Napisał Mag

(...)
Nie czuła się wiele lepiej mówiąc mu o tym wszystkim. A może tylko kwestia zmęczenia? Głowa pulsowała jej tępym bólem. Nie zachował się tak jak wydawało jej się, że powinien.
Leżała wpatrzona w niemrawo powiewające w ciemności zasłony w oknie.
Na co liczyła?
“Że sobie pójdzie i więcej tu się nie pojawi” pomyślała. Słyszała jego spokojny oddech. Irytowało ją, że zbagatelizował to. Przecież ludzie na wspomnienie o dziecku oznaczonym przez diatrysów jako skażone powinni reagować paniką, wstrętem. A ten nic!
Uniosła się na łokciach i spojrzała na niego. Był cholernie przystojny i nieprzyzwoicie ją pociągał. Patrząc na niego czuła jak jej ciało ogarnia pożądanie.
- Nie będziesz tu tak bezczynnie leżał… - mruknęła nachylając się nad nim. Pocałowała go zachłannie w usta i dłonią sięgnęła do jego krocza.
Prędko się obudził.

******

- Morf? - powtórzył Wshem za słowami spotkanego w korytarzu tagmatos, którego imienia jeszcze nie poznał.
- Tak, morf - pokiwał tamten z powagą.
- Morf?! Ale jak to morf? - dociekała Amber - Tak tu, w mieście?
- Morf? W Zaułku? - Logan nadal nie wierzył w to co słyszał
- Tak, morf tak, dokładnie tak - potwierdził bezimienny dla nich tagmatos.
- A Torukia mówiła, że tylko morfa tu brakuje… - wspomniała Amber
- Torukia? - powtórzył po nich bezimienny - To ta co go zgłosiła, ta?
Wszyscy tagmatos spojrzeli po sobie nawzajem.
- Zgłosiła? - dopytywała dalej Amber
- Ta, zgłosiła. Po diatrysów poszła.
- Po diatrysów? - ze zdumieniem powtórzył Logan.
- Ta, diatrysów. Nocną zmianę kancelista ostrzegł jak zgłosiła - pokiwał głową tagmatos.
- Po diatrysów… - zapętlił się Logan usilnie nad tym myśląc. - I Torukia zgłosiła.
- Ta, ja myślałem, że Torukia to jakieś przekleństwo, bo perioczi nocą tu ściągnięty tylko klął i Torukia wrzeszczał. - wspomniał drapiąc się po obrośniętej brodzie.
- O kurwa… - podsumował rzeczowo Wshem.

******

Zmarnowana ciężką nocą stała wpatrując się nieufnie w periocziego. Przychodząc do niego spodziewała się opierdolu. Tak dla zasady i w nagrodę za niedostosowanie się do jasnego polecenia. “Żadnych problemów” dla Torukii najwidoczniej było czymś nieosiągalnym. Przez cały czas patrzyła na Białego jakby spodziewała się, że zaraz skończy się sarkazm i wybuchnie niczym podpalona chlewnia.
Jego pytanie o to co robi wieczorami uznała za retoryczne, dlatego przemilczała je i “pozwoliła” mu mówić dalej. Nie pasowało jej, że w JEGO słowach nie ma ironii.
A jednak. Już nie pamiętała nawet kiedy ostatnio dostała pochwałę od przełożonego.
Z mieszaniną zaskoczenia i podejrzliwości słuchała jak nawet podzielił się z nią informacją o tym kim był gość, któremu pomogła się wykrwawić.
“No to wpierdoliłeś się Cyric…” pomyślała patrząc w sufit.

