Meinholf cały kleił się od gówna. Musiał przyznać, że to był jeden z najgorszych wieczorów w jego wcale nie takim krótkim życiu, szczególnie, gdy pomyślał o tym, że mógłby teraz siedzieć w jakiejś oberży, zajadać się pieczystym i obmacywać dziewki. Ruszył jednak, wraz z kompanami, w podziemia, goniąc za jakimś kupcem, którego nigdy na oczy nie widział, a efekty tej eskapady było widać na pierwszy rzut oka. Lub zbliżenie się na odległość węchu. Tylko i wyłącznie lojalność wobec kompanów sprawiła, że dalej wlókł się przez śmierdzące kanały.

Im dalej zagłębiał się w, zdawałoby się, nieskończenie długą sieć kanałów, tym gorsze przeczucia miał. Kupiec miał wrogów albo pecha, niezależnie jednak od powodów, dla których został porwany, zbiry, które wdarły się do jego domu musiały być an tyle niebezpieczne i przygotowane, albo też zdesperowane, że gotowe były kryć się w podziemiach pełnych trupojadów, ożywieńców i innych złych istot. Zdecydował się nie chować falcjonu do drewnianej pochwy.

Inną ich zawadą i ważkim problemem był stan Magnara. O ile Wróbel wyszedł z kolejnych starć bez szwanku niemal, o tyle stan krasnoluda się gwałtownie pogarszał. A najgorsze było to, że nie mieli co z tym zrobić. A kogo jak kogo, ale medyka w tym kanale nie spotkają.

Dla zamyślonego Meinholfa atak szczuroludzi był nielichym zaskoczeniem, nie mniejszym niż utrata przytomności przez Magnara i oszołomiony Wróbel. Wiedząc, że stracili dwóch najlepszych wojowników, ciura ucieszył się z planu Gustava. Licząc na chwilowe pozbycie się niebezpeczeństwa ze strony jednej grupy legendarnych skavenów, skoczył w kierunku drugiej grupki z tasakiem uniesionym do ciosu.

- Bodajby was popierdoliło, szczurze syny!