| Staruszka stała w ciszy, a jej wzrok powędrował w dół, prosto ku granicy między wnętrzem chatki, a białym kobiercem śniegu. Wystawione na mróz liche ciało coraz dotkliwiej odczuwało niską temperaturę. Pojawiły się pierwsze dreszcze, a ostatnie trzy zęby w ustach kobiety dzwoniły ponuro, trafiając o siebie tylko przysłowiowym cudem.
Cała ta sytuacja wywoływała u Victorii głęboki smutek. Czyż ludzie nie wycierpieli już dość w ciągnącej się latami wojnie, której echo wciąż rozbrzmiewało posępną pieśnią nie tylko nad Imperium? Człowiek winien nieść pomoc bliźniemu, nie szukać okazji do pognębienia go i wzbogacenia się na cudzej krzywdzie.
Bycie kartą przetargową, workiem spleśniałego owsa, jaki bezduszny kupiec próbuje wcisnąć nie potrzebującym go na dłuższą metę wędrowcom. Życie jest cenne, powiedział bandyta, lecz jego cena bladła w obliczu dobra większej grupy osób. Bezsensowność działań porywaczy zdumiewała. Czy naprawdę sądzili, że dostaną okup na pochylającą się nad grobem i w gruncie rzeczy obcą wszystkim, jednoręką staruchę?
Została jedna ścieżka, jedna próba. Jedna szansa. Czyż zgrzybiałe staruszki nie są ostatnimi osobami po których da się podziewać jakichkolwiek numerów? Kto oskarży siwą babinę o próbę wyrwania się rosłemu, młodszemu i niepomiernie silniejszemu mężczyźnie? One są przecież niegroźne i całkowicie zdane na łaskę bądź niełaskę ciemiężycieli. Niepozorność również mogła być zaletą - z tą myślą Victoria wzięła głęboki wdech i szarpnęła się do przodu...
__________________ Jeśli w sesji strony tematu sesji przybywają w postępie arytmetycznym a strony komentarzy w postępie geometrycznym, prawdopodobieństwo że sesja spadnie z rowerka wynosi ponad 99% - I prawo PBFowania Leminkainena |