Nie do końca rozumiała skąd jego nagła zmiana w traktowaniu jej… Zgłoszenie morfa było jej psim obowiązkiem, nie było w tym dobrej woli. Sprawa i tak była grubymi nićmi szyta. Przecież tamta kobieta, Kania, mogła być zwykłą wariatką, której coś się przywidziało. Chociaż patrząc po tym jak perioczi prawie chlebem i solą ją dziś witał… Możliwe, że coś znaleźli. Inaczej nie stałby tu i nie chwalił, za zgłoszenie sprawy do kancelisty…

Jednakże nie to teraz ją tak naprawdę trapiło. Z całego serca chciała się sprzeciwić temu co jej przełożony powiedział: by pozwolić ojcu tego kretyna myśleć, że to Cyric zamordował gnoja… Ale nie była też głupia. Niestety rozumiała, że służba w Zaułku należy do cholernie trudnych. Gorzej było tylko, gdy dostawało się przydział do obstawiania kogoś za murem. “O ja pierdole, nienawidzę tego miejsca” zmrużyła oczy jakby światło ją raziło.

- Nie kurwa, dla mnie to za skomplikowane. - mówiła spokojnym, ale przede wszystkim zmęczonym głosem - Liczymy na to, że ojciec tego kretyna uwierzy w to? Że sztywny gnojek po ojcu przejął głupotę? - zapytała - Ojczulek powinien nam jeszcze podziękować, że zrobiliśmy mu przysługę i dobiłam tego ciężkiego debila co w biały dzień dźga ludzi na rynku. Oszczędziliśmy mu wstydu posiadania skretyniałego syna - westchnęła i potarła palcami po nasadzie nosa - To może pójdźmy dalej i zgarnijmy pierwszego lepszego śmiecia z ulicy, ja i moi ludzie jako jedyni świadkowie potwierdzimy, że to ten i po sprawie. - wzruszyła ramionami. Głowa ją bolała i nie miała ochoty na kłótnię. Była spokojna i ewidentnie skora by dojść do porozumienia.

- Ja pierdolę, ty na prawdę nie rozumiesz… - Biały tłumaczył bez złości, jak małemu dziecku. - Przecież póki ten skurwysyn chodzi, nasze słowo jest gówno warte. Musimy go dorwać przed Brownem.

- Co ja poradzę?! Całe życie trzymałam się z dala od tego miejsca, a jakiś chuj z góry mnie tu przeniósł. Było mi dobrze w mojej dzielnicy i tylko z perioczi darłam koty - jęknęła rozkładając bezradnie ręce. Ale zaraz wzięła się w garść, skrzyżowała ramiona przed sobą i spoważniała jej mina.
- Wymknął się? Gdzie to było? Co wiemy o tym gościu? - zapytała, ale miała wyraźnie problem z zaakceptowaniem tego rozwiązania. - Ale to wciąż będzie wrabianie człowieka, który tego nie zrobił - powiedziała cicho jakby zdrowy rozsądek i sumienie walczyły o pierwszeństwo.

- Czasami trzeba wybrać między poświęceniem jednostki, a rzeką krwi. - usiadł za biurkiem. Oparł się wygodnie. - Widziano go uciekającego. Mam jego opis. Informator widział go pijącego w karczmie Gomuga. Tutaj ślad się urywa. Weź swoich ludzi. Oni go widzieli. I znajdź. Liczę na ciebie.

Pokiwała głową intensywnie zastanawiając się na tym czy powiedzieć coś więcej. Bardzo nie chciała działać na szkodę Cyrica. Mogła co prawda zająć się tym i odwlekać złapanie chłopaka. Dawać mu fory. Ale Dalaos, w przeciwieństwie do Zarkova nie był głupi. Od razu by wyłapał, że coś jest nie tak. Tak czy inaczej będzie mieć krew na rękach, więc co szkodzi powiedzieć mu?
Spojrzała badawczo na periocziego.

