Woeller usłyszawszy głos Osberna zrobił pierwszą rzecz jaka mu przyszła do głowy. Zręcznymi palcami dosięgnął uwieszonego przy pasie toporka. Idealnie wyważonego toporka stworzonego do rzucania. Podrzucił go nieznacznie znajdując środek ciężkości i rzucił nim celując w tą kaprawą szmatę, sprzedajną dziwkę, zasranego goblina, Osberna. Toporek wychodząc z ręki zaczął zataczać koła wokół własnej osi pędząc z ogromną siłą w kierunku rozjuszonego tłumu. Nawet jeżeli nie trafi szefa bandy to któryś z jego przydupników może oberwać ostrzem, a w najgorszym wypadku zwolni to trochę pościg.

Dippelt nie miał czasu skupiać się czy topór dosięgnie swojego celu. Ruszył biegiem ku odsłoniętej kotarze za karczemnym blatem.