Strażnicy w osadzie, nawet tak małej, która nie była otoczona żadnym murem, ani nawet prowizoryczną palisadą, nie dziwił Ragnara. Wręcz przeciwnie, zdziwiłby się, gdyby nikt nie pilnował bezpieczeństwa tutejszej ludności, zwłaszcza, że wiedzieli o obecności orków, ostatecznie niedługo mieli na nich wyruszać.

Początkowa przemowa Franza brzmiała dobrze i oddała to o czym wszyscy myśleli, a jej końcówka była w iście krasnoludzkim stylu, co zmusiło krasnoluda do mimowolnego uśmiechu. Ukwiecona mowa elfa też nie pozostawiała miejsca na jakiekolwiek zastrzeżenia, może prócz fragmentu o pszczółkach i kwiatkach. Ktoś mógł to zrozumieć od rzyci strony. Na ten przykład jakiś podchmielony ojciec kilku panien na wydaniu, co to cnoty mają uchować do ślubu. Albo zazdrosny mąż. Nie był to jednak odpowiedni moment na oświecanie elfa, napomknie o tym, gdy nikt nie będzie w nich celował niczym ostrym.
Najciekawszym momentem całego zajścia było pojawienie się szlachcica. W trakcie powitalnych uścisków tarczownik poczuł się pominięty, ale natychmiast doszedł do wniosku, że nawiedzony człowiek nie próbował go urazić. Koniec końców ten wstawił się za nimi, nawet jeśli jego słowo niewiele, a nawet nic, znaczyło dla tych ludzi.

- No, ja chciałem podziękować, żeście nas nie zabili na dzień dobry. Wielu najpierw strzela, później pyta. A tamta trójka dobrze gada. Myśmy tu w sprawie wyprawy na zielonych. Po wyprawie to i w innych sprawach pomóc możemy, ale o tym możemy pogadać jutro, bośmy wam już dość czasu zajęli. Nie, kompania? - zapytał, nie oczekując jakiejkolwiek odpowiedzi.