie radziła sobie dobrze, nie zdołała zadać żadnego ciosu, a odniosła rany. Przeciwników było jeszcze sporo. Nie wróżyło to dobrze, teraz pozostało tylko liczyć na to, że inni radzą sobie lepiej i przybędą z pomocą. Teraz Deitwhen chciał teraz przede wszystkim przeżyć. Zasłaniając się tarczą starał się parować kolejne ciosy wrogów, kontratakując tylko wtedy, kiedy nadążała się okazja.

Droga do portalu dłużyła się, mimo że zarówno jeńcy jak i najmici biegli ile sił w nogach. Przestało mżyć, ale śliskie leśne poszycie utrudniało bieg. Franka martwiła się o drużynę; miała świadomość, że zanim one dotrą do czarnoczubów walka z pewnością już się zakończy. Na czyją korzyść? Nie miała czasu się zastanawiać, zwłaszcza że Gergo zwrócił jej uwagę na coś innego - duże, płowe cienie, które od czasu do czasu migały im między drzewami. W sporym oddaleniu, to prawda, lecz z niepokojącą regularnością. Nie koboldy, to pewne; jednak co? Obecność tajemniczej Tillit w lesie niepokoiła; zwłaszcza Gergo miał pewność, że kobieta nie odpuści. I faktycznie, gdy zbliżyli się do bliźniaczych drzew ujrzeli wiotką sylwetkę kobiety niedbale opartą obok plecionki tworzącej ramę portalu.

- Cuda się jednak zdarzają. Gratulacje - uśmiechnęła się lekko, choć uśmiech nie sięgnął oczu.

Zoja, prawdę mówiąc, nie za bardzo zrozumiała, o co chodzi kobiecie; być może Tillit nawiązywała do jakiejś wcześniejszej rozmowy z najemnikami, a może miała zupełni co innego na myśli; kto wie. Na razie jednak nie wyglądała nieprzyjaźnie, przynajmniej w porównaniu z koboldami, które zostawili za sobą. Uzdrowicielka nieco zwolniła krok, ale nie przestała zmierzać w kierunku portalu.

