 Janusz, sala rozpraw
Mnóstwo wrażeń. W górę i w dół. Ekscytacja, która poderwała go na widok bitwy. Rozczarowanie zachowaniem gospodarzy. Ekscytacja odkryciem ludzi takich, jak on, ba, bardziej doświadczonych i zorientowanych w temacie! Strach po odsłonięciu się, kiedy zobaczył reakcję kobiety, jej w połowie urwane zdanie i oczy, nagle skupiające się na jego bliznach, przejeżdżające po nich z niedowierzaniem, pytające "jak"...
Ekscytacja wyczutą obecnością. To, jak dotąd, było najlepsze, choć znalezienie innych łowców nie plasowało się bardzo daleko. Rozczarowanie, ze tylko dwie odpowiedzi. Ekscytacja, że jednak ich nie rozdzielą. Rozczarowanie, że mogą próbować przymusić.
Za wiele. Chłopak czuł, że ta huśtawka potwornie go męczy. Wyczute współczucie rozstroiło go. Skąd to wrażenie, że to od gospodarzy? Dręczące pytanie. Zebrał siły.
Rany, ale jestem rozbity. Chciałbym móc wreszcie odpocząć. Długi dzień...
- Jeśli dobrze pamiętam, było powiedziane, że mamy nie pytać o odpowiedzi, jakie dostaliśmy. Nie pamiętam nic odnośnie braku tychże. Zatem pytam. Zadaliśmy trzy pytania. Dostaliśmy dwie odpowiedzi. Z tych dwóch odpowiedzi części w dodatku nie rozumiem, a część budzi mój wewnętrzny sprzeciw. Natomiast - chłopak powstał, zdjął czapkę, stanął wyprostowany mierząc wzrokiem postać kobiety przed nim, tej, która zdawała się prowadzić i przewodzić całej tej sytuacji - pokażę klasę. Uszanuję Wasze życzenie i nie zadam pytań. - podkreślił ostatnie słowa.
- Zamiast tego coś Wam powiem. Nie podoba mi się sposób, w jaki to przeprowadzacie. Jednym z najwspanialszych darów jakie człowiek posiada, jest jego wolna wola. Nie pojmuję nawet ósmej części tego, co próbujecie przekazać, a forma, w jakiej to robicie dodatkowo niesamowicie to utrudnia. Zamiast koncentrować się na tym, co próbujecie mi powiedzieć, powodujecie, że koncentruję się na skontrowaniu Waszego niewątpliwego wpływu na moje życie. Jeśli możecie zatem, zmieńcie to, będzie nam łatwiej. I jeszcze jedna prośba. Chciałbym się dowiedzieć, jaki dziś dzień i która jest godzina. Są ludzie, którzy mogą się o mnie martwić. Niewielu ich, ale tym bardziej ich cenię. I, przyznam, jestem mocno zmęczony. Jeśli to nie problem, chciałbym napić się wody, przemyć twarz. Ogarnąć się trochę, zjeść coś. Odzyskać mój plecak, lub przynajmniej dowiedzieć się co się z nim stało. Dowiedzieć się gdzie jestem. I jeszcze jedno. Nazywam się Janusz Konarski i jestem uczniem liceum ojców Pijarów. A Wy?
Po ostatnich słowach ogarnął wzrokiem całe audytorium. Nie Adama i Joannę. Nie do nich kierował te słowa. |