lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Markus · 15-04-2007, 18:07

Podróż do Cienistej Doliny była długa i monotonna. Gdyby nie krótkie kłótnie wybuchające pomiędzy członkami drużyny, a które swoją drogą stały się już częścią tradycji, Astaroth już dawno umarłby z nudów. Całkowicie obojętne spojrzenie czarodzieja przyglądało się okolicy, w próbie znalezienie czegokolwiek interesującego. Niestety jego starania były skazane na porażkę. Zapewne niektórzy byli zafascynowani pięknem krajobrazu, ale Astaroth w swoim bardzo długim życiu widział już wspanialsze widoki. Do tej pory, podróż nie przyniosła nic nowego, ani nic interesującego, zresztą niewiele było rzeczy, które mogłyby zaskoczyć czarodzieja. Nawet gdy grupa mijała ruiny, niegdyś wspaniałego miasta, spojrzenie Astarotha zachowało swój obojętny wyraz. W końcu historia widziała już całą masę wielkich imperiów i ich jeszcze większych upadków, wiec cóż w jej oczach mogło znaczyć zniszczenie jednego miasto? Raczej niewiele.

Mirtul był jednym z najbardziej znienawidzonych przez Astarotha miesięcy. Czas kiedy żar lał się z nieba i niemiłosiernie smażył ciało, był prawie najgorszym okresem do podróży. Każdy krok wzbijał tumany kurzu, które drażniły nozdrza niebianina i doprowadzały go do ciągłych napadów kaszlu. Nawet panujący wszędzie upał, nie był aż tak wielką przeszkodą jak kurz i pył. Pierzaste skrzydła powoli wachlowały zmęczone ciało, tworząc przyjemny, zimny wiaterek. Oczywiście z każdym kolejnym uderzeniem prowizorycznych wachlarzy, kolejna porcja pyłu wznosiła się w powietrze, tworząc duszący obłok wokoło wędrowców, jednak Astaroth miał to w głębokim poważaniu. Lekko zwilżona chusta przytknięta do twarzy skutecznie chroniła przed piaskiem i kurzem.

Astaroth z największą chęcią wzbiłby się w powietrze, ale słońce wciąż było wysoko na niebie. Co prawda południe już minęło, ale pora i tak była fatalna na latanie. Oznaczało, to że czarodziej będzie musiał się wlec przez jeszcze parę kolejnych godzin na własnych nogach. W zasadzie nie był zmęczony, ale tu na ziemi, jedynym jego zajęciem było wysłuchiwanie, nieprzerwanego potoku słów, płynącego od świetlistej kulki. Astaroth miał szczerą nadzieje, że Acheont zagada się i nie zauważy jakiejś przeszkody na drodze. Prawdopodobnie nie uciszyłoby go to, ale zawsze byłaby jakaś rozrywka. Niestety wyglądało na to, że mała świecąca kulka, nie ma zamiaru dostarczyć rozrywki swoim kosztem.

Tak właśnie, w tumanach kurzu i bardzo gadatliwym towarzystwie, Astaroth doszedł do miejsca z którego już można było dostrzec most i... rzekę. Refleksy światła odbijające się od krystalicznej tafli wody, docierały do oczu niebianina, roszcząc nikłą nadzieje na kąpiel i krótki odpoczynek w przyjemnie chłodnej wodzie. Niestety miało się okazać, że ta cudowna perspektywa pozostanie tylko w sferze marzeń. Echo kobiecego głosu dotarło do niebianina. Krzyk i wołanie o pomoc, nie wywarły na nim najmniejszego wrażenia, ale pomimo to, wiedziony czystą ciekawością, skoncentrował spojrzenie na moście. Cztery postacie... nie pięć... trzech jeźdźców, uciekająca przed nimi kobieta i dziecko, które niosła na rękach. W sumie widok dość niecodzienny i bardzo ciekawy. Astaroth spokojnie przyglądał się rozgrywającej się scenie. Gdy pierwszego z jeźdźców zmiotła błyskawica, w spojrzeniu niebianina ukazało się zdziwienie. Gdy kolejny padł na wysuszoną, upałami drogę, Astaroth nie był już wstanie ukryć swojego zaskoczenia. Wiedział, że matka w obronie swojego dziecka staje się prawdziwą machiną do zabijania, a gdy w dodatku była czarodziejką, to minimalny, bezpieczny dystans od niej wynosił jakieś pół kilometra. Pościg musiał składać się z „inteligentnych inaczej”, skoro nie zdołali konno się do niej zbliżyć. No, ale w końcu nawet ona nie była wstanie przeżyć celnego trafienia z kuszy. Gdy kobieta padła na ziemie, wydając ostatni dech, Astaroth nawet nie drgnął. Śmierć nie była dla niego niczym niezwykłym i nie widział powodu dla którego miałby się tym zjawiskiem szczególnie zajmować. Dopiero, gdy konny ruszył w ich kierunku, a „szlachetny” krasnolud wyszedł mu naprzeciw, wydzierając się przy tym na całe gardło, Astaroth zaczął chichotać. Ciekaw był jak krasnal ma zamiar pokonać dwie mile i jeszcze zatrzymać tego konnego, który swoją drogą ani chybi zaraz ich dojrzy, albo prędzej usłyszy i prawdopodobnie, bardzo pospiesznie zawróci.

Wciąż nie przestając chichotać Astaroth leniwie oparł się o drzewo i przyglądał się dalszemu rozwojowi sytuacji. Cień rzucany przez rozłożyste gałęzie wydawał się być wystarczająco osłoną, zarówno przed upałem jak i przed wzrokiem nieznajomego, tym bardziej, że jeździec prawdopodobnie skupi całą swoją uwagę na krasnoludzie.