- Dziękuję - powiedziała odruchowo, i od razu się zmieszała - Jeszcze nie zasłużyliśmy na gratulacje. Dopiero jak wszyscy bezpiecznie wrócą do domów... Czy nie chciałabyś nam w tym pomóc? - spytała, kierowana nagłym impulsem. Czające się po bokach cienie nie wyglądały przyjemnie, a jej grupka była zbyt mała, żeby cokolwiek na nie poradzić.
- Zechciałabym. Ale pod dwoma warunkami. Wasz… Evan pytał czego chcę w zamian za pomoc. Patrząc na was już to wiem. Po pierwsze ty, lathandrytko, pojedziesz do najbliższej wsi. Teraz. Dam ci konia, on cię poprowadzi. Mieszkającego tam kowala kopnął narowisty koń; nie sądzę by chłop dożył ranka, a jest okolicznym wsiom potrzebny. Jeśli uratujesz mu życie możesz nawet wziąć sobie tamtejszą kapliczkę Chauntei; jej kapłan… opuścił ją jakiś czas temu. Po drugie, gdy załatwicie sprawy z nimi - wskazała na jeńców - wrócicie tu i wytępicie wszystkie pozostałe w lesie gady. Oczywiście nie za darmo; zapłacę waszą zwyczajową stawkę i dam zadatek byście mogli się odpowiednio wyekwipować w Futenbergu. Lasy są tu pełne zwierzyny, a pola żyzne, jednak nie kupicie tu magicznych mikstur czy porządnej broni. Decydujcie.
- A... ale... mogliśmy to zrobić bez żadnych warunków. Wystarczyło powiedzieć, że jest tam taki problem! - oczy Zoi rozszerzyły się lekko; po opowieściach kompanów spodziewała się co najmniej tego, że Tillit może nie rzuci im się do od razu gardła, ale przynajmniej zdrowo ofuknie... a nie zaproponuje coś, co w zasadzie było dobrym uczynkiem dla lokalnej społeczności. Zaraz się jednak zmitygowała.
- To znaczy ja... my... chętnie to zrobimy, ale nie mogę tak sama decydować za Evana i resztę... niemniej uczynię wszystko, żeby ich przekonać! - dodała, rozglądając się niepewnie po lesie i mogącym zaraz wychynąć zza drzew niebezpieczeństwie - Ale może najpierw... pomóżmy tym ludziom? Proszę? - zamrugała jak umiała najładniej oczami, podchodząc ostrożnie do portalu z kulejąca kobietą i przywołując gestem ręki Gergo. Branka niepewnie postępowała za uzdrowicielką. Nie rozumiała co się dzieje, ale nie miała wyjścia - musiała zaufać Zoji. Jednak stojąca im na drodze Tillit pokręciła głową.
- Mieliście czas na rozmowy. Musicie zadecydować teraz, albo… - znacząco wskazała w stronę, skąd nadal dochodziły echa walki. Najemnicy w obozie nie mogli czekać wiecznie.
- TAK! - powiedziała, a raczej krzyknęła zdenerwowana Zoja, którą sytuacja zaczęła powoli przerastać. Czynienie dobra szantażem? Co to niby miało znaczyć? Z drugiej strony nie było faktycznie czasu na dyskusje; za ich plecami trwało starcie, którego losy mogły się zaraz przechylić na złą stronę. Ale uzdrowicielka bardziej bała się reakcji towarzyszy; Franka już wcześniej dała wyraźnie do zrozumienia, że uważa Tillit za jakieś pomniejsze wcielenie zła, a ostatnie, czego teraz potrzebowali, to awantura czy rękoczyny... które nie wiadomo, jak mogłyby się skończyć.
- Ja pojadę... - dodała ciszej, spoglądając na kapłankę - Ci ludzie będą bezpieczniejsi z Franką; droga z portalu do Zamieci jest długa i niepewna, a oni muszą wrócić cali!
- Słuszna decyzja - rzekła Tillit, po czym gestem zupełnie nie licującym z jej aparycją damy wsadziła dwa palce w usta i wydała z siebie przenikliwy gwizd, a potem kolejny, nieco cichszy. Zza pobliskich krzaków wyprysnęły dwa potężne, płowe cienie i stanęły na ścieżce. Gergo aż przysiadł, chowając się za Franką na tyle, na ile dał radę. Uwolniony młodzieniec wrzasnął; pewnie uciekłby gdyby nie mocny uścisk dłoni kapłanki.
- Zabić - rozkazała Tillit, wskazując w stronę obozu koboldów. Potężne, szare wilki, niemal dwukrotnie przewyższające rozmiarem Eris pomknęły w las. Nim stojąca przed portalem grupa otrząsnęła się z zaskoczenia, z północy rozległ się kolejny szelest i między drzewami pojawił się piękny ogier, osiodłany i gotowy do drogi. Jedyny problem mógł rodzić fakt, że jego kopyta utkane były z dymu. I to, że Zoja niezbyt umiała jeździć.
- Jest mi obojętne kto pojedzie, dopóki potrafi leczyć dotykiem, a nie zielem - wzruszyła ramionami Tilit. - Wsiadaj.
- Przepraszam... To moja wina… Gdybym wtedy nie krzyknęła… - szepnęła do Zoji Roberta.
- Nie mów tak! Nic się nie stało przecież. Zaraz będziesz w domu, z rodziną, bezpieczna... - uzdrowicielka mocno, od serca przytuliła wieśniaczkę i jak umiała najlepiej postarała się ją uspokoić. Spotkanie z Tillit i jej propozycja była dziwna (i trochę straszna, ale Zoja nie czuła bynajmniej, że bierze udział w czymś zupełnie grzesznym; co najwyżej niepojętym. W świątyni uczono akolitów, że i owszem, złe bóstwa mogą kusić śmiertelnych, ale zdecydowanie więcej było przy tym nagości, rogów, krwi, ostrzy, skórzanych akcesoriów oraz ognia. Nawet bardzo się starając, Tillit nie wyglądała raczej na wcielenie Loviatar, zawsze gotowej krzywdzić wyznawców Okaleczonego Boga.

