Wzgórza, pagórki i wzniesienia nie były przyjemnym terenem do wędrówek. Wspinaczka po stromych zboczach bardzo prędko przyprawiła najemników o zadyszkę, a bijące po oczach i twarzach słońce nie ułatwiało zadania. Przyjemnie było tylko przez pierwszą ligę, gdy przemierzali płaską nizinę. Kiedy słońce stało już wysoko na niebie, natknęli się na pierwszy trop. Czy zwierzęcy, czy ludzki ciężko było ocenić - krew miała w końcu większość stworzeń. Właściciela znaleźli bardzo prędko, podążając za szkarłatnymi smugami. Jeden z bandytów, którzy napadli na wioskę zdołał zbiec, ale nie zdołał dotrzeć do kryjówki. Szerokie cięcie przez pierś pozbawiło go w ostatecznym rozrachunku życia, a miejscem ostatniego spoczynku stał się konar jednego z drzew.

Im bliżej im było do przewędrowania ostatniej ligi, tym ostrożniej stawiali kroki. Czujnie rozglądali się po okolicy z rękoma na broniach, wyglądając jakichkolwiek śladów obozu. Znaleźli. Chass wypatrzył cienką strużkę dymu wijącą się na tle błękitu, a Goldor wychwycił odgłosy rozmowy. Na kolejne wzniesienie wspięli się najciszej, jak potrafili i spojrzeli w dół. Była jaskinia, a właściwie wejście do niej. Jama nie była szeroka, na oko zmieściłaby się tylko jedna osoba na raz, ale to nie ona przyciągnęła uwagę. Na zewnątrz, nieopodal resztek paleniska, kręciła się dwójka osób. Z daleka wyglądali na równie młodych, co ich przeciwnicy z zeszłej nocy, ale odstawali od nich uzbrojeniem - oboje mieli w rękach lekkie kusze. Rozmowa z tak daleka była niedosłyszalna, ale po nieustających spojrzeniach w stronę pagórków szło wywnioskować, że czekali na kogoś. Pytanie czy na nich, czy na swoich martwych kompanów...

Walka nie trwała długo. Starcie było nawet ciężko nazwać “walką”, kiedy tak naprawdę tylko najemnicy mieli okazję do działania. Zasypani strzałami, bełtami i kapłańską błyskawicą kusznicy bardzo prędko legli na ziemi, pozbawieni życia. Atak wziął ich z zaskoczenia i nie zdążyli nawet zareagować, nawet w śmierci nie mając czasu na stęknięcie, a co dopiero na krzyki o pomoc. Za propozycją Ritsuko, najemnicy usunęli pokiereszowane trupy z widoku, a pomysłodawczyni stanęła u wyrwy we wzgórzu.

Tak jak zmiarkowali już wcześniej, jama była dosyć wąska. Wchodząc do jaskini musieliby przeciskać się pojedynczo, każdy z mniejszym lub większym dodatkiem ekwilibrystyki. Co kryło się dalej, Ritsuko nie była w stanie stwierdzić. Widziała jedynie początek korytarza, na tyle szerokiego i wysokiego, że nie musieliby kulić się przy wędrówce. Dalej była tylko ciemność i zimno.

Lago, będąc krasnoludem, widział o wiele więcej niż jego towarzyszka. Korytarz ciągnął się około czterdzieści stóp, po czym dosyć gwałtownie opadał wgłąb ziemi. Co było za tym załomem, nie mógł powiedzieć, chociaż zdawało mu się, że dostrzega jakby... migotanie?

