- Trzeba mieć tupet, by po prostu zapierać się własnych słów, gdy stają się niewygodne - odrzekł spokojnym głosem Stonewall Lincolnowi. - Obaj zdążymy zemrzeć i dopiero po wielu latach ktoś zacznie patrzeć na historię inną niż ta przedstawiana przez zwycięzców. Bezczelni byliście wy, czarnoskórymi zasłaniając się, by zdobyć władzę, której tak łaknęliście. U nas na gospodarstwach nie było tak jak w fabrykach Północy, czarnoskórzy nie ginęli dziesiątkami. Ale wielu zdaje się, żeś prawy. Mi nie. Nie wątpię, że maska ukochanego prezydenta pasuje idealnie takiej mafijnej bestii jak ty!

Ponieważ nikt z zebranych tutaj osób, nie zebrał 8 głosów, nie doszło do publicznej egzekucji. Tego dnia nikt nie chciał ryzykować śmierci ważnej i potrzebnej dobrej postaci, dlatego też wstrzymali się od głosu.

Kida nie miała im tego za złe, wręcz popierała tę decyzję. Nie mniej jednak każdy martwił się tym, co przyniesie nowy dzień. Czy dzielnym bohaterom uda się uniknąć śmierci? Czy zdołają przewidzieć ruchy złych ludzi i zapobiec odejściu potrzebnej, dobrej jednostki? Kto rano obudzi się bezpiecznie w swoim łóżku, a kto już nigdy nie będzie miał możliwości, by toczyć dalszą, zaciekłą walkę z siłami zła?

Każdy rozszedł się w swoim kierunku, przygotowując się do krwawej Nocy Pierwszej.

Piękno tego miejsca zapierało dech w piersiach i aż chciało się tutaj być i go chronić. Dlatego wśród pozytywnych bohaterów wzrostła wzmożona czujność i nocne akcje szły pełną parą. Każdy zrobił wszystko, co w jego mocy, by udaremnić nocne zabójstwa, aby nikt dobry nie stracił życia.

Gdy każdy z was wyłonił się o świcie ze swych kryjówek, nie tylko wam ulżyło, że żyjecie, ale to też oznaczało, że będziecie jeszcze mogli służyć Atlantydzie swoimi umiejętnościami.
Mimo początkowej radości, na środku placu znaleźliście ciało Hulka. Leżał w bezruchu, pozbawiony ducha przez Syndroma! Charakterystyczna sprawka Seryjnego Zabójcy. Im dłużej przyglądaliście się postaci, tym dokładniej potrafiliście zidentyfikować jej przynależność. Kiedy kamuflaż zanikł całkowicie, okazało się, że była to Yzma! Cóż za szczęscie dla Atlantydy! Poza członkiem mafii, zgromadzenie nie poniosło żadnych innych ofiar. Czy należałoby teraz znaleźć Syndroma i mu podziękować? Chociaż... Jemu to obojętne, kto zginie. Byle tylko zdechł. Prawdopodobnie następnej nocy, ktoś podzieli los Yzmy.
Tylko czemu wybrała za kamuflaż takiego zielonego jegomościa? Czyżby Kronk pociągnął za złą wajchę? A może poprzez kolor skóry chciała pokazać, że żyła w czasach, kiedy to po ziemi stąpały dinozaury? W sumie, tak wyglądała... Tego sekretu już nigdy nie odkryjemy.

Noc była długa i pełna czyhających wszędzie niebezpieczeństw. Nowe otoczenie, nieznana kraina, niezbadane zakątki - wszędzie tam mogło czaić się zło.
Na szczęście dzielna wojowniczka, posługująca się potęgą miłości, Sailor Venus czuwała nocą nad bezpieczeństwem swoim, jak i pozostałych. Wiedziała, że wśród zebranych czają się złowrogie Youma - wysłannicy Królowej Beryl i jej okropnego sługusa.
Nie mogła więc dopuścić, by zwyciężyli w tym dziwnym wymiarze. Zastanawiało ją jednak, gdzie znajdują się jej przyjaciółki? Czyżby każda z nich trafiła do innego świata? Miała ogromną nadzieję, że było z nimi wszystko w porządku.
Na placu zebrań pojawiła się już przemieniona. Nie mogła nawet na moment powrócić do swojej zwykłej tożsamości - tutaj potrzeba było wojowniczki Venus.
- Nie martw się, słodki misiu bez spodenek! Tej nocy zginęła okropna wiedźma, jesteśmy o krok bliżej do zwycięstwa nad siłami zła! - oznajmiła radośnie.