| - To aż tak paskudna sprawa, okrągła liczba na liczniku? - Ferro zwyczajowo walił prosto z mostu i po trupach. Bezczelna bezpośredniość. Jego najgorsza wada. I największa zaleta.
- Zależy pewnie jak okrągła - Wierzbovsky nie dała się sprowokować ale podjęła temat w myślach.
Zabić się z powodu ulatującej młodości? Cóż, sama nie była typem samobójcy. Wyznawała raczej zasadę "nie wymagaj od siebie bóg wie ile a jeśli mimo wszystko coś cię przygnębia to zalej to wódką". Ale Alexis Nova mogła być jednak ulepiona z miększej gliny. W tych czasach ludzie za dużą wagę przywiązywali do wyglądu zewnętrznego i opinii innych. Skazy na idealnym wypielęgnowany wizerunku mogły człowieka zniszczyć, odebrać chęć do życia. Czy właśnie to się stało?
Mieszkanie, na ironię, tętniło życiem. Ordynarnymi fleszami obiektywów, zapachem policyjnych odczynników, rezonansem świńskich dowcipów zimnokrwistych fachowców. Śmierć, ich chleb powszedni. I Alexis Nova, obsadzona w głównej roli, rozciągnięta na imponującym łóżku w groteskowej pozie, z rozrzuconymi na boki rękami i twarzą wbitą w poduszkę.
- Mało wygodna pozycja żeby tak sobie leżeć i czekać na kostuchę? - zagadnęła zamyślonego Ferro. - Może jednak ktoś jej pomógł?
Płatki róż. Tandetne dość. A może romantyczne? Przyszykowała to sama dla siebie czy dla kogoś wyjątkowego?
- Poza byłym mężem był jakiś mężczyzna w jej życiu? - naciągnęła na dłonie lateksowe rękawiczki i skinęła na Ferro. - Obróćmy ją na plecy. |