- Po wszystkim wróć od razu do Futenbergu - poleciła sucho Franka. Nie powiedziała nic więcej. Po prawdzie było jej na rękę, że Zoja podjęła rozmowę. Kapłanka zachowywała się bardziej jak rodzic, który trzymając przy nogach sobie swoje pociechy broni je od obcych. Tilit była obca. Szczególnie po prezentacji jej towarzystwa. Podejście Franki do jej osoby nie zmieniło się, a nawet bardziej utwierdziło. Tilit była złą osobą. Nie chciała też ingerować z decyzję uzdrowicielki. Z jednej strony cieszyła się, że w końcu zdołała podjąć jakąś decyzję za samą siebie bez konsultacji z przełożonymi, gdy nie ma na nią czasu i możliwości. Z drugiej... Faktycznie było to wyjście najrozsądniejsze, które nawet nie pojawiło się w głowie kapłanki. Dziewczyna pilnowała swoich podopiecznych a jej skupienie i zdenerwowania cały czas duchem było z resztą towarzyszy. Jej wzrok był niemal wbity w kierunku ścieżki do obozowiska koboldów. Nie padał często na Zoję, a tajemniczą kobietę... Cóż, po prostu ignorował.

Tymczasem Tillit odliczyła monety, wsypała do mieszka i rzuciła France. Mieszek upadł u stóp zaciętej kapłanki, która udawała, że nie widzi nowej zleceniodawczyni. Młodzieniec podniósł go niepewnie, zdumiony dziwacznym zachowaniem lathandrytki.
- Tyle powinno wam chyba starczyć, prawda? Ile wam potrzeba czasu by obrócić do miasta i z powrotem? Dzień? Dwa? – spytała łowczyni.
- Z Zamieci do Futenbergu są dwa dni marszu - cicho rzekła ex-branka, która chyba chciała pomóc.
- Hm… no to niech będzie pięć dni. Za pięć dni ktoś będzie czekał przy portalu, by zaprowadzić was do Lisowa. Wypłatę dostaniecie po zakończeniu zadania. Jeśli będziecie potrzebować więcej, to we wsiach wiedzą jak się ze mną skontaktować.

Tillit odsunęła się od portalu. Mimo że nie wykonywała żadnych wrogich gestów - nie wyciągnęła nawet broni - nikt nie śmiał przejść obok niej i Zoja miała wrażenie, że osobliwą nieznajomą trochę to bawiło… a trochę smuciło.
Uzdrowicielka tymczasem pożegnała się z uratowanymi, Gergo i kapłanką, a potem wdrapała się na wierzchowca. Kilka razy zdarzyło jej się dla żartu dosiadać świątynnego muła, ale to było nic w porównaniu z jazdą na prawdziwym koniu. Na wszelki wypadek przylgnęła płasko do grzbietu zwierzęcia, czepiając się łapkami jego grzywy najmocniej jak potrafiła.

- Nie martwcie się o mnie! Wracajcie bezpiecznie i niech bogowie nad wami czuwają! - zakrzyknęła na koniec, ale odjąć ręki z szyi konia, by pomachać towarzyszom już się nie odważyła. Na rozkaz właścicielki magiczny wierzchowiec ruszył z kopyta i zniknął między drzewami. Tillit spojrzała raz jeszcze w stronę Franki, ignorując Gergo.

- Powodzenia w walce z koboldami. Mam nadzieję, że solidnie zapracujecie na swoją wypłatę - rzekła, po czym odwróciła się i ruszyła przed siebie, podobnie jak wcześniej praktycznie rozpływając się w powietrzu.
- Ccc… co to miało być? - wyjąkał uwolniony młodzieniec, popatrując z lękiem to w stronę obozu koboldów, to tam, gdzie zniknęła nieznajoma, której jego wybawiciele najwyraźniej bali się bardziej niż stada potwornych gadów.
- To była osoba, która najprawdopodobniej mogła sama was uwolnić, ale tego nie zrobiła... - skomentowała kapłanka ponuro pod nosem, bardziej do samej siebie niż w odpowiedzi młodzieńcowi.
- Znajdźmy lepiej schronienie przed deszczem - poleciła patrząc znowu w kierunku obozu koboldów.
- Gdzie… - Roberta rozejrzała się wokoło. Co prawda czarnoczuby były dość gęste, ale i tak nie dawały pełnej osłony.
- Nie powinniśmy uciec jak najdalej się da? A jak koboldy ruszą w pogoń? - nerwowo zapytał Olaf.
Kapłanka oderwała w końcu wzrok od ścieżki rozglądając się po okolicy.
- Macie racje... Nie ma gdzie... – odparła, mocując się z dylematem zajmującym całą jej głowę.

