Wielka postać zbliżała się do dziewczyny, otwierając usta ponad ludzką miarę. Groźnie odsłaniała, prowadzącą wprost do głodnych trzewi nieprzeniknioną czeluść. Ritsuko cofnęła się z przestrachem, lecz napotkała silny opór. Ściana ludzi nie pozwalała jej uciec. Dłonie zaciskane na ramionach wypychały ją do przodu, wprost w objęcia potwora. Hałas, wszędzie panował hałas, nie mogła myśleć. Ciężkie kroki odbijały się echem od drewnianej podłogi. Zawodzenia rytualnego śpiewu wypełniały przestrzeń. Odbierały całą wolę walki, wprowadzały ciało w trans. Zasłoniła uszy, próbując wytłumić monotonny, rytmiczny dźwięk kotsuzumi, coraz bardziej odległy, gdy puste oczodoły rogatej bestii pochłaniały jej jestestwo. Krew odpłynęła dziewczynie z twarzy, a krople zimnego potu wystąpiły na czoło. Drżała bezsilnie, nigdzie nie znajdując ratunku, aż sztuka teatru Nō dobiegła końca.

Maski. Maski pozwalały ukryć tożsamość i wzbudzić strach w sercach atakowanych. Zwłaszcza, gdy przedstawiały koszmarne oblicza Oni, demonów. Ritsuko też się ich bała, od zawsze. Musiała przywdziać jedną z nich. Na polecenie ojca. Miała może z cztery, pięć lat i nosiła drewniane lico tak długo, aż sama stała się potworem. Wyleczyli ją z fobii. Pół roku spania, jedzenia i patrzenia na świat oczami nienawistnej istoty.

~*~*~

Dzisiaj też była Jiāng Shī. Z wiekiem potrafiła docenić ironię - upiór, który boi się własnego odbicia. Wizualne złudzenie sprytnie wykonanej powierzchni maski, dawało pozór zmiany emocji. Wyraz twarzy oblicza różnił się w zależności od kąta patrzenia. Leżący na posłaniu bandyta, wędrujący wzrokiem wzdłuż klingi wystającej z przebitej klatki piersiowej, próbującej unieść się w ostatnim tchnieniu, odszedł odprowadzony płaczliwym grymasem. Ritsuko przekręciła miecz i wyjęła ostrze z ciała umarłego. Mężczyźni siedzący na środku jaskini, spożywający właśnie posiłek, którym żuchwy zamarły przy ostatnim kęsie, widzieli natomiast uśmiechającą się radośnie z ciemności postać. Przyszła wyssać z nich życie.