corax

Kathil z przyjemnością rozkoszowała się i wybornym jedzeniem i towarzystwem. Wiedziała nieco więcej jakim typem człowieka jest Condrad. Wymieniła kilka słów z Yorrdahem w celu ustalenia dalszych kroków. Chciała przekonać się czy magowi podoba się ofiara. Ułatwiłoby to jej życie chociaż w niewielkim stopniu. Zgodnie z ustaleniami narzeczoną Merske miała zajmować się pozostała część jej stałego zespołu. Kathil upewniała się, że sprawy idą w odpowiednim kierunku. Sergow choć skupiony na sobie, starał się być rycerski wobec swej towarzyszyki, a choć Yorrdah kręcił się wokół niego obsypując komplementami, to kupiec większe zainteresowanie okazywał wdowie Goldswern, co raniło miłość własną osobistego maga Kathil.
Kathil korzystając z okazji, poprosiła zatem wdowę na słówko.
- Oweno, mam wrażenie, że masz nowego wielbiciela. Myślę, że to doskonała partia. -
wyliczając zalety Merske - Zobacz jak się wpatruje w Ciebie. I całkiem słusznie, jesteś zdecydowanie bardziej apetyczna niż ta jego narzeczona. - zaśmiała się. Po czym z przyjemnością obserwowała jak Owena zarzuca swą sieć na lekko wstawionego kupca. Dała dyskretny znak Ashce aby powoli odciągała uwagę narzeczonej, dając wolne pole do popisu baronessie. Przy okazji rzuciła w okolicach Merske jakąś niedwuznaczną uwagę na temat majątku i bogactw Oweny tak aby wzbudzić i jego zainteresowanie wdową. Większe zainteresowanie niż jego własną narzeczoną.

Zgodnie z planem po drugim daniu, wniesiono desery. Kathil która szykowała się do występu, wpadła na Ortusa. W sali zapadła cisza. Umilkła nawet muzyka, wstrzymana gestem cioci Mei, która rzuciła Kathil podejrzliwe spojrzenie.
Ortus zbliżył się do niej na nieco sztywnych nogach do Kathil, poprawił kołnierzyk koszuli i klęknął przed “zaskoczoną” dziewczyną. Po czym drżąc zaczął recytować poemat.
sięgnął do kieszeni i wyjął z niej pierścionek zaręczynowy.- Baronesso Vandyeck… Kathil, czy zrobisz mi ten zaszczyt, czy… zrobisz… czy.. wyjdziesz za mnie?
Kathil wpatrzyła się w Ortusa z zaskoczonym wyrazem twarzy, przyłożyła dłoń do ust i … pokiwała twierdząco głową. Wyszeptała:
- Ta… - przełknęła i powtórzyła głośniej - tak! - podała lekko trzęsącą się dłoń młodzikowi, by
nasunął jej pierścionek na palec. Gdy się podniósł rzuciła mu się na szyję z radością śmiejąc się nieco histerycznie i ocierając łezkę spływająca po policzku. Dzięki bogom za szkołę cioci Mei! - pocałowała Ortusa tak, że zabrakło mu tchu i lekko zaczerwieniona i wtulona w niego, odwróciła się do zebranych gości, podnosząc dłoń z pierścieniem.
Rozległy się oklaski ze wszystkich stron, a potem pewnie sformuje się sznur kobiet by pogratulować jej narzeczeństwa. Lecz ten detal nie był tak ważny, jak reakcja Condrada. Ten uśmiechnął się kwaśno, ale uniósł kielich z winem w geście gratulacji.
Pełna emocji i zamieszania atmosfera, pozwoliła baronessie Owenie wyciągnąć nieco już podpitego Merske na bok. Zaś sama Kathil dała znak Ashce aby ta w odpowiednim momencie wypuściła narzeczoną na poszukiwania mężczyzny.
