Jazgot zielonoskórych poczwar doszedł ich na długo przed dotarciem do świątyni. Dzięki mocom Szarej w odmieńca wstąpiły nowe siły, a ciężkie rany otrzymane na wskutek cięć i spadającego stropu karczmy zasklepiły się. Jednak ilość zielonoskórych przed świątynią nawet jego zaskoczyła. Robiło się naprawdę niebezpiecznie, ale nikt nie postanowił się wycofać.

Tamarie zaszarżowała na pierwszego znachora w tej samej chwili, kiedy krótka włócznia barbarzyńcy przeleciała nad brukowaną ulicą i przeszyła na wylot strzegącego go goblińskiego czempiona. Elf nie zauważył nawet kiedy Tyrion prześliznął się tuż obok niego, samotnie ruszając na gromadę znajdującą się po lewej. Biada nieostrożnym, którzy stawiają swe życie na szali, pokładając całą ufność i nadzieję w magii.

Gdy biegł w stronę głównych sił wodza, Odmieniec kątem oka dostrzegł jeszcze rzucane przez maga zaklęcie na bandę goblinów. Jednak nim dostrzegł efekt owego czaru, na nowo pochłonęła go żądza. Żądza krwi i mordu.

* * *

Słyszał odgłos wydawany przez róg, gdzieś za sobą. Wokół niego znajdowały się ciała. Ciała kilkunastu poczwar, z których krew zalała ulicę. Krzyki uciekających zielonoskórych szybko milkły, zastąpione ponurym bulgotem, kiedy armia Alavora zastąpiła im drogę ucieczki. Przybyli, ale za późno.

Szara klęczała przy pozbawionym życia Tyrionie. Minął zaledwie dzień odkąd przybyli do Stonebrook, a już piąty z nich odszedł w boju. A prawdziwa droga miał się dla nich dopiero rozpocząć. Czy to wszystko było tego wartę?

Lorath przykląkł przy nich i ujął lepką od krwi dłoń Szarej.
- W Samotnej Ostoi możemy znaleźć dla niego ratunek.