Tego dnia bohaterowie nie zrobili nic konstruktywnego. Niektórzy postanowili podzielić się początkowymi przemyśleniami, inni zaś stali w bezruchu jak widły w gównie i ani paszczą nie chłapnęli, ażby coś się poudzielać i pokazać swoją aktywność. Ponure miasto, a w nim ponurzy ludzie, bez krztyny energii i czegoś ciekawego do powiedzenia, nudni i szarzy, zupełnie jakby próbowali wtopić się w otaczające ich barwy, jakby chcieli stać się niewidzialnymi.

Los jednak nie będzie łaskaw i nie oszczędzi nikogo. Pewnym było, że zbliżającej się nocy ktoś umrze, a ofiarą stanie się osoba, która będzie potencjalnym zagrożeniem dla złoczyńców. Właśnie jedna z obecnych tutaj osób, o świcie będzie już martwa, a jej niewinna krew rozleje się po miejskim bruku, spływając leniwie do brudnych studzienek kanalizacyjnych, wlewając się niespiesznie przez zardzewiałe kratki.

Władze miasta radzą, by po godzinie dwudziestej udać się do swoich domów, zamknąć się na wszystkie spusty i nie opuszczać swoich czterech kątów aż do samego rana. Ja przychylam się do tychże sugestii i niedługo sama znikam, by ukryć się w nocy przed czyhającym na nas niebezpieczeństwem, a tuż ze wschodem słońca powrócę, specjalnie dla państwa, by podać wyniki tej nocnej rzezi, która na zawsze splami człowieczeństwo ukryte w zaułkach Gotham City.