Tajemne słowa zaczęły spływać z ust szamana, który szykował kolejne śmiertelne zaklęcie przeznaczone dla drużyny awanturników. Powietrze zapulsowało od zbierającej się dookoła magicznej energii, kiedy podpierający się na długim kosturze psiogłowiec recytował z pamięci inkantację.
Po zabiciu ostatniego z torujących jej drogę do szamana przeciwników, Solo nie czekała, aż kolejne zaklęcie trafi w jej towarzyszy i wykorzystując nadarzającą się okazję skoczyła do przodu. Psiogłowiec był tak bardzo pochłoniętym rytuałem, że nie zauważył w porę wojowniczki, a o jej bliskiej obecności dowiedział się, kiedy ostrze jej miecza zagłębiło się w jego podbrzusze. Solo spojrzała w oczy konającego stworzenia, delektując się widokiem powoli wygasających iskier życia. Pozwoliła mu ześlizgnąć się samemu z ostrza na kamienny podest, który otaczał posąg.
Z otwartej rany szamana strumieniem wypływała krew, a stojąca nad nim wojowniczka cieszyła oczy tym widokiem. Ukucnęła obok niego i zaczęła przeszukiwać konającego przeciwnika w poszukiwaniu magicznych świecidełek i wartościowych przedmiotów. Gdy ten zaczął stawiać opór, bez mrugnięcia okiem wbiła mu sztylet w grdykę, przerywając kręg szyjny i tym samym zabijając go na miejscu.

- Spróbujcie pojmać tego zasrańca. Może się na przyda do czegoś - zwróciła się do swoich towarzyszy, którzy wciąż walczyli z ostatnim psiogłowcem.