- Znam go - odparła i zaraz wbiła spojrzenie w biurko Białego. Ten słysząc te słowa zerwał się z krzesła na równe nogi, lecz mówiła dalej nie pozwalając mu się wtrącić - Dawno temu ktoś wyznaczył sporą sumę za moją głowę. Byłam już anoterissą w tamtym czasie. Ostrzeżenie o tym kiedy miałam zostać zlikwidowana dostałam osobiście. Dzięki temu przygotowaliśmy się i dopadliśmy tego co wziął zlecenie, sponiewieraliśmy go tak, że nie było więcej prób. Najwidoczniej zbrakło chętnych na robotę nie wartą swojej ceny. - skrzyżowała ręce na piersi - Informację, przekazał mi właśnie ON. Czemu? - zapytała, ale nie dała mu czasu na wypowiedź - Bo kiedyś przypadkiem uratowałam mu dupę. - postukała paznokciami po metalowej łusce na ramieniu pancerza. - Bardzo proszę o odsunięcie mnie od tej sprawy - spuściła wzrok, a w jej głosie można było wyczuć jak bardzo jej na tym zależy.

- Noż kurwa, ja pierdolę! - wyrzucił z siebie z kropelkami śliny opierając się na blacie ściśniętymi w pięść rękoma. Stał chwilę nieruchomo, po czym uderzył w biurko otwartą dłonią i podszedł do Origi. Stając tuż przed nią, uniósł jej głowę chwytając za brodę, tak że patrzyła się prosto w jego oczy. - Miałaś swoje powody. Rozumiem. Nie chcesz w tym umoczyć swej dupy. Rozumiem. Ale jeśli zaczniesz sabotować moją pracę to będę pierwszym który ci w tą dupę wsadzi kawał żelastwa po same gardło. I mam nadzieję, że to jest dla ciebie jasne?

Nie uchyliła się, ani nie wyrywała, gdy ją trzymał. Przez cały czas, gdy mówił patrzyła mu w oczy z rezygnacją. Nie miała pojęcia czy za szczerość przyjdzie jej zapłacić. Ale nie wierzyła, że kiedyś uwolni się od tego śmierdzącego bagna zwanego Zaułkiem.
- Jeśli ja go zacznę szukać - mówiła z zaciśniętą szczęką przez to, że trzymał ją za twarz - To ktoś, na przykład karczmarz, może skojarzyć, że wcześniej mnie z nim widział. A tata Brown może zacząć podejrzewać, że chłopak był na przykład kretem tagmaty. - przełknęła ślinę - Lepiej od razu zrzucić to na mnie, głupią, nową, która nie potrafi się zachować w dzielnicy. - drgnęła bo szyja zaczynała jej drętwieć - Będą dokładnie wiedzieć na kim się mścić. Kto wie, może moja "sława" sprawi, że znów nikt nie będzie chciał się za to brać i rozejdzie się po kościach... - ale w jej słowach nie było przekonania.

Puścił jej brodę. Odszedł pół kroku w tył.

- Uważaj, bo się rozrzewnię... - oparł się o biurko i przyglądał się jej z uwagą. - Zaczynam się zastanawiać po chuj bronisz tego skurwysyna. Ty uratowałaś mu dupę, on tobie, sprawa zamknięta. Jeśli mam być szczery zaczynasz mnie znowu wkurwiać... Zaraz pomyślę, że to TY jesteś wtyczką... Nie, nie... - uniósł dłoń. - Dość tego! Wypierdalaj na ulicę! I to już! I nie wpierdalaj się w ten temat! A... i przyślij mi tu tę twoją kuszniczkę. Ma tu być nim zdążę powiedzieć "pojebany skurwiel"!