15-04-2007, 18:07	#4
Markus Reputacja: 1	Astaroth Podróż do Cienistej Doliny była długa i monotonna. Gdyby nie krótkie kłótnie wybuchające pomiędzy członkami drużyny, a które swoją drogą stały się już częścią tradycji, Astaroth już dawno umarłby z nudów. Całkowicie obojętne spojrzenie czarodzieja przyglądało się okolicy, w próbie znalezienie czegokolwiek interesującego. Niestety jego starania były skazane na porażkę. Zapewne niektórzy byli zafascynowani pięknem krajobrazu, ale Astaroth w swoim bardzo długim życiu widział już wspanialsze widoki. Do tej pory, podróż nie przyniosła nic nowego, ani nic interesującego, zresztą niewiele było rzeczy, które mogłyby zaskoczyć czarodzieja. Nawet gdy grupa mijała ruiny, niegdyś wspaniałego miasta, spojrzenie Astarotha zachowało swój obojętny wyraz. W końcu historia widziała już całą masę wielkich imperiów i ich jeszcze większych upadków, wiec cóż w jej oczach mogło znaczyć zniszczenie jednego miasto? Raczej niewiele. Mirtul był jednym z najbardziej znienawidzonych przez Astarotha miesięcy. Czas kiedy żar lał się z nieba i niemiłosiernie smażył ciało, był prawie najgorszym okresem do podróży. Każdy krok wzbijał tumany kurzu, które drażniły nozdrza niebianina i doprowadzały go do ciągłych napadów kaszlu. Nawet panujący wszędzie upał, nie był aż tak wielką przeszkodą jak kurz i pył. Pierzaste skrzydła powoli wachlowały zmęczone ciało, tworząc przyjemny, zimny wiaterek. Oczywiście z każdym kolejnym uderzeniem prowizorycznych wachlarzy, kolejna porcja pyłu wznosiła się w powietrze, tworząc duszący obłok wokoło wędrowców, jednak Astaroth miał to w głębokim poważaniu. Lekko zwilżona chusta przytknięta do twarzy skutecznie chroniła przed piaskiem i kurzem. Astaroth z największą chęcią wzbiłby się w powietrze, ale słońce wciąż było wysoko na niebie. Co prawda południe już minęło, ale pora i tak była fatalna na latanie. Oznaczało, to że czarodziej będzie musiał się wlec przez jeszcze parę kolejnych godzin na własnych nogach. W zasadzie nie był zmęczony, ale tu na ziemi, jedynym jego zajęciem było wysłuchiwanie, nieprzerwanego potoku słów, płynącego od świetlistej kulki. Astaroth miał szczerą nadzieje, że Acheont zagada się i nie zauważy jakiejś przeszkody na drodze. Prawdopodobnie nie uciszyłoby go to, ale zawsze byłaby jakaś rozrywka. Niestety wyglądało na to, że mała świecąca kulka, nie ma zamiaru dostarczyć rozrywki swoim kosztem. Tak właśnie, w tumanach kurzu i bardzo gadatliwym towarzystwie, Astaroth doszedł do miejsca z którego już można było dostrzec most i... rzekę. Refleksy światła odbijające się od krystalicznej tafli wody, docierały do oczu niebianina, roszcząc nikłą nadzieje na kąpiel i krótki odpoczynek w przyjemnie chłodnej wodzie. Niestety miało się okazać, że ta cudowna perspektywa pozostanie tylko w sferze marzeń. Echo kobiecego głosu dotarło do niebianina. Krzyk i wołanie o pomoc, nie wywarły na nim najmniejszego wrażenia, ale pomimo to, wiedziony czystą ciekawością, skoncentrował spojrzenie na moście. Cztery postacie... nie pięć... trzech jeźdźców, uciekająca przed nimi kobieta i dziecko, które niosła na rękach. W sumie widok dość niecodzienny i bardzo ciekawy. Astaroth spokojnie przyglądał się rozgrywającej się scenie. Gdy pierwszego z jeźdźców zmiotła błyskawica, w spojrzeniu niebianina ukazało się zdziwienie. Gdy kolejny padł na wysuszoną, upałami drogę, Astaroth nie był już wstanie ukryć swojego zaskoczenia. Wiedział, że matka w obronie swojego dziecka staje się prawdziwą machiną do zabijania, a gdy w dodatku była czarodziejką, to minimalny, bezpieczny dystans od niej wynosił jakieś pół kilometra. Pościg musiał składać się z „inteligentnych inaczej”, skoro nie zdołali konno się do niej zbliżyć. No, ale w końcu nawet ona nie była wstanie przeżyć celnego trafienia z kuszy. Gdy kobieta padła na ziemie, wydając ostatni dech, Astaroth nawet nie drgnął. Śmierć nie była dla niego niczym niezwykłym i nie widział powodu dla którego miałby się tym zjawiskiem szczególnie zajmować. Dopiero, gdy konny ruszył w ich kierunku, a „szlachetny” krasnolud wyszedł mu naprzeciw, wydzierając się przy tym na całe gardło, Astaroth zaczął chichotać. Ciekaw był jak krasnal ma zamiar pokonać dwie mile i jeszcze zatrzymać tego konnego, który swoją drogą ani chybi zaraz ich dojrzy, albo prędzej usłyszy i prawdopodobnie, bardzo pospiesznie zawróci. Wciąż nie przestając chichotać Astaroth leniwie oparł się o drzewo i przyglądał się dalszemu rozwojowi sytuacji. Cień rzucany przez rozłożyste gałęzie wydawał się być wystarczająco osłoną, zarówno przed upałem jak i przed wzrokiem nieznajomego, tym bardziej, że jeździec prawdopodobnie skupi całą swoją uwagę na krasnoludzie. Ostatnio edytowane przez Markus : 15-04-2007 o 20:22.