W między czasie zaś sama zajęła gości. Ucałowała narzeczonego i wyszła na środek sali balowej, dając znać muzykantom i rozpoczęła swój specjalny występ wodząc po zebranych, przechadzając się wśród gości a przy końcowych słowach
podeszła do Ortusa, położyła mu dłonie na ramionach i zawiesiła wzrok na Condradzie.
Ten wpatrywał się w nią z kwaśnym uśmiechem. Gdzieś w jego oczach czaiło się pożądanie, ale pewnie na zimno kalkulował obecną sytuację. Nie wątpiła w to ani na chwilę. Nie wątpiła też, że zanim się rozstaną po przyjęciu czeka ją kolejna potyczka z Condradem.

Po zakończonym występie solowym zaprosiła Ashkę, cioteczkę, Emilię, wdowę Achminę na część taneczną i dała sygnał orkiestrze i rozpoczęły się tańce

Klasnęła w dłonie i zawołała do gości:
- A teraz tańce, aby uczcić odnalezienie się naszego drogiego Condrada! Aby uczcić mojego drogiego narzeczonego! Niech się leje wino! Niech muzyka gra do rana!
Zainicjowała zaśpiew tej piosenki, i poczekała aż Ashka i ciocia dołączą. Wraz z pozostałymi kobietami zaczęła tańczyć i klaskać. Prawdziwa w swej naturze barda, gestami przyzywała mężczyzn do dołączenia do kuszących ich kobiet i zabawy w tańcu i przy muzyce.
Tańce się rozpoczęły, Ortus oczywiście zagarnął do tańca Kathil, zaborczo trzymając ją w swych objęciach. Pasowało to do sytuacji… ale wyglądało zabawnie. Ortus starał się za wszelką cenę udowodnić, że jest dorosły i odpowiedzialny. Wiligian zaciągnięty na parkiet z trudem tańczył obejmując swą partnerkę, robiącą dobrą minę do złej gry. Notariusz był za sztywny, ale dziewczyna była profesjonalistką. I z fałszywym uśmiechem wesoło szczebiotała. W końcu nie była tu dla własnej przyjemności. Condrad trafił wpierw w ramiona cioteczki, a potem obłapił wdowę Achminę szepcząc jej coś do ucha. I pogrążając się z nią w cichej rozmowie. Hrabianka Morethain nie tańczyła najwyraźniej rozglądając się za narzeczonym i najwyraźniej martwiła się jego zniknięciem. Ashka pojawiła się koło dziewczyny kilka chwil po zakończeniu ostatniego tańca. Co przypomniało Kathil, by trzymać elfkę z dala na od Elise Morenthain, młodziutkiego niewinnego dziewczęcia. Akurat w guście Ashki. Wątpiła, by hrabia był zadowolony z uświadamiania jego jedynaczki.
Za sugestią elfki, hrabianka wyszła z sali balowej i po kilku minutach słychać był głośny dziewczęcy wrzask… pełen zgrozy.
Kathil ponownie pozostawiła przyjęcie w uzdolnionych rączkach cioteczki - co też by bez niej zrobiła? - oraz Ortusa, szepcząc mu do ucha, aby zajął się gośćmi i pobiegła unosząc wysoko suknię by ratować dziewczę przez niewątpliwym zagrożeniem… wraz z Loganem i Yorrdahem jako męskim ramieniem.
Elise! Elise? - nawoływała z nutką przestrachu w głosie. W końcu dopadła
dziewczęcia. W mgnieniu oka oceniła zaistniałą sytuację lecz udała, że nie zwraca uwagi na otoczenie. Wykrzyknęła z ulgą: - Elise, dzięki bogom jesteś cała. Co się sta….. - potoczyła spojrzeniem po scence biorąc dziewczę w ramiona i tuląc do siebie.
Owena.. właśnie ocierała usta chusteczką siedząc na kanapie wyraźnie speszona sytuacją i zniesmaczona pojawieniem się kolejnych widzów, dekolt jej sukni był obnażony, a duże pełne piersi naznaczone białymi plamkami. Sergow z trudem podciągając spodnie i nadal mając odsłonięty, nieco już oklapły oręż miłości tłumaczył się nerwowo.- Elise, kochanie… to nie tak.. spiła mnie i napadła…
-Sp… spiła…- obruszyła się baronessa wyraźnie obrażona.- i.. napadła… co to za kalumnie?! Sam wyraźnie nalegałeś!