Chciała pomóc wszystkim, ale nie potrafiła się rozpięciorzyć. Chciała pomóc uratowanym, chciała pomóc najemnikom, tak samo Zoji jak i zrobić wszystko, by uratować jeszcze trzecią porwaną dziewczynę. Musiała podjąć decyzję, w której pomoże komuś kosztem innych. Nie potrafiła podjąć decyzji od której zależy czyjeś życie. Szczególnie, gdy jakikolwiek wybór najprawdopodobniej doprowadzi do czyjeś śmierci. Doprowadzenie dwójki do wioski było najbliższe realizacji...
- Gergo, przeprowadź nas przez portal i czekaj aż reszta tu wróci – stwierdziła wreszcie.

Kobold posłusznie chwycił kapłankę za rękę. Ta podała swoją roztrzęsionemu młodzieńcowi (który nie do końca rozumiał co się dzieje, gdyż podczas poprzedniej podróży był nieprzytomny), ten swojej towarzyszce niedoli i wszyscy wkroczyli w portal.

Gdy znaleźli się po drugiej stronie chłopak wyrzygał te marne resztki, którymi karmiły go koboldy. Potem wrzeszczał gdy zobaczył na ziemi ludzką czaszkę, która jakimś cudem przyturla się tu z drugiej sali, a na końcu rozkaszlał się od dymu z łuczyw, którym zdążyła się wypełnić jaskinia gdy najemników nie było.
- Sprowadzi pająki - syknął Gergo do Franki z niesmakiem, zanim znów przeszedł przez portal. Kapłanka nie miała zamiaru ruszać do wioski sama; zamiast tego poleciła Olafowi i Robercie by rozgościli się w tym niegościnnym miejscu, co też niechętnie uczynili. By wypełnić klaustrofobiczną ciszę Roberta zaczęła wypytywać Frankę o wieści z Bukowa oraz to, kim w zasadzie są ich nieoczekiwani wybawiciele. Olaf siedział skulony pod ścianą, starając się nie patrzeć na leżący na ziemi czerep. Kapłanka odpowiadała nieuważnie, zerkając co i rusz na ścianę z portalem. Bitwa w obozie powinna była się już dawno zakończyć…

Obóz wojenny koboldów
(nieznana lokacja)
wczesne popołudnie, 15 Tarsakh Roku Orczej Wiosny

Shavri zamarł w pół machnięcia mieczem. Szczęśliwie dla niego kobold, z którym zamierzał się zetrzeć, również zagapił się na dwa monstra, które wypadły z zielonej ciemności okalającej obóz wojenny. Wilki były przerażające, choć tropiciel nie potrafił ustalić sam w swoim sercu, czy bardziej przeraża go ich metodyczność w zabijaniu koboldów, czy ich nienormalna wielkość. Shavri słyszał kiedyś o takich zwierzętach... kiedyś nawet widział tropy… ale nie miał pojęcia, że złowieszczy wilk może być tak wielki…
Przez porażająco długą chwile czuł w ustach siny smak pierwotnego strachu zwierzyny przed myśliwym. Który to lęk rozlewał się zimnym odrętwieniem w całym jego zmęczonym i krwawiącym ciele. A potem uzmysłowił sobie, że dwa wilki omijają najemników, swoją cichą furię ogniskując tylko i wyłącznie na koboldach. Gad, którego miał usiec, zaczął uciekać, gdy jeden z dwóch czterołapych myśliwych, nie wytracając swojej prędkości, zwrócił się ku nim. Wielki wilk w zgrabnych susach sadził ku koboldowi przez cały obóz w szokującym pokazie gracji i prędkości, zmniejszając dystans, jaki ich od siebie dzielił. Pod szarym futrem, okrwawionym koboldzią juchą, harmonijnie pracowały wielkie mięśnie.
Shavri poczuł, jak Bijak ze strachem kurczy się pod jego kaftanem, kiedy wilk przez moment biegł prosto na nich, nim przewrócił uciekającego od tropiciela kobolda. Już samo to powinno mu wystarczyć do wzięcia nóg za pas. Ale nie byłby sobą. Pomimo grozy, jaką roztaczał wokół siebie wilk, adorujący wszystkie żywe stworzenia Shavri zapragnął go dotknać….
To musiało jednak poczekać. Trzeba było wyrżnąć jaszczurki w obozie do spodu i Shavri wyszedł na spotkanie uciekających chaotycznie koboldów, zamachując się mieczem na pierwszego z nich i przerywając na całą wieczność jego ucieczkę. Nieopodal Deithwen i jego wilczyca potrzebowali pomocy. Tropiciel ruszył w tamtą stronę, po drodze pracując mieczem, gdy tylko nadarzyła się ku temu okazja.
Nie zastanawiał się nawet przez chwile, skąd wzięły się owe szare błyskawice. Choć gdyby się zdobył na taki wysiłek, to odpowiedź wydawała się wręcz oczywista...