Hissori po ostrożnym zwiadzie wygramoliła się z nieszczęsnej dziury w ziemi i wyciągając przedramię w zapraszającym geście dała znać pozostałym, że zadowoli się pozycją gdzieś przy końcu pochodu. Z racji profesji miała możliwość zobaczenia pewnej ilości przestępczych siedzib. Z całą stanowczością wolała te o większej przestrzeni życiowej. Nawet nie tyle ociekających przepychem, co gustownie urządzonych. Wyrwa otwierająca obecnie przed nią swe podwoje była dobra dla kretów, koboldów i może krasnoludów, patrząc po tym jak Lago dobrze sobie radził w przemierzaniu pogrążonego w zupełnej ciemności korytarza o za niskim stropie. Stała tak dłuższą chwilę, nim błagalne spojrzenia skłoniły ją do uniesienia podbródka w geście niezadowolenia, podkreślenia go wymownym odwróceniem głowy i wypuszczenia powietrza z bardzo znaczącym "hm". Wciąż uważała, że bandytów trzeba było wywabić na dogodny teren, a nie wchodzić do ich jamy. Jako człowiek od rozpoznania miała teraz dobrą okazję ogłosić to wszem i wobec.

- Zwiad? Zwiedzić to ja tu mogę wypusty sufitu swoim czołem i raczej... nie mam ochoty na tę degustację.

* * *

Koniec końców, najemnicy zagłębili się kolejno w tunel, z Lago wysuniętym na szpicy. Jaskinia, jak prędko zmiarkował krasnolud, była pochodzenia naturalnego. Ściany w swej nierówności dorównywały podłożu, co zmuszało do ostrożnego posuwania się wprzód. Mimo ostrożności, kroki brzmiały za głośno, podobnie jak bicia serc i oddechy - każdy odgłos był wzmacniany w klaustrofobicznym tunelu. Gdy docierali do załomu, Lago nagle przystanął w miejscu i wytężył wzrok. W miejscu, gdzie ziema zapadała się dosyć ostro w dół, rozciągnięta była cienka żyłka, która wędrowała wzdłuż ściany i sufitu gdzieś wgłąb jaskini.

Dla powierzchniowych ślepi pułapka byłaby niemalże niemożliwa do wychwycenia w ciemnościach, ale szczęśliwie Lago był krasnoludem i brak światła mu nie przeszkadzał. Nie wiedząc co znajduje się na drugim końcu żyłki, wolał nie ryzykować i zwyczajnie dał nad nią wielki krok. Tunel odbijał w dół pod dosyć ostrym kątem, co wymagało dosyć ostrożnego stawiania kroków. Za nim pułapkę przekroczyli jego towarzysze - Chass i Maximilian nie mieli większych problemów z wyłapaniem gruntu pod nogami, lecz Goldor musiał posiłkować się wsparciem towarzyszy. Następny był Hroth, który zachwiał się lekko, stawiając stopę na pochyłym podłóżu i Ritsuko, która bezszelestnie przepłynęła nad żyłką.

Wcześniej widziane migotanie okazało się być światłem pochodni. Prowizorycznie zamocowane w skalistej ścianie rzucały światło na szerszy i - całe szczęście równiejszy - korytarz. Zza kolejnego załomu słyszeli odgłosy rozmów oraz kroków, a szybkie zerknięcie za winkiel rozjaśniło nieco sytuację. Wijący się korytarz przechodził w sporych rozmiarów grotę, której koniec niknął w cieniach. Usiane stalaktytami i stalagmitami pomieszczenie było kryjówką bandytów, którzy byli właśnie pogrążenie w rozmowach i dywagacjach. Pod ścianą po lewej znajdowały się posłania i rozwieszone między paroma kolumnami hamaki. Prawą stronę pomieszczenia zajmowały skrzynie i beczułki, oznakowane jakimiś symbolami, niewidocznymi z tej odległości.

Lokatorów jaskini było sześciu, ale nigdzie nie widzieli rzekomego lidera bandy. Półork na pewno rzuciłby im się w oczy, więc najpewniej był gdzieś głębiej. Żaden z obecnych nie wyglądał też zbyt magicznie, więc czaromiota również mogli skreślić z listy ewentualnych przeciwników. Raczej.

