Piękno tego miejsca zapierało dech w piersiach i aż chciało się tutaj być i go chronić. Dlatego wśród pozytywnych bohaterów wzrostła wzmożona czujność i nocne akcje szły pełną parą. Każdy zrobił wszystko, co w jego mocy, by udaremnić nocne zabójstwa, aby nikt dobry nie stracił życia.

Gdy każdy z was wyłonił się o świcie ze swych kryjówek, nie tylko wam ulżyło, że żyjecie, ale to też oznaczało, że będziecie jeszcze mogli służyć Atlantydzie swoimi umiejętnościami.
Mimo początkowej radości, na środku placu znaleźliście ciało Hulka. Leżał w bezruchu, pozbawiony ducha przez Syndroma! Charakterystyczna sprawka Seryjnego Zabójcy. Im dłużej przyglądaliście się postaci, tym dokładniej potrafiliście zidentyfikować jej przynależność. Kiedy kamuflaż zanikł całkowicie, okazało się, że była to Yzma! Cóż za szczęscie dla Atlantydy! Poza członkiem mafii, zgromadzenie nie poniosło żadnych innych ofiar. Czy należałoby teraz znaleźć Syndroma i mu podziękować? Chociaż... Jemu to obojętne, kto zginie. Byle tylko zdechł. Prawdopodobnie następnej nocy, ktoś podzieli los Yzmy.
Tylko czemu wybrała za kamuflaż takiego zielonego jegomościa? Czyżby Kronk pociągnął za złą wajchę? A może poprzez kolor skóry chciała pokazać, że żyła w czasach, kiedy to po ziemi stąpały dinozaury? W sumie, tak wyglądała... Tego sekretu już nigdy nie odkryjemy.