Komiko

John przez chwilę leżał na ziemi, nieruchomy, niczym rażony piorunem. Kiedy jednak potwory zniknęły, obmacał swoją klatkę piersiową. Był zdziwiony, że bydle obaliło go na ziemię, ale nie spowodowało odczuwalnych obrażeń. Największym szokiem był jednak fakt, że dziwadło przeszło przez niego na wylot. Kiedy pozostali zaczęli już snuć plan ucieczki, on dopiero zbierał się z ziemi.
- Wiać trzeba, i zgodzę się, że z powrotem będzie łatwiej. Jeśli atakują tylko w nocy, to od świtu będziemy mieć kilkanaście godzin spokoju, pytanie tylko jak szybko będziemy się przemieszczać idąc wzdłóż rzeki? Ile zajmie nam cała podróż? -
John popatrzył na Bear'a, który wydawał mu się największym specjalistą od tego typu marszu, potem poszedł do swojego namiotu w celu zapakowania plecaka na drogę.
- I cokolwiek to jest, powinniśmy się też zastanowić, czy ogień to jedyna skuteczna metoda obrony. Widzieliście te łapacze snów? Te cienie jakby z nich wyłaziły. Zastanawiam się czy rozpieprzenie wszystkich napotkanych łapaczy nam pomoże, czy bardziej zaszkodzi. Kto tu się zna na folklorze indiańskim? -
Kiedy już był spakowany zmajstrował sobie dość grubą gałąź i przy pomocy scyzoryka zaczął ostrzyć jej końcówkę, chcąc w ten sposób wyprodukować prymitywną dzidę. Był mocno poddenerwowany. Nigdy nie wierzył w zjawiska nadprzyrodzone, a teraz całe jego życie stanęło na głowie. Postanowił więc zdać się na instynkt, wyłączyć myślenie i skupić się jedynie na tym jak przetrwać. Miał wrażenie, że rozmyślania o naturze ich zagrożenia mogą doprowadzić go do obłędu, trzeba było oszacować zagrożenie, i opracować metody przeciwdziałania, postanowił skupić umysł wyłącznie na tym. Jeśli przeżyją, będą mieli całe życie na wyjaśnienie zdarzeń, które właśnie miało miejsce w tym przeklętym lesie.