Przez chwilę Sinara stała zdumiona i gapiła się oniemiała na dwa wilki siejące spustoszenie w wioseczce koboldów. W końcu zdecydowała, że darowanemu koniowi się w zęby nie zagląda. Nie słyszała wciąż by Evan krzyknął rozkaz odwrotu, dla niej było to jednoznaczne z dalszym atakiem. W tym chaosie, który się teraz utworzył, dziewczyna zrezygnowała z dalszego strzelania. Lepiej było w końcu wziąć miecz w rękę i siekać niedobitków, którzy staną na jej drodze. Sinara, lekko kulejąc, uniosła miecz i ruszyła przed siebie. W jej oczach widać było ból i ogromną determinację. Koboldy uciekały na oślep, nie przejmując się zbytnio ludźmi, więc nietrudno było parować ich niezdarne ciosy, czy siec przez plecy te, które nawet nie myślały o walce.

Marv nie próbował szarżować. Zabił jednego kobolda, który praktycznie sam na niego wbiegł, i utrzymywał pozycję u boku Evana, czekając na jego rozkaz. Jakoś nie kwapił się do ataku tam, gdzie szalały tak potężne stworzenia. Pierwszy raz widział coś takiego i potrzebował chwili, aby w pełni wyjść z szoku. Również Evan był w głębokim zdziwieniu. Stał przez chwilę z otwartą gębą, nie bardzo wierząc w to co widzi. Oszołomienie wywołane przez ogromne wilki na szczęście szybko minęło i trochę ta sytuacja ostudziła wcześniejszą furię kapitana. Evan tym razem już ze sporą dozą ostrożności atakował uciekające koboldy starając się jednak nie być zbyt blisko ogromnych wilków.
Stojący obok towarzyszy Gaspar z rozmachem kopnął uciekającego kobolda w słabiznę i zgiął się wpół z bólu. Bolało go przy każdym oddechu. Chyba miał złamane żebro, może nawet dwa. Cały bok tuniki lepił się do ciała, a krew zaczęła już skapywać u dołu tkaniny. Przed oczami tańczyły mu ciemne plamy, a w uszach rozlegało się dudnienie. Z dziwnym spokojem patrzył na ogromne wilki szerzące zagładę wśród koboldów. Wydawały się takie… nierzeczywiste. Prawie jak stwory z bajek, które opowiadała mu mama.
- Chybaśmy… - z jękiem oparł się o drzewo - chybaśmy przeważyli - odkaszlnął ciężko, splunął na dłoń i z uwagą jął wypatrywać krwi w plwocinie.

Deitwen zajęty walką w pierwszej chwili nie zauważył, co tak wystraszyło koboldy. Niewątpliwie wysłane przez kogoś złowieszcze wilki uratowały mu życie, zważywszy zwłaszcza na dotychczasowy wynik starcia. Nie palił się do pogoni za uciekającymi. Domyślał się, że sprawa zwycięstwa drużyny jest właściwie przesądzona. Tajemnicza czarodziejka najpewniej zdecydowała się im pomóc. Ciekawe tylko dlaczego…? Na dalsze rozważania przyjdzie jednak czas.
Wyczerpany czarowaniem i ranami Kain po prostu usiadł tam gdzie stał i przymknął oczy, nie zwracając uwagi na uciekające gady.