- Puta madre! - wymsknęło sie Manueli na cały głos, kiedy Juan obwieścił reszcie "wesołą nowinę" że znalazł pułapkę... w dość kontaktowy sposób - Santa Muerte musi cie dziś kochać, compadre! - zaśmiała się, kiedy już otworzyła oczy i przestała się kulić, a wybuchu nadal nie było. Razem z serdecznym śmiechem schodził z niej stres... a sytuacja też w sumie była na swój sposób przewrotnie zabawna. Trzeba było przodem puścić kozę...

Dziewczyna wzięła latarkę i kamień i zrobiła tak, jak Juan prosił. Pułapka była dość wiekowa - pewnie pamiętała czasy świetności kompleksu, więc dlatego nie wybuchła od razu. Dzięki swojej prostocie przetrwała jednak długo i nadal mogła być śmiertelnie niebezpieczna.

Takie proste i zarazem efektywne "ajdiki" były szeroko stosowane przeciw "rządowym" (i konkurencyjnym gangom) w wojnach, które niejednokrotnie przetaczały się przez slumsy; dla wychowanej na ulicy Manueli nie były niczym nadzwyczajnym. Dlatego też teraz zamiast zwiewać jak najdalej, po tym jak noga Juana została ocalona, ukucnęła przy lince, metodycznie świecąc latarką po ścianie i ziemi. Nie spieszyła się; skrupulatnie studiowała budowę potykacza, tak by rozpoznać z jaką konkretnie konstrukcją ma do czynienia... a potem spróbować ją rozbroić. Mniejsza o bezpieczeństwo; wiedząc gdzie jest, łatwo było ominąć niebezpieczeństwo. Jednak przy skromnych środkach, jakimi dysponowali rewolucjoniści na wyspie nawet "recyklingowany" ładunek wybuchowy mógł być na wagę złota...