- Na brodę Grimnira! - zaklął Ragnar Młotołam, po czym bezceremonialnie wysmarkał się.

Krasnolud próbował sobie przypomnieć jakim cudem nie miał przy sobie broni, gdy zostali zaatakowani, ale nie dochodził do żadnych sensownych wniosków. Ot, chyba za dużo wypił. Jego duma bardzo na tym ucierpiała, bo w innym wypadku nie dałby się wziąć żywcem. Teraz był w klatce, brodząc po kolana w odchodach, a za jedyne normalne, jak na te warunki, towarzystwo miał swoich trzech współwięźniów, którzy jak on myśleli o ucieczce, a było to dwóch ludzi i, tfu, elf. Osobiści tarczownik nic do elfów nie miał, ale Wielka Księga Uraz jasno wyrażała się o ich zbrodniach wobec jego dumnej rasy.

Kiedy dwójka zwierzoludzi przyszli po elfa, brodacz oddawał się akurat bardzo szczytnemu zadaniu, a mianowicie, starał się odlać tak, aby nie zanieczyszcza wnętrza klatki. Reszta mogła o to nie dbać, ale on chciał zachować przynajmniej tyle godności i nie taplać we własnych ekskrementach. Skończył w samą porę, aby zobaczyć jak szczątki jednego ze znienawidzonych pomiotów Chaosu niszczą fragment ich więzienia.

Dwóch ludzi, Ulli i Franz jeśli dobrze pamiętał, wyskoczyło niemal natychmiast, ale synowi kowala chwilę zajęło przedarcie się przez kulących się wyznawców Sigmara. Podczas torowania sobie drogi przez tę leżącą w odchodach grupę, pomyślał tylko, że żaden krasnolud nie dałby się doprowadzić do takiego stanu.

Nie siląc się na jakiekolwiek słowa, ruszył za Franzem, który najwyraźniej chciał dostać się do najbliższej osady, i nie oglądał się za resztą. Jeżeli ci, którzy tu pozostali zginą, a on sam pożyje wystarczająco długa i znajdzie broń, to możliwe, że kiedyś tu wróci i ich pomści. Nawet elfa. Teraz jednak musiał martwić się o własny, nieuzbrojony tyłek.