| Druga, Oswald
Albinos nie był tak dobrym aktorem, jak wojownikiem. Gdy usłyszał słowa Oswalda mina nieco mu zrzedła. Warknął coś pod nosem i groźnie potrząsnął toporem. – Ha. Rozgryzłeś nas. Przewagę mamy może niewielką, ale za to wy jesteście chyba mocno pokiereszowani. Załatwilibyśmy was.
- Tam w lesie nas zaskoczyliście i dlatego uciekliśmy – dodała kobieta, obcierając ręce o podarty fartuch. Kolce na jej dłoniach były bardzo miękkie, wyginały się. – Chcemy łeb Josefa i nic więcej. Nie chcemy, cobyście go gdzieś zanieśli i powiadomili o naszej tu obecności. A nie bijemy was i nie zabieramy wam go siłą, bośmy widzieli jak walczycie. Niewielu nas już zostało. Chcemy stąd odejść i mieć spokój. Z dala od ludzi, innych odmieńców, Sigmara i Przeklętych Potęg. Chcemy się zaszyć gdzieś na odludziu i dożyć naszych dni nie uciekając i nie kryjąc się. Niewiele chcemy. Tylko dajcie nam worek.
Gunther, Søren
Helmut, syn Helmuta przyjął ich ponownie. Miał zatroskaną minę. Widać było, że fakt goszczenia złodziei, którzy okradli hrabiego nie dawał mu spokoju. Za drobną opłatą wygospodarował kilka podpłomyków, worek kaszy, suszone jabłka i gomółkę masła. Do drewnianej bańki nalał świeżego mleka. Więcej nie miał. Życzył powodzenia w wyprawie i odprowadził gości aż do bramy w palisadzie, wskazując drogę ku Siementhal.
Trakt wiódł początkowo przez pola uprawiane przez mieszkańców Ludenhoffu i pastwiska. Zeszli ze wzgórza, na którym przycupnęła osada wprost na drogę wijącą się wzdłuż potoku. Niecałe ćwierć mili przed nimi zaczynał się las, porastający dno doliny i zbocza gór. Gdzieniegdzie ponad drzewa wystawały bielejące w słońcu skałki, stanowiące doskonałe punkty obserwacyjne. Wystarczyło dostać się na jeden z nich i obserwować okolicę wsi. Można też było zniknąć w lesie i wzdłuż jego skraju obejść Ludenhoff, docierając do tej strony doliny, gdzie znajdowała się kopalnia. |