Świat Disney’a miał na swym karku wielu złoczyńców oraz wiele miejsc, w których mogliby oni siać zamęt. Każdy z nich upokorzony porażką w swym własnym świecie, chciał w końcu pokazać na co go stać, udowodnić innym, że potrafi znacznie więcej.

Tym razem padło na Nibylandię, krainę, która teoretycznie powinna nie istnieć w rzeczywistości, a co najwyżej w umysłach dzieci z wybujałą wyobraźnią. Mimo wszystko, miejsce to było realne, tak samo jak kłopoty, które zaczynały je trawić.
Odwieczny wróg Piotrusia Pana, sprowadził do Nibylandii Skazę oraz Randalla, dwóch typów spod ciemnej gwiazdy, których ambicja potrafiła przerosnąć aż nadto. Nie mieli żadnych skrupułów, a w trójkę stanowili poważne zagrożenie. Siejąc spustoszenie i chaos, nie dali głównemu bohaterowi tejże krainy żadnego wyjścia. Musiał sprowadzić pomoc.

Piotruś Pan wyruszył w wędrówkę po różnych światach, aby odnaleźć najodważniejszych i najdzielniejszych bohaterów z innych “bajek”. Wraz z dzwoneczkiem przemierzali wiele mil, zakradając się do przeróżnych domostw. Niektórzy nie chcieli go słuchać, zajęci własnymi problemami z inną grupą złoczyńców. Podobno Cruella de Mon znowu zapragnęła nowego, kropkowanego futra i ponad setka dalmatyńczyków była w tarapatach. Na szczęście tą sprawą zajęła się już inna grupa, stąd też nie każdy bohater miał akurat w tym czasie wakat.

Rozpuszczony jak dziadowski bicz chłopiec, który postanowił nigdy nie dorosnąć (zapewne na złość ZUSowi), miał jednak w rękawie pewnego asa. Naobiecywał i naopowiadał innym bohaterom, że u niego w Nibylandii, to najpiękniejsze cuda świata, wszystkie wymyślone piękna o jakich mogliby jedynie pomarzyć, są wręcz na wyciągnięcie ręki. Niesamowite tyłeczki nęciły wielu, dlatego też wielu dało się skusić, a w głowie mieli tylko jedną wizję…

Niesamowite nimfy i wróżki, a o ich rozpalone uda uderzały ciepłe fale niesfornego morza, zwilżając gładkie ciała i spływające po nagich ramionach, gęste włosy. Ponętne usta wygięte kusząco i figlarnie, dół od bikini wkradający się między sterczące pośladki, krągłe piersi, wzrok zachęcający do przyłączenia się do boskiej kąpieli.
Niewielu bohaterów potrafiło oprzeć się wizji, jakie przedstawił im Piotruś Pan. Spakowali jedynie swój super-kamuflaż i z pomocą pyłku, jaki Dzwoneczek sypnęła im na głowę, wyruszyli ku dupeczkom… To znaczy, by ratować Nibylandię, oczywiście.

Lecąc na miejsce nie mogli się doczekać cudów Nibylandii. Niestety, jedyne co ich tutaj czekało, to walka ze złem oraz pewna śmierć; ale takie już było to ryzyko zawodowe.