Elise.. zaś nie słuchała nikogo próbując wyjść stąd jak najszybciej i uciec jak najdalej. Szlochała głośno i drżała.
Kathil zrobiła zszokowaną minkę i poprowadziła rozhisteryzowaną Elise z dala od zebranego, niewielkiego tłumku.
- Chodźmy, tutaj będzie spokojniej. - wprowadziła dziewczynę do oddalonego nieco pokoju i skinęła do Ashki aby wysłała umyślnego po ojca dziewczyny. - Zaraz przyjedzie Twój ojciec i zabierze Cię do domu. Sama bym Cię zawiozła, ale nie mogę zostawić przyjęcia - tłumaczyła gładząc dziewczynę po buzi i ocierając łzy. - Nie płacz, kochana, nie płacz. - zdawała sobie doskonale sprawę, że te słowa wywołają odwrotny skutek.
- Jak on mógł… a przecież mówił, że mnie kocha… że jestem ta… pierwsza, najważniejsza… jedyna…- rozbeczała się hrabianka głośno wtulając twarzyczkę w dekolt Kathil i mocząc skórę swymi łzami.- Mężczyźni to szuje.
- Ech kochanie - Kathil przemawiała ciepło - lepiej, że teraz poznałaś jego prawdziwe oblicze niźli po ślubie. - gładziła jej włosy i ocierała łzy - Jeszcze spotkasz takiego, co na Ciebie zasłuży. Już ciii, ciiichutko… - cmoknęła dziewczę matczynym gestem w czubek głowy. - Tak mi przykro, że dowiedziałaś się w taki sposób i przy tylu świadkach. - drążyła uczucie upokorzenia.
- Jak… on mógł. A tyle mówił o miłości… tak piękne.- Elise rozbeczała się bardziej.
- Ten… typek dopomaga się spotkania z narzeczoną.- rzekł Logan cicho wchodząc do pokoju.- Co z nim zrobić? Jest bardzo głośny.
- Wyproś go w przekonujący sposób. Już dość szkód narobił. Jeśli chce porozmawiać z Elisą będzie musiał pokazać się najpierw jej ojcu. - Kathil nadała swemu głosowi gniewny ton, ten z rodzaju słusznego gniewu za cały ród kobiecy. Przytuliła dziewczynę ochronnym gestem.
- Wątpię by to do niego dotarło.- mruknął cicho Logan i strzelając kostkami palców spytał.- Jak bardzo przekonujący ma być ten sposób? Bo słowami to chyba do niego nie dotrzemy. Yorrdah próbuje… bez skutku.
Kathil odsunęła nieco Elisę od siebie:
- Kochana, zostaniesz tutaj na chwilkę z panem Loganem? Ja zajmę się
awanturnikiem, abyś nie cierpiała jego wybuchów. Dobrze? Wracam za mgnienie oka.
- Loganie, zostań tu i przypilnuj by nikt niepożądany się wdarł i nie zakłócał spokoju biednej hrabianki.
- Ashkę też przepędzić?- zapytał Logan krótko.
Kathil wzniosła oczy ku niebu: - A jak sądzisz? - syknęła cicho by Elisa nie słyszała i ruszyła do Merske. Nie było trudno go znaleźć - wystarczyło podążać za wrzaskami. Podchodziła do niego od tyłu nucąc cicho melodię, którą grała jeszcze niedawno orkiestra, rozsypując powolutku ziarenka piasku zebranego z gabineciku, do którego wstąpiła po drodze. Podeszła w końcu do mężczyzny i ujęła go pod łokieć delikatnie acz stanowczo przytrzymując go wraz Yorrdahem, gdy osuwał się uśpiony. Pyskujący głośno z Yorrdachem Sergow nie zauważył nadchodzącej Kathil. A bardka nadchodziła w porę. Magowi zaczęły puszczać nerwy i był jedynie krok od poczęstowania jakimś zaklęciem prosto w twarz. Nie zauważył pieśni, ale jej efekt zwalił go na ziemię nieprzytomnego.
