| Wszelkie jej próby spełzły na niczym. Nie znała się na otwieraniu drzwi, które ktoś wcześniej zamknął. Ani też na otwieraniu okien, a szczególnie tych, które zamknięte były od środka. Z westchnieniem żalu zrezygnowała z dalszych prób. Może gdy będzie wracała to zahaczy o to miejsce? To już by było drugie na jej liście. Miała nadzieję, że zastanie je takim jakim zostawia. Skoro nikt nie odkrył tej chaty przez wszystkie te lata, cóż znaczyć mogą kolejne dni.
Zniechęcona oddaliła się od owego urokliwego zakątka, pozostawiając je za sobą w stanie takim, w jakim go zastała. Droga powrotna dłużyła się jej nieco, mokre ubranie niewiele w tej kwestii pomagało. Było jednak ciepło i prędzej czy później musiała wyschnąć. Nie miała ochoty na przebieranie się w zapasową zmianę ubrania.
Gdy dotarła do mostku, obrzuciła jego resztki gniewnym spojrzeniem, a następnie, nie zwlekając już więcej, ruszyła w swoją drogę. Dlaczego nie mogło jej szczęście dopisać? Chociaż raz coś przyjemnego bez psujących nastrój dodatków. Ktoś miły i uprzejmy, z kim można by zamienić słów parę. Może ów książę z maminych opowieści? Ciekawa była czy tacy istnieli… Znając jednak jej szczęście, na takowego w życiu nie trafi. Albo i trafi, tyle że jej to spotkanie zbytnio do gustu nie przypadnie… Co za pechowy dzień. Szczęście, że tak niewiele go już zostało.
__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.” |