- Nosz kurwa - spojrzała gniewnie, gdy ten zechciał widzieć u siebie Amber - Przecież nie mówię, że nie wykonam tego rozkazu. - dodała z irytacją - Jak rozkazu nie cofniesz to go przyprowadzę tu szybciej niż którykolwiek tagmatos w mieście. Chodzi mi tylko o to, że sprawa jest pojebana jak ja pierdole. Źle dobrane kłamstwo odbije się gorzej niż niewygodna prawda. Dzielę się informacjami jakie mam w dobrej wierze. Lepiej to ustalić teraz, bo zaraz nie będzie już odwrotu od tej decyzji. To co ustalimy tu i teraz będzie prawdą. Dlatego jeszcze raz mówię: lepiej zrzucić wszystko na mnie: że tego syna Browna OSOBIŚCIE dopadłam i WŁASNORĘCZNIE posłałam na tamten świat niż kłamać a z tego miał wyjść gorszy pasztet niż jest w tej chwili. Nie wiem, może ten chłopak co go wrabiamy jest zaufanym człowiekiem tego Browna i bawiąc się w ten sposób tylko podkładamy się bardziej - dodała ostatnie zdanie cicho. Była zdeterminowana by dojść do porozumienia. - Z resztą ten kto mnie tu przeniósł, albo pojebał dzielnice i lada chwila to naprawią i mnie tu nie będzie, albo zrobił to z pełną premedytacją, żeby mnie się pozbyć na dobre. Bo kurwa kto normalny przenosi do Zaułka strażnika, który oficjalnie zgłasza próby wręczenia łapówki?! - zapytała retorycznie - Gorzej chyba mieć przejebane się nie da... - dodała z goryczą. Zacisnęła pięści, bo ręce jej aż się trzęsły.

- Pozbieraj się kurwa! - wrzasnął. - Nie potrzebuję tutaj użalającej się nad sobą pizdy. Żeby przetrwać w Zaułku trzeba być twardym jak chuj i nie mam zamiaru się tutaj z tobą pierdolić.

Przygładził ręką siwe włosy.

- Nie chcę żebyś mi go tutaj przyprowadzała. Po chuj mi on tutaj! Tylko trupy nie mówią. Więc albo się tym zajmij albo sobie odpuść. I nie chcę już słyszeć, że robisz z siebie żywą tarczę. Kurwa, ja pierdolę! Trzeba być nieźle pojebanym albo kompletnym idiotą, żeby wystawiać na siebie wyrok.

Wzdrygnęła się na jego słowa.
- Tak jest. - wyprostowała się i wyglądała jakby w głowie jej w końcu zatrybiło. - Będę informować o postępach w poszukiwaniach - w końcu brzmiała konkretnie, tak jak przystało na anoterissę. Wykonała porządny salut i wyszła z gabinetu.

Zamyślona szła do swoich podwładnych. Czego się spodziewała? Że się zlituje? Że namówi periocziego do napisania podania o przeniesienie jej do innego dzielnicy?
"To by dopiero źle wyglądało" pomyślała wyobrażając sobie jak strategos czyta podanie z szemranej dzielnicy o przeniesie "nieskazitelnej" Torukii z ich terenu po zaledwie dwóch dniach. "Na pewno nic podejrzanego by w tym nie było..." pomyślała z ironią.
"Boże, jestem skazana na to miejsce" Walnęła ze złością pięścią o ścianę. Tynk skruszał. Poszła dalej.

Stanęła przed swoimi podwładnymi. Dziś zachowywali się jeszcze dziwniej jak dnia poprzedniego. Logan i Amber usilnie starali się unikać jej wzroku, reszta chyba wiedziała o co chodziło. Nie, Origa nie była w nastroju, żeby dociekać co znowu sobie ubzdurali.
- Dobra dziubaski, idziemy w teren - odparła patrząc po wszystkich. - Szukamy jednej łachudry, która w końcu nagrabiła sobie na tyle by oficjalnie tagmata się nim zainteresowała.
- Kto to ? - zapytał z ciekawością Wshem.
- Złodziejaszek, nazywa się Cyric i wszyscy spotkaliście go wczoraj. Towarzyszył tamtemu kretynowi.
- Cyric? - Logan spojrzał pytająco i ze zdziwieniem. - Czy to, nie ten...
- Nie zaczynaj, jasne? - urwała nagle jego wypowiedź z gniewnym spojrzeniem. Zamilkł, ale nadal badawczo się jej przyglądał.
Doskonale wiedziała o co mu chodziło. Był przy tym jak dzieciak podszedł do niej i powiedział: “nie wracaj dziś do domu tą samą drogą co zawsze, pozdrowienia od Cyric'a”.
- Zaczniemy od karczmy, w której go widywano. - dodała. Do końca nie wiedziała, gdzie najpewniej byłoby go znaleźć. Ale po cichu liczyła, że jak wszyscy są teraz przeciw niemu to będzie szukał pomocy między innymi właśnie u niej. Tak byłoby najłatwiej. Skrzywiła się, bo przecież jej nigdy los nie szedł na rękę.
Zastanawiała się jak niby miałoby do tego dojść by sam się znalazł. Cyric nie powinien wiedzieć, gdzie mieszkała - chyba, że ją kiedyś śledził? Ale może będzie jej szukał w karczmie u Duka, tam gdzie za pierwszym razem uratowała mu nieświadomie skórę?
W planach miała sprawdzenie każdego miejsca, gdzie kiedyś go widziała, czy o którym mógł wspomnieć.
Wyszła ze swoimi ludźmi na ulicę.
"Powinnam zacząć słuchać tego co mówią do mnie ludzie..." zganiła się w myślach, że nie interesowała się informacjami, które mógł jej przecież przypadkiem powiedzieć Cyric podczas wspólnego picia piwa. Teraz by było jak znalazł.