- Skąd ty bierzesz takich dupków, co?- burknął Yorrdach próbując podnieść nieprzytomnego Merske.
Kathil przywołała służących i zleciła wyniesienie mężczyzny do jego powozu i odesłanie do domu. Rozejrzała się szybko mając nadzieję, że Condrad nie stoi za rogiem z bezczelnym uśmiechem obserwując jej poczynania.
- Nie biorę, sami się pojawiają. Przepraszam i bardzo Ci dziękuję. Twoja pomoc jest nieoceniona, mój drogi. Nie wiem co bym bez Ciebie poczęła. - Kathil podziękowała “swojemu” magowi szczerze. - Porozmawiamy nieco później. Muszę wracać do hrabianki.
- Zawsze najgorsza robota… na moich barkach.- mag jęknął pod ciężarem Merske, którego podnosił.- Jak na takiego gadatliwego obiboka sporo waży. Zapewne przez to olbrzymie ego.
-Zaraz zajmie się nim służba, o zobacz już idą. Swoją drogą ćwiczyłeś coś ostatnio? Bo te barki i ramiona jakoś większe się wydają - połechtała jego ego i zamierzała furknąć z powrotem do Elisy, gdy zatrzymały ją słowa maga:
- Nie myśl sobie, że mnie tak łatwo udobruchasz. Jeden z twoich gości, jakiś podstarzały szlachetka szczypał mnie w zadek. - burknął czarodziej, a Kathil poszukała w pamięci osobę odpowiadającą temu opisowi. I pasował jej tylko jeden mężczyzna. Hrabia Dillion Pesidonswern… który przybył, gdy była zajęta zapoznawaniem się z Condradem.
- A co zrobisz z tym podstarzałym olbrzymem, z którym flirtowałaś w palarni?- zapytał Yorrdah mimochodem.
- To stryj Cristobala… przyjechał pomóc wzmacniać ród. Cóż innego miałabym robić jak tylko mu pomóc?
- Jak miło że się dogadujecie w rodzinie. - uśmiechnął się cyniczne mężczyzna, gdy służba zabierała uśpionego Merske.
- Rodzina przede wszystkim, nieprawdaż? - powiedziała Kathil z uśmiechem. - A co? Wpadł Ci w oko?
- Tylko mnie? Ubrać go bardziej odpowiednio… i… na ostrzejszą noc jest idealny. - mruknął Yorrdach uśmiechając się.- Czasami przyjemnie być po prostu branym w posiadanie przez dzikusa. Ten dreszczyk emocji.
- Myślę, że Owena i Achmina myślą podobnie. - zaśmiała się Kathil - Zarzucisz wędkę zatem? - uniosła brewki.
- Nie jest zainteresowany… niestety.- westchnął smętnie Yorrdach.- Już próbowałem.
- Przykro mi - pogłaskała maga po policzki i podkręciła mu wąsa - Ale niedługo masz urodziny, prawda? Przygotuję coś specjalnego. Na pociechę. - mrugnęła wesoło.
- Zgoda.- uśmiechnął się w końcu mag.
Kathil wróciła, aby oczekiwać na pojawienie się ojca Elisy i pilnować młódki. Nie musiała długo czekać, ojciec Elisy zjawił się wraz z matką zabierając swą pociechę do domu. A potem zostawił Kathil w dłoniach papier dłużny na załączoną sumę do zrealizowania w jednym z kantorów kupieckich stolicy. I dyskretnie podziękował za pomoc.
Po odłożeniu papieru do schowka i pożegnaniu hrabiego, Kathil mogła w końcu wrócić do gości. Sprawdziła przy okazji jak mają się sprawy z Oweną i czy przeżyła już niesłuszne oskarżenia o napastowanie Merske.
