lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

g_o_l_d · 16-04-2007, 17:43

Pomimo tego, że dla większości drużyny podróż do Cienistej Doliny nie należała do najciekawszych, gdyż była długa i monotonna Acheont, nie narzekał na nudę. Siedząc na zadzie Ainara, skrył się w cieniu pleców Coelna i robił to co lubił robić najbardziej, gadał:

- Uwielbiam Mirtul! Stare słońce zarysowując nowy dzień, ogrzewa nasze spragnione ciepła ciała. Na lazurowe niebie spokojnie płyną puchate obłoczki. Hehe... Spójrzcie tamten wygląda zupełnie jak ja! Eee... No dobra może niezupełnie... A tamten jest podobny do bochna chleba Takllina, którego zjadłem wczoraj. Też taki puchaty i... – w momencie, gdy Acheont poczuł na sobie gniewny wzrok Krasnoluda ledwo wykrztusił kolejne słowo- apetyczny. Świecąca kulka „kantem oka” spostrzegła grymas twarzy Takllina i szybko zmieniła temat:

- Nie wiem czy już o tym mówiłem, ale ja nie znoszę tych dni, w których to piękne niebo przykrywa płaszcz blaszanych chmury. Zawsze wtedy zanosi się na deszcz. Nie to, żebym nie lubił deszczu, ale.. ja chyba boję się wody. Gdy Acheont spostrzegł poirytowane twarze swoich towarzyszy, nękanych dodatkowo uporczywy słońcem nieśmiało zaproponował:- A może ja polecę do góry, rozejrzę się po okolicy? Nie czekając na odpowiedź natychmiast dodał:

- Nie może lepiej nie, ta w górze straszliwie wieje. Byle mocniejszy podmuch może mnie zawlec na drugi koniec Anauroch, albo i na drugi koniec Faerunu. -Gdy mała świetlista kulka spostrzegła nalegające spojrzenia towarzyszy, bez słowa wzleciała ku niebu.

Acheont podziwiając przepiękny krajobraz, w oddali spostrzegł ruiny miasta. Od razu na myśl przyszedł mu jego rodziny plan, który w momencie, gdy go żegnał wyglądał podobnie. Wziął głęboki oddech i bez słowa zleciał w duł. Pierwszy raz od dłuższego czasu zapanowała błoga cisza. Nikt z kamratów nawet nie próbował pytać Acheonta co takiego zobaczył, w obawie przed wyczerpującą odpowiedzią. Mała świetlista kulka smętnie dryfowała przed Astarothem, łapiąc orzeźwiający podmuch wiatru, który powodowany był przez falujące skrzydła niebianina. Po jakimś czasie milczenia Acheonta gdzieś znikł.

Nagły krzyk Takllina rozerwał martwą ciszę. Po chwili białe promyczki światła niemrawo zaczęły się przedzierać spod klapy tobołka D�-ntalatha zradzając miejsce ukrycia drowa. W mgnieniu oka z wnętrza plecaka wydobyło się głośne ziewnięcie. Skórzana klapa podnosiła się, a z niej wzleciał Acheont, zatrzymując się tuz przy twarzy drowa.

– Na miłosierdzie Cyrica! Co się dzieje - Gdy kulka usłyszała warknięcie drowa, gwałtownie się odsunęła. Rozejrzał się do koła, podleciał do Neela.

– Coś upuściłeś- nagle pojawiła się półprzezroczysta dłoń, która chwyciła wbite w ziemię strzały i podała Needowi. Widząc reakcję elfa, Acheont taktycznie wycofał się zwracając się do Grimula:

- Drogi przyjacielu po cóż schowałeś się w tych krzakach? Jego magiczna dłoń tym razem chwyciła, krzak, za którym schował się goblin, łamiąc go przy tym i odsłaniając ukrytego towarzysza. Gdy, dryfująca kulka, zobaczyła gniewny wzrok Grimula, była zmuszona ponownie zarządzić odwrót.
Acheont poleciał do skraju drogi, poczym ze zdziwieniem w głosie spytał:

- A cóż robi ta niewiasta leżąca na ziemi w towarzystwie dwóch na czarno ubranych mężczyzn? jak zwykle nie czekając na odpowiedz szybko dodał. - Może owa kobieta zgubiła cos i teraz tego wszyscy szukają? Wygląda na to, że potrzebują pomocy.

W mrugnięciu oka świetlista kula znikła i pojawiła się nad ciałem kobiety. Z oddali zobaczyliście jak jego magiczna dłoń odwraca martwą kobietę poczym ciało Acheonta zaczyna się chybotać i kołować, a jego poświata początkowo jasna jak zwykle, zaczyna migotać i gwałtownie blaknąć, by w raz z upadkiem dryfującej kuli na ziemię niemal całkowicie zgasnąć. Prawie natychmiast dotarło do was co mu się stało. Zobaczył krew.

