Solo powoli podniosła się z ziemi, a tej prostej czynności towarzyszył niewyobrażalny ból, który utwierdzał ją w przekonaniu, że wciąż żyje. Wstrząsy skończyły się równie nagle jak się zaczęły. Zapadła martwa cisza, tylko od czasu do czasu przerywana przez odległe grzmoty oddalającej się burzy, która tylko potęgowała ponurą atmosferę niepewności.

- Żyjecie? - Zapytała się z troską wojowniczka, gdy powoli, krok po kroku, schodziła po schodach, krzywiąc się na twarzy przy każdym najdrobniejszym ruchu.
- Nie zostanę tu ani chwili dłużej - dodała kierując się w stronę drzwi. - Chata może się zawalić w każdej chwili, a ja pomimo deszczu wolę spać pod otwartym niebem i nie martwić się sypiącym się stropem.
- Nie mam zamiaru zostać pogrzebana pod tą stertą gruzów - Solo nacisnęła na klamkę i opuściła zrujnowane domostwo. Nie zdążyła przejść kilka kroków, gdy nagle padła plecami na mokrą od deszczu trawę. Była wykończona i obolała. Leżała w takim bezruchu przez dłuższą chwilę, spoglądając na gęste burzowe chmury na niebie, które roniły łzy prosto na jej wykrzywioną z bólu twarz.