 Hadrian, NIEGDYŚ chata Mabel
Ujrzawszy wiewiórkę Hadrian żartobliwie pogroził jej palcem, kpiąc głośno:
- Pewnikiem też kobietą jesteś, niecnoto! Utrapienia z wami jedynie! Jedna drugą przeklnie a potem kogo trza, by klątwę odczynił? Oczywiście mężczyzny! Szyszkę strąci taka i jeszcze ucieka, kitą się zasłaniając! Wszystkieście takie!
Zakpiwszy, minstrel roześmiał się głośno, pokręciwszy głową. Sen przyniósł radę i to nawet niejedną! Przede wszystkim jednak naprawdę spotkał kogoś, komu magia była nieobca. Co dawało nadzieję na dobre zakończenie sprawy księżniczki, ale także i własnej sprawy.
Powstawszy, Hadrian spojrzał na swoje posłanie. Złożony wpół koc i derka, oraz koc na przykrycie. "Wylądowałem na nim lepiej niż Bayard na przyśnięciu przy stole. Zemsta jakowaś kobiety? Pewnikiem nigdy się nie dowiem, ale w pieśni ładniej by brzmiało, jeślić Mabel figla by Bayardowi spłatała, że niegrzecznie przy stole usnął w trakcie wieczerzy..."
Chwil parę upłynęło, gdy minstrel komponując chybcikiem piosenkę o rozmowie z czarownicą, składał swe posłanie. Powstawszy, rzucił do Bayarda:
- I Tobie dzień dobry, towarzyszu. Wody mam w bukłaku, trochę wędzonego sera i pajdę chleba takoż. Jak coś znajdziemy po drodze, też się pewnie nada, jeno rozglądać się trza. Ruszajmy najpierw nad morze. Wodorosty zdobyć będzie nam, jak sądzę, najtrudniej, tedy od nich zacznijmy.
Rozłożywszy mapę, bard począł objaśniać towarzyszowi drogę, jaka im wypadnie:
- Ruszając ku morzu, nie szkodzi nam w niczym by się za skałami z Korthulu rozglądać, co mi przypomina, gdzie Twój kot się podziewa? Nieść Ci go może przyjść - roześmiawszy się widząc minę towarzysza, Hadrian rzekł - aleć w nocy pewnie niezła zeń ciepłota bije! Nie frasuj się, mawiają, że z kim wiedźmi kot sypia, ten cały się budzi! Co tedy rzekniesz? Może morze, czy może inne masz widzimisię? |