16-04-2007, 17:43	#8
g_o_l_d Reputacja: 1	Acheont Pomimo tego, że dla większości drużyny podróż do Cienistej Doliny nie należała do najciekawszych, gdyż była długa i monotonna Acheont, nie narzekał na nudę. Siedząc na zadzie Ainara, skrył się w cieniu pleców Coelna i robił to co lubił robić najbardziej, gadał: - Uwielbiam Mirtul! Stare słońce zarysowując nowy dzień, ogrzewa nasze spragnione ciepła ciała. Na lazurowe niebie spokojnie płyną puchate obłoczki. Hehe... Spójrzcie tamten wygląda zupełnie jak ja! Eee... No dobra może niezupełnie... A tamten jest podobny do bochna chleba Takllina, którego zjadłem wczoraj. Też taki puchaty i... – w momencie, gdy Acheont poczuł na sobie gniewny wzrok Krasnoluda ledwo wykrztusił kolejne słowo- apetyczny. Świecąca kulka „kantem oka” spostrzegła grymas twarzy Takllina i szybko zmieniła temat: - Nie wiem czy już o tym mówiłem, ale ja nie znoszę tych dni, w których to piękne niebo przykrywa płaszcz blaszanych chmury. Zawsze wtedy zanosi się na deszcz. Nie to, żebym nie lubił deszczu, ale.. ja chyba boję się wody. Gdy Acheont spostrzegł poirytowane twarze swoich towarzyszy, nękanych dodatkowo uporczywy słońcem nieśmiało zaproponował:- A może ja polecę do góry, rozejrzę się po okolicy? Nie czekając na odpowiedź natychmiast dodał: - Nie może lepiej nie, ta w górze straszliwie wieje. Byle mocniejszy podmuch może mnie zawlec na drugi koniec Anauroch, albo i na drugi koniec Faerunu. -Gdy mała świetlista kulka spostrzegła nalegające spojrzenia towarzyszy, bez słowa wzleciała ku niebu. Acheont podziwiając przepiękny krajobraz, w oddali spostrzegł ruiny miasta. Od razu na myśl przyszedł mu jego rodziny plan, który w momencie, gdy go żegnał wyglądał podobnie. Wziął głęboki oddech i bez słowa zleciał w duł. Pierwszy raz od dłuższego czasu zapanowała błoga cisza. Nikt z kamratów nawet nie próbował pytać Acheonta co takiego zobaczył, w obawie przed wyczerpującą odpowiedzią. Mała świetlista kulka smętnie dryfowała przed Astarothem, łapiąc orzeźwiający podmuch wiatru, który powodowany był przez falujące skrzydła niebianina. Po jakimś czasie milczenia Acheonta gdzieś znikł. Nagły krzyk Takllina rozerwał martwą ciszę. Po chwili białe promyczki światła niemrawo zaczęły się przedzierać spod klapy tobołka D�-ntalatha zradzając miejsce ukrycia drowa. W mgnieniu oka z wnętrza plecaka wydobyło się głośne ziewnięcie. Skórzana klapa podnosiła się, a z niej wzleciał Acheont, zatrzymując się tuz przy twarzy drowa. – Na miłosierdzie Cyrica! Co się dzieje - Gdy kulka usłyszała warknięcie drowa, gwałtownie się odsunęła. Rozejrzał się do koła, podleciał do Neela. – Coś upuściłeś- nagle pojawiła się półprzezroczysta dłoń, która chwyciła wbite w ziemię strzały i podała Needowi. Widząc reakcję elfa, Acheont taktycznie wycofał się zwracając się do Grimula: - Drogi przyjacielu po cóż schowałeś się w tych krzakach? Jego magiczna dłoń tym razem chwyciła, krzak, za którym schował się goblin, łamiąc go przy tym i odsłaniając ukrytego towarzysza. Gdy, dryfująca kulka, zobaczyła gniewny wzrok Grimula, była zmuszona ponownie zarządzić odwrót. Acheont poleciał do skraju drogi, poczym ze zdziwieniem w głosie spytał: - A cóż robi ta niewiasta leżąca na ziemi w towarzystwie dwóch na czarno ubranych mężczyzn? jak zwykle nie czekając na odpowiedz szybko dodał. - Może owa kobieta zgubiła cos i teraz tego wszyscy szukają? Wygląda na to, że potrzebują pomocy. W mrugnięciu oka świetlista kula znikła i pojawiła się nad ciałem kobiety. Z oddali zobaczyliście jak jego magiczna dłoń odwraca martwą kobietę poczym ciało Acheonta zaczyna się chybotać i kołować, a jego poświata początkowo jasna jak zwykle, zaczyna migotać i gwałtownie blaknąć, by w raz z upadkiem dryfującej kuli na ziemię niemal całkowicie zgasnąć. Prawie natychmiast dotarło do was co mu się stało. Zobaczył krew. __________________ Nie wierzę w cuda, ja na nie liczę... Dreamfall by Markus & g_o_l_d