Po przeglądzie zwłok wszyscy mogli dojść do tego samego wniosku. Trupy są martwe.
Ekspedycja spędziła około godziny na przeczesaniu oazy zanim pierwsze oznaki niebezpieczeństwa zaczęły dawać o sobie znać.
Powietrze zrobiło się ciężkie, a temperatura gwałtownie spadła. Ci, którzy spojrzeli w niebo, aby dostrzec formujące się chmury zamarli w miejscu kiedy ujrzeli oko na słońcu patrzące centralnie na nich.
[media]http://sourcecreations.net/wp-content/uploads/2015/02/Eye-of-the-Sun.jpg[/media]
Chmury, które w nienaturalnie szybki sposób uformowały się nad ekspedycją wydaly z siebie ciepły, słodko-rdzawy deszcz, który błyskawicznie znikał pożerany przez spragnioną glebę.
Szum deszczu przebił grobową ciszę pustyni, ale część osób była wstanie dosłyszeć mantrę niesioną przez wiatr. Po kilku chwilach wszyscy słyszeli słowa:
Chilide Maregus Diaro Viamo Garri Scytos
Dar Icario Verene Larri Suo Potere Scytos
Flarri Cosuni Balo Ocoli Rize Scytos
Scytos Rizo Chilide Meregus Suo Potere!
Rizo e Garri SCYTOS!
Krucza i Tantalus w końcu dostrzegli źródło głosu.
Postać pojawiła się na wydmie na wschód od ekspedycji, zakapturzona osoba patrzyła wzrokiem pełnym nienawiści na dzieci Siedmiu.
Jedną ręką wskazała na wozy, które towarzyszyły ekspedycji. Dwójka Weweni była wstanie dosłyszeć słowa wykrzyczane przez postać.
Vito Fare Meo Chilide!
Vito Septimo Jago De!
Mareg De Chilide o Scytos!
Pierwsze okrzyki za późno ostrzegły ekspedycję. Zwłoki, które do tej pory leżały wysuszone na słońcu nabrzmiały pod wpływem nienaturalnego deszczu, kości pokryły się dziwnym szlamem o puste oczodoły i martwe oczy wypełniły się zimnym światłem. Martwi znów żyli, a ich spojrzenia przepełnione były gniewem, głodem i skierowane były na ekspedycję.