Ragnar podzielał uczucia szlachcica względem braku kuźni. Zwykle nawet najbardziej zabita dechami wioska na obrzeżach cywilizacji miała w swoim obrębie takowe miejsce, a nawet jeśli nie to był zawsze ktoś kto z zawodu zajmował się pracami około kowalskimi. Na słowa swego towarzysza odpowiedział krótkim “A no.”, które zawierało w sobie wszystkie jego uczucia na ten temat.

Kiedy zasiedli do kolacji, krasnolud słuchał rozmowy z jedynie lekkim zainteresowaniem. Ulli wykazał się zadziwiającą pokorą oraz rozsądkiem podczas swojej przemowy, podczas gdy powinien, zdaniem Ragnara, powiedzieć coś o bogach, zadaniu, a także wyplenianiu plugawych istot. Na szczęście szlachcic nie zawiódł oczekiwań, które były w nim pokładane i na sam koniec dał wyraz swojej głębokiej wierze. Zaś elf podszedł do tematu trochę za lekko. Wyglądało, że trzeba odrobinę naprostować tutejsze myślenie.

- Pięknie powiedziane Ulli, ale zapamiętaj jedno. Nigdy, ale to prze nigdy nie zakładaj przed walką, że możesz zginąć. Wolno jedynie zakładać ilu wrogów ubijesz. Śmierć to jedynie wypadek przy pracy. - Osoby obeznane w wojennym rzemiośle zapewne wiedziałyby jaka mądrość kryje się za tymi słowami. - A no, elfie. Dobrze byłoby zobaczyć jak wylatują w powietrze, ale nie mamy czym im w tym pomóc. Mówię wam, nie ma piękniejszego widoku, niż krwawe, zielone, latające kawałki. No, chyba że cycata baba w łożu! - Zarechotał. - A już tak poważnie, to nie doceniasz tych skurwieli. Jak mamy ich podejść podczas snu to trzeba się postarać. Jak się nie uda to przydadzą się szlacheckie modlitwy, bo nie wydaje mi się, żebyśmy mięli wielu wyszkolonych w jutrzejszej wyprawie. Mylę się?