Przyjęli ich w stosownej formacji, rosły półork i jego ludzie. Żadnych gróźb, nic o robieniu z czaszek mówiących kielichów. Nic o byciu umówionym z kimś z dołu, od razu do czynów. Ritsuko to doceniała, ostatnią rzeczą, na którą miała teraz ochotę było wysłuchiwanie obelg skleconych w zwojach mózgowych nienajlepszej jakości. Czas zabijania przychodził i odchodził. Trudne do wywabienia plamy zostawały zawsze. Zwłaszcza te z krwi, jeśli pozwoliło się im zaschnąć.

Siedziała wśród ciał poległych, zapierając rękawy i czyszcząc broń, jak zwykle. Pozostałe elementy wyposażenia na szczęście uniknęły rozbryzgów. Przy okazji prowadziła rozważania nad tutejszą fauną. Mieszańców cechowała niewątpliwie jedna wspólna rzecz, byli pogardzani. Kieł okazywał się więc pewnie za słaby w mięśniach dla orków i raczej za głupi według kompetentnych przedstawicieli pozostałych ras. Zostawało mu dowodzenie zgrają jaskiniowych niedorostów, którzy ku rozpaczy szczególnie nikogo, nie będą już mieli okazji się wyrobić. Przyznała, byli na dobrej drodze, Maximiliana pocięli jak indyka w święta. Z resztą, posiadali przewagę od samego początku. Dobrze ustawiony obserwator mógł ich w końcu wypatrzeć ligi stąd. Łucznicy zastypać strzałami na wąskim górskim podejściu. Nawet tutaj, pergamin z zaklęciem, który Chass wygrzebał właśnie z maga obróciłby ich wszystkich w skwierczącą pieczeń. Odpowiednio użyty. Zaśmiała się na myśl, że mogło jej już nie być wśród żywych. Także na wspomnienie czaromiota próbującego ujarzmić magię. Ruchy rąk wyglądały dobrze, ale ta cała inkantacja ze strzałą sterczącą z krtani. Hrr... grr... hrrrr... Stłumiła parsknięcie. Śmiech byłby niestosowny w tym zimnym grobowcu.