Kolejna podła hiena stanęła na drodze Solo i ta również została szybko wysłana w zaświaty. Stwór zamachnął się ciężkim toporem, którego wojowniczka zręcznie przyjęła na tarczę, pozwalając ostrzu ześlizgnąć się po niej. W tym samym momencie rudowłosa przeszła do kontrofensywy; jej prawa noga wystrzeliła w stronę przeciwnika trafiając go w podbrzusze, także ten wypuścił z sykiem powietrze i zatoczył się do tyłu. Wojowniczka naprała tarczą na psiogłowca, a w odpowiedzi usłyszała spodziewane uderzenie topora, którego natychmiast zbiła na bok i wyprowadziła proste, gładkie cięcie. Bestia głośno zaryczała, gdy ostrze miecza ugodziło jej bok, lecz pomimo przejmującego bólu nie miała zamiaru się poddać i rzuciła się w ślepej furii na zdyscyplinowaną wojowniczkę. Był to jej ostatni błąd.

Solo zręcznie parowała cios za ciosem swoją okrągłą, drewnianą tarczą, czekając aż ogarnięty szałem wróg wystawi się na jej atak. Nie trwało to zbyt długo, albowiem już po piątym uderzeniu psiogłowiec zachwiał się, a Solo niemalże instynktownie wykorzystała nadarzającą się okazję i wyprowadziła cięcie znad głowy w stronę więzadeł podkolanowych - w efekcie czego wróg upadł na ziemię, prawie że niezdolny do stawiania oporu. Kolejne precyzyjne cięcie zakończyło jego żywot, kiedy nadlatujący z ukosa miecz precyzyjnie oddzielił psowatą głowę od reszty.

- I kto się teraz śmieje? - Wycharczała Solo, kpiąc sobie z przypominającego hieny śmiechu tychże bestii. Była cała skąpana we krwi swych wrogów, a jej zakrwawiające o obłęd spojrzenie szukało następnej ofiary.

Tajemne słowa zaczęły spływać z ust szamana, który szykował kolejne śmiertelne zaklęcie przeznaczone dla drużyny awanturników. Powietrze zapulsowało od zbierającej się dookoła magicznej energii, kiedy podpierający się na długim kosturze psiogłowiec recytował z pamięci inkantację.
Po zabiciu ostatniego z torujących jej drogę do szamana przeciwników, Solo nie czekała, aż kolejne zaklęcie trafi w jej towarzyszy i wykorzystując nadarzającą się okazję skoczyła do przodu. Psiogłowiec był tak bardzo pochłoniętym rytuałem, że nie zauważył w porę wojowniczki, a o jej bliskiej obecności dowiedział się, kiedy ostrze jej miecza zagłębiło się w jego podbrzusze. Solo spojrzała w oczy konającego stworzenia, delektując się widokiem powoli wygasających iskier życia. Pozwoliła mu ześlizgnąć się samemu z ostrza na kamienny podest, który otaczał posąg.
Z otwartej rany szamana strumieniem wypływała krew, a stojąca nad nim wojowniczka cieszyła oczy tym widokiem. Ukucnęła obok niego i zaczęła przeszukiwać konającego przeciwnika w poszukiwaniu magicznych świecidełek i wartościowych przedmiotów. Gdy ten zaczął stawiać opór, bez mrugnięcia okiem wbiła mu sztylet w grdykę, przerywając kręg szyjny i tym samym zabijając go na miejscu.

- Spróbujcie pojmać tego zasrańca. Może się na przyda do czegoś - zwróciła się do swoich towarzyszy, którzy wciąż walczyli z ostatnim psiogłowcem.