| - Ale niby jak, przecież nie podał mi kodów do mieszkania! - Zino jeszcze bardziej wybałuszył na nią oczy, jak gdyby plotła dla niego kompletne pierdoły. Zresztą, ta różnica pokoleń. Przecież Wierzbovsky była już stara. No, przynajmniej sama się za taką uważała. - Nie wiem kiedy zawisło, pewnie chwilę wcześniej. To szybko się pojawia i znika od razu jak ktoś zainteresowany się chwyci za robotę.
Wzruszył ramionami i zostawił wiadomość zgodnie z poleceniem.
- Ej, to moje! Nie zrobiłem nic złego, oddawaj glino! - wrzasnął, kiedy zabrała mu holofon. Generalnie to miał trochę racji, ale od czego było naginanie procedur?
Wyprowadzili go szarpiącego się. Posterunkowi zniknęli szybko, chyba cała ta sprawa niezbyt im się spodobała. Messer zebrał swój sprzęt.
- Spoko, ale nie licz, że będę w stanie zwlec się z wyrka, by tu dzisiaj wrócić - błysnął zębami w uśmiechu i tyle go było.
Leah usiadła i czekała.
Ktoś musiał przyjść. Jeśli sprawdzał mieszkanie bo jakiś alarm zadziałał, informacja, że wszystko jest w porządku... nie była w porządku.
Ale nikt nie przychodził.
Z nudów powoli zastanawiała się, czy się nie poddać, kiedy gdzieś bardzo niedaleko za oknem usłyszała ciche buczenie. Takie, jakie wydawały drony. |