***poprzedniego wieczoru***

Dwóch mężczyzn siedziało na ławie w milczeniu patrząc na ustawione w kręgu pięć kufli kipiących pianą. Te pięć naczyń stało tu już kiedy towarzysząca im para wyszła szukać osoby, która w pierwszej kolejności ich tu zaprosiła.
Siedzieli i z nudów przyglądali się gościom karczmy. Noc była jeszcze młoda, więc brakowało zataczających się czy tracących kontakt z rzeczywistością. Co jakiś czas Bates wstawał by pogonić osoby, które próbowały zająć miejsce przy ich stole. Robiło się tłoczno, więc co raz trudniej było utrzymać tą miejscówkę.
- No rzesz kurwa, gdzie oni jej szukają? - zaczął marudzić Wshem powili zbliżając dłoń do jednego z kufli. Bates spojrzał na niego karcąco.
- No co? Stoi tak i wietrzeje… - Flavi zabrał rękę i z westchnięciem rezygnacji oparł się czołem o blat stołu.

Nim Logan i Amber wrócili do karczmy na stole było już siedem kufli. W tym dwa puste. Desydes spojrzał pytająco po kolegach.
- Doszliśmy do porozumienia - wyjaśnił rzeczowo Wszem. Bates twierdząco pokiwał głową.
- Gdzie szefowa? - Flavi zmarszczył brwi w geście “my tu siedzimy jak kołki, a wy nic nie załatwiliście”.
Para spojrzała po sobie, Amber nie wiedzieć czemu zarumieniła się i zaczęła unikać wzroku kolegów, a Logan przewrócił oczami z irytacją.
- Wystawiła nas - wyjaśnił krótko i dosadnie. Na te słowa Wshem sięgnął po pełen kufel.
- Tam zaraz wystawiła! - kobieta przeszła do obrony ich przełożonej.
- Ta?! - spojrzał na nią gniewnie zdecydowanie mając do niej o coś pretensje - A ty co mu się tak przyglądałaś, hę?
- MU? - chórem odezwali się Wshem i Bates. Co prawda ten drugi nie wypowiedział nawet słowa, ale jego spojrzenie właśnie to mówiło.
- No co się przypierdalasz, ładny był - popchnęła kolegę i zajęła miejsce przy stole. Od razu sięgnęła po kufel i zaczęła pić.
Logan zachwiał się kiedy go popchnęła, ale podparł się na jakimś gościu karczmy. Przeprosił go i usiadł po przeciwnej stronie obrażony na nią.
- No powiecie co się stało? - dociekał Flavi.
- Schadzkę miała - wypalił Desydes. Amber poczerwieniała jeszcze bardziej.
Przy stoliku z trzema pustymi i czterema napoczętymi kuflami zapadła niezręczna cisza.
- Ale odwiązaliście biedaka? - wypalił ze współczuciem Bates.
Na te słowa wszyscy parsknęli śmiechem.