Wielka postać zbliżała się do dziewczyny, otwierając usta ponad ludzką miarę. Groźnie odsłaniała, prowadzącą wprost do głodnych trzewi nieprzeniknioną czeluść. Ritsuko cofnęła się z przestrachem, lecz napotkała silny opór. Ściana ludzi nie pozwalała jej uciec. Dłonie zaciskane na ramionach wypychały ją do przodu, wprost w objęcia potwora. Hałas, wszędzie panował hałas, nie mogła myśleć. Ciężkie kroki odbijały się echem od drewnianej podłogi. Zawodzenia rytualnego śpiewu wypełniały przestrzeń. Odbierały całą wolę walki, wprowadzały ciało w trans. Zasłoniła uszy, próbując wytłumić monotonny, rytmiczny dźwięk kotsuzumi, coraz bardziej odległy, gdy puste oczodoły rogatej bestii pochłaniały jej jestestwo. Krew odpłynęła dziewczynie z twarzy, a krople zimnego potu wystąpiły na czoło. Drżała bezsilnie, nigdzie nie znajdując ratunku, aż sztuka teatru Nō dobiegła końca.

Maski. Maski pozwalały ukryć tożsamość i wzbudzić strach w sercach atakowanych. Zwłaszcza, gdy przedstawiały koszmarne oblicza Oni, demonów. Ritsuko też się ich bała, od zawsze. Musiała przywdziać jedną z nich. Na polecenie ojca. Miała może z cztery, pięć lat i nosiła drewniane lico tak długo, aż sama stała się potworem. Wyleczyli ją z fobii. Pół roku spania, jedzenia i patrzenia na świat oczami nienawistnej istoty.

~*~*~

Dzisiaj też była Jiāng Shī. Z wiekiem potrafiła docenić ironię - upiór, który boi się własnego odbicia. Wizualne złudzenie sprytnie wykonanej powierzchni maski, dawało pozór zmiany emocji. Wyraz twarzy oblicza różnił się w zależności od kąta patrzenia. Leżący na posłaniu bandyta, wędrujący wzrokiem wzdłuż klingi wystającej z przebitej klatki piersiowej, próbującej unieść się w ostatnim tchnieniu, odszedł odprowadzony płaczliwym grymasem. Ritsuko przekręciła miecz i wyjęła ostrze z ciała umarłego. Mężczyźni siedzący na środku jaskini, spożywający właśnie posiłek, którym żuchwy zamarły przy ostatnim kęsie, widzieli natomiast uśmiechającą się radośnie z ciemności postać. Przyszła wyssać z nich życie.

Dzień zmierzał ku końcowi, gdy pochód osiągnął szczyt wzgórza. Słońce prawie w pełni schowało się za skalistym grzbietem, barwiąc niebo na sino. Kilka kropel spadło z ciężkich, napęczniałych chmur, zwiastując nadchodzącą ulewę. Żałobna wstęga ludzi ubranych w czerń sunęła wzdłuż schodów prowadzących do świątyni. Zbudowana z kamienia, o stropie wspartym na majestatycznych filarach i wejściu nad którym czuwały rzeźby smoczych głów o rozwartych paszczach. W środku panował chłód i półmrok. Niosących trumnę, najbliższą rodzinę przywitały posępne oblicza zakapturzonych postaci. Stojący w głębi chramu chór zaintonował pieśń. Zwłoki ostrożnie złożono na zdobionym inskrypcjami katafalku. Żałobnicy rozchodzili się dwiema liniami na boki, ustawiając wokół podwyższenia. Każdy poważny i milczący. Rozpoczęło się nocne czuwanie...

Pamiętam, jak matka zabierała nas co roku nad morze. Uwielbiała wodę. Biegałyśmy z Sanae po plaży, a ona spacerowała wpatrzona w fale. Piękna i mądrą kobieta, Kira z nas wszystkich najbardziej ją przypomina. Te same rysy, to samo spojrzenie fioletowych oczu... chyba dlatego ojciec zawsze ją faworyzował. Ostatnim razem, gdy pojechałyśmy na nabrzeże, była w ciąży, z tobą. Źle ją znosiła. Co się dziwić, od zawsze byłaś małym potworem. Zmarła trzy miesiące później, porodowe powikłania. Meiko cię za to nienawidzi i... wystarczy, jak powiem, że stawała nad kołyską, próbując hamować płacz, wściekłość i ruch dłoni w stronę twojej szyi, bezskutecznie. Zmieniła się, nie uwierzysz jak bardzo kiedyś była radosna. Pogrzeb odbył się w zgodnie z naszą tradycją, na Smoczej Skarpie. Ciało spalono, a urnę z prochami złożono w rodowym mauzoleum. Uwolniona dusza na powrót wróciła do cyklu.

