| Izabell Review
Izabell ubrana w białą szatę czuła brak indywidualności.. Który złościł ją bardziej niż przytłaczał.. Pojawienie się tzw. Mistrza Ceremonii nie napełniło ją żadnymi nowymi uczuciami, ani myślami.. Nie pojawił się nawet strach, który odczuwała przez cały czas od chwili otrzymania zaproszenia, aż do momentu prekroczenia progu posiadłości.. Była opanowana.. W nastroju wraźnie cynicznym w stosunku do reszty świata.. Na co wskazywał lekko pogardliwy uśmiech goszczący niezmiennie na jej twarzy, od jakiegoś czasu.
Rzuciła przelotnie okiem na Jenifer i Nico, a dostrezgając ich niepewność, sama zastanowiła się nad tym, czy to ona jest, aż tak głupia, a może aż tak pozbawiona wobraźni by całą sytuację przyjmować tylko jako głupi, nierealny żart?... "A może właśnie tak obiawia się szaleństwo?" - Nie wiadomo dlaczego ta myśl zagościła w jej umyśle i zajęła tam jakby dawno przygotowane dla siebie miejsce z którego nic nie było w stanie jej przegonić..
Na zaproszenie Johna Scotta, uprzejmie skinęła głową, obdarzając go takim samym uśmiechem jakim obdażała wszystko inne do okoła. I ruszyła majestatcznie we wskazanym im kierunku..
Nie zaprzątała sobie głowy, myślą o jakichś ich cennych umiejętnościach o których ponoć wspominał Call.. Jak będzie trzeba to odegra tutaj nawet rosyjski balet, byle się nie zdemaskować.. A aktorką była doskonałą..
__________________
"Najbardziej przecież ze wszystkich odznaczyła się ta, co zapragnęła zajrzeć do wnętrza mózgu, do siedliska wolnej myśli i zupełnie je zeżreć. Ta wstąpiła majestatycznie na nogę Winrycha, przemaszerowała po nim, dotarła szczęśliwie aż do głowy i poczęła dobijać się zapamiętale do wnętrza tej czaszki, do tej ostatniej fortecy polskiego powstania." |