Pomyślała, że Owena i jej zasoby mogłaby stanowić niezły dodatek do rodzinnego majątku. Może sprzeda ten pomysł Condradowi? Owena była wszak nieco starsza od Kathil … i miała doświadczenia. Z tą myślą zajrzała do palarni sprawdzając jak bawią się panowie.
W palarni był tylko Condrad, Albarad Bikslin oraz hrabia Pesidonswern. Z czego Albarad jąkał się i dukał w obecności Condrada jak uczniak przed egzaminatorem. Condrad wspominał dawne relacje między ich rodami, co wyraźniej nie było w smak Bikslinowi, ale niczym królik pod wpływem wzroku węża… nie potrafił się ruszyć.
Kathil spytała jedynie:
- Czy wszystko macie, moi drodzy panowie? Przysłać służbę z napitkiem? - potoczyła
spojrzeniem po zebranych z czarującym uśmiechem.
- Tak… chętnie bym się napił czegoś… mocnego.- rzekł Albarad szybko z błagalnym spojrzeniem.
Kathil zrobiła tajemniczą minkę i ruszyła do stolika wcześniej już przygotowanego przez panią Percy.
- Jeśli coś mocnego, to służę uprzejmie - odsłoniła zastawioną tacę pochylając się nieco nad tacą, tyłem do mężczyzn. - Mam przygotowany przedni koniak z Aglarondu. - Kathil nalała 3 szklaneczki i podeszła do trójki serwując im napitek z uśmiechem.
Albarad wypił duszkiem, Dilion i Condrad aż tak się nie spieszyli.
- Długo cię nie było. Jakieś kłopoty?- zapytał Condrad, a Dilion wspomniał.- Owena przechodziła przez salę balową wściekła jak osa. Chyba już opuściła to przyjęcie.
Dziewczyna westchnęła:
- Złamane serce i pierwsze rozczarowania. - spojrzała szybko na Condrada tym razem bez zwyczajowej dla siebie kokieterii. - Będę musiała się z nią rozmówić - dolała Albaradowi kolejną porcję koniaku - Czy na coś jeszcze macie panowie ochotę? - powróciła do roli i minki dobrej gospodyni.
- Chyba nie sądzisz, że uwierzę iż ta egocentryczna primadonna ma serce.- wtrącił ironicznie Albarad.
A pozostali dwaj stwierdzili, że nic obecnie nie potrzebują.
- Albaradzie, to nie o nią chodziło, mój drogi. - popatrzyła na niego ze smutkiem i ruszyła do sali balowej - Wezwijcie służbę, jeśli czegoś będzie wam brakować, panowie.
Jakoś przez chwilkę czuła lekkie ukłucie współczucia dla biednej Elisy. Ale zdecydowanie lepiej dla niej, że dowiedziała się o naturze Merske. Cieszyła się, że pomogła i humor jej wkrótce wrócił.
Sprawdziła co dzieje się w sali balowej i ruszyła na ratunek Ortusowi.
- Jak się ma mój narzeczony? - szepnęła mu do ucha.
- Dobrze.. chyba.. myślałem, że nie zdołam nic wydukać… gdy klęczałem przed tobą.- odparł młodzian, poufale obejmując ją w pasie.- Co teraz?
- Przepiękny wiersz - uśmiechnęła się do niego zbliżając nieco swoja twarz do jego - jestem z Ciebie dumna. - powiedziała przykrywając jego dłoń swoją. - Teraz, pobawimy się jeszcze, a rano ślub. Chodź poprosimy moją ciocię na świadka. - pociągnęła Ortusa ku Mei.
- Tylko nie każ mi po tym tańczyć… Nogi mnie już bolą.- jękną cicho. Mea zaś dyskutowała z Wiligianem i Emilią. Choć bardziej z jego partnerką, a notariusz ograniczał się do uprzejmego potakiwania.
- Chodź, może załatwimy również męskiego świadka. A potem sobie usiądziesz, marudo. - dodała z lekkim, kpiącym uśmieszkiem. Widać po niej jednak, że droczyła się z narzeczonym.
- Ciociu Meo, Wiligianie, Emilio. Wybaczcie… Chcieliśmy prosić waszą dwójkę - wskazała lekko dłonią notariusza i krewną - na świadków. Ortus nalega na rychły ślub a ja nie jestem w stanie mu niczego odmówić - Kathil z uśmiechem spojrzała na Ortusa i położyła mu głowę na ramieniu.
-Oczywiście moja droga, byłabym zaszczycona … a ty Wiligianie?- rzekła z promiennym uśmiechem kobieta i zerknęła na notariusza.Ten zaś spytał.- Chyba bardziej by… Condrad pasował?
- O nie… lepiej nie.- zaprotestował Ortus.
- Condrad jest niezwykle zajęty i nie chcemy sprawiać mu zbyt dużo kłopotów. Zgodzisz się? Proszę? Możecie zostać na noc, ślub rano.
- A ja.. się boję sypiać sama. Może nasze pokoiki będą połączone, co?- zapytała cichutko “Emilia” wstydliwym tonem.
- No… tego… eee… no dobrze.- wydukał w końcu notariusz.
- Dziękujemy bardzo moi drodzy. Każę służbie przygotować pokoje zatem.

Gdy się nieco oddalili, Ortus mruknął cicho jej do ucha.
- Łatwo uwierzyć, że naprawdę chcesz tego ślubu ze mną. Jesteś bardzo wiarygodna. Nawet ja o tym czasem… zapominam. Że to przede wszystkim interes.
Popchnęła go w niewielki zaułek i pocałowała powoli i namiętnie:
- Bo chcę - przerwała na chwilę - i nie myśl o interesach. Ciesz się na myśl -
uśmiechnęła się diabelsko - na myśl co będzie po ślubie - pogładziła go po szyi. - Dobrze? - skradła mu kolejny pocałunek.
Ortus obrócił ją nagle, teraz ona znalazła się przyciśnięta do ściany i teraz ona poczuła namiętny pocałunek na ustach, potem szyi, dekolcie… znów na szyi. Całował ją szaleńczo… nie musiał mówić nic. Nie musiał niczego udowadniać słowami.
Kathil przytuliła się do niego i wsunęła dłoń w jego świeżo obcięte włosy, drugą przytuliła do jego pleców pozwalając mu działać. Nie za wiele jednak. Nie chciała zbyt wcześnie hm… spuszczać go ze smyczy.
Oderwała w końcu jego dłonie od siebie:
- Ortusie… - wyszeptała lekko zdyszana - … już niedługo. - ucałowała ponownie i odsunęła się.
- Łatwo ci to mówić…- mruknął młodzik ironicznym tonem głosu. A Kathil, czuła się rzeczywiście jak dziewica przed ślubem. Zabawna myśl.
- Nie... ale sam chciałeś by nasza pierwsza noc była specjalna. - podniosła jego twarz i zaglądnęła w oczy. - Prawda?
- Taaak… ale nasza pierwsza noc, może być dziś.- mruknął Ortus próbując się wykręcić.
- Chcesz być ze mną przed ślubem? - poszukała jego wzroku. - Już niedługo świta. Już niedługo będziemy małżeństwem. I wcale nie musimy czekać do zmroku. Proszę.
- Dobrze.- zgodził się potulnie Ortus i westchnął.- Zresztą pewnie oboje jesteśmy zmęczeni tym balem.
- Tak, był emocjonujący - zaśmiała się przytulając się do niego - chodź, jeszcze mamy sprawy do załatwienia z panią Bartolomeą.
Kathil pociągnęła Ortusa za sobą do ochmistrzyni. Niech się chłopak przyucza. Na wypadek, gdyby musiała wyjechać, będzie wiedział jak zając się posiadłością. Biedny Ortus nie zdawał sobie sprawy z planów Kathil. Kazała również przygotować wskazaną przez Condrada komnatę. Na jedną noc.