W masce przeciwgazowej Denis czuł się jak w drugiej skórze. Ostatnie kilka lat służył w piechocie przeciwchemicznej. Walka z wrogiem w oparach kwasów, czy w obecności materiałów promieniotwórczych była jego chlebem powszednim.
Płonąca Pucha nie była częścią planu. Na szczęście nikt z jego towarzyszy nie zginął.
Broń w którą był uzbrojony dawała mu przewagę. Nie sztuką było pociągnąć za spust i eliminować kolejne cele. Sztuką było robić to z głową. Każdy strzał pozwalał szybciej namierzyć jego pozycję. Dlatego jak zwykle postanowił strzelać mądrze.
Szukał celów, które mogły być dowódcami. Wprawdzie insygnia nie występowały na mundurach, ale dowódcom ciężko jest się pozbyć postawy wymuszającej wykonanie rozkazu. Jakiś gest. Krzyk do podkomendnych. Jakikolwiek tik.
Później już tylko egzekucja i szukanie następnego celu. Kogoś kto będzie próbował przejąć dowodzenie.
Huk wystrzału.
Odruchowe przeładowanie. Dźwięk upadającej łuski. Schodząc z pagórka będzie o jeden nabój lżejszy. No, może o dwa albo trzy. Ponowne szukał celu. Jeżeli nie znajdzie kolejnego dowódcy, to poszuka łącznościowca. Byle nie strzelać za często. Rozpoznanie pewnie już ekstrapoluje jego pozycję snajperską za pomocą nowoczesnego sprzętu. Później tylko salwa z czołgu i koniec jego kariery wojskowej.
Jeszcze jeden strzał i spieprzam - myślał obserwując pole bitwy. Wiedział, że snajper jest skuteczny tak długo, póki go nie widać.