~*~*~

Pierwszy z bandytów źle wymierzył kroki. Za bardzo skrócił dystans i zanim w biegu wyłapał równowagę, poczuł przeszywające szarpnięcie. Hissori bezlitośnie wykorzystała błąd, tnąc w odsłonięty bark. Za lekko, za daleko od szyi. Ostrze przecięło obojczyk, lecz ugrzęzło w kości łopatki, nie sięgając serca. Czas potrzebny na wyszarpnięcie miecza wystarczył, aby kordelas w odwecie oszczędnym cięciem przeorał jej ramię. Syknęła wściekle i nie pozostając dłużną wzięła zapłatę z gardła otwartego aż po sam kręgosłup. Jasna krew zabarwiła czerwonym strumieniem wystające kolce stalagmitów, gdy mężczyzna opadał na podłoże. Nim dotknął gruntu dziewczyna była już w połowie drogi do następnego celu. Zajęty walką z Hrothem, nie zauważył klingi zmierzającej od ziemi wprost pod ramie wyciągnięte w ataku. Zamierzała uszkodzić tętnicę pachową, przez rozpęd skończyła na dużo mniej finezyjnym odrąbaniu ręki. Ze swego miejsca mogła obserwować jak jeszcze jeden z niedoszłych trupów właśnie zagłębia ostry metal w ciele towarzysza, zostawia ślad paskudnej rany z widokiem na mięso.

- Z jedną nogą w piekle kąsają najmocniej. Nie, Lago? - rzuciła w stronę kompana, pomna i swoich doświadczeń. - Jakby smród rozpalonej smoły tak bardzo ich drażnił.

Przyjęli ich w stosownej formacji, rosły półork i jego ludzie. Żadnych gróźb, nic o robieniu z czaszek mówiących kielichów. Nic o byciu umówionym z kimś z dołu, od razu do czynów. Ritsuko to doceniała, ostatnią rzeczą, na którą miała teraz ochotę było wysłuchiwanie obelg skleconych w zwojach mózgowych nienajlepszej jakości. Czas zabijania przychodził i odchodził. Trudne do wywabienia plamy zostawały zawsze. Zwłaszcza te z krwi, jeśli pozwoliło się im zaschnąć.

Siedziała wśród ciał poległych, zapierając rękawy i czyszcząc broń, jak zwykle. Pozostałe elementy wyposażenia na szczęście uniknęły rozbryzgów. Przy okazji prowadziła rozważania nad tutejszą fauną. Mieszańców cechowała niewątpliwie jedna wspólna rzecz, byli pogardzani. Kieł okazywał się więc pewnie za słaby w mięśniach dla orków i raczej za głupi według kompetentnych przedstawicieli pozostałych ras. Zostawało mu dowodzenie zgrają jaskiniowych niedorostów, którzy ku rozpaczy szczególnie nikogo, nie będą już mieli okazji się wyrobić. Przyznała, byli na dobrej drodze, Maximiliana pocięli jak indyka w święta. Z resztą, posiadali przewagę od samego początku. Dobrze ustawiony obserwator mógł ich w końcu wypatrzeć ligi stąd. Łucznicy zastypać strzałami na wąskim górskim podejściu. Nawet tutaj, pergamin z zaklęciem, który Chass wygrzebał właśnie z maga obróciłby ich wszystkich w skwierczącą pieczeń. Odpowiednio użyty. Zaśmiała się na myśl, że mogło jej już nie być wśród żywych. Także na wspomnienie czaromiota próbującego ujarzmić magię. Ruchy rąk wyglądały dobrze, ale ta cała inkantacja ze strzałą sterczącą z krtani. Hrr... grr... hrrrr... Stłumiła parsknięcie. Śmiech byłby niestosowny w